ผมเริ่มเป็นคนแรกเลยนะครับ สิ่งที่เห็นอย่างหนึ่ง
นั้นก็คือเมื่อก่อน ไม่ว่าจะเห็นงู ตะขาบ หรือสัตว์อื่น
เห็นแล้วก็มีจิตคิดอยากจะฆ่า และเคยฆ่ามาแล้วด้วย
นก ปลา ปู งู ตะขาบ แมลงสาบ ....มากมาย แต่สัตว์
ที่ใหญ่ที่สุดก็คือสุนัข ตัวหนึ่งตั้งใจ ตัวหนึ่งไม่ตั้งใจ

แต่เดียวนี้ แม้แต่ยุงยังสงสาร ให้กิน ให้ดูดเลือดด้วย
ครับ

เคยปล่อยให้ยุงกัดกิน เป็นหลายสิบตัว เคยปล่อยให้
มดแดงทรายกัดเป็นสิบๆ เพราะเดินไปเหยียบรังพวกเค้า
พอคิดเห็นความจริงก็ถือว่าเป็นการฝึกความอดทน ไปด้วย
เลยปล่อยให้เค้ากัดจนพอใจ ไม่นานก็หลุดหายไปหมด อด
ทนไม่เกา ไม่นานก็หาย

เคยปล่อยให้ยุงกัดกิน เป็นหลายสิบตัว เคยปล่อยให้
มดแดงทรายกัดเป็นสิบๆ เพราะเดินไปเหยียบรังพวกเค้า
พอคิดเห็นความจริงก็ถือว่าเป็นการฝึกความอดทน ไปด้วย
เลยปล่อยให้เค้ากัดจนพอใจ ไม่นานก็หลุดหายไปหมด อด
ทนไม่เกา ไม่นานก็หาย

ตอนบวชพรรษาแรก มีแมวมาอยู่ด้วยผมก็เลี้ยงเพราะสง
สาร มีอยู่วันหนึ่ง แมวไปถ่ายใส่ผ้าห่มที่นอนแล้วก็ตะกุยปิด
ไว้ ผมไม่รู้เอามือสอดเข้าไป โดนเต็มมือ ตอนนั้นโมโหสุดๆ
เกือบทำบาปไป เพราะสติมารู้ว่าตนยังครองผ้าเหลืองอยู่ผมเลย
ไล่ให้ไปอยู่ที่อื่น พรรษาแรกยังไม่ได้มีการฝึกอะไรมากเพราะอยู่
วัดบ้าน วัดในเมืองไม่มีการปฏิบัติธรรมอะไรแค่สวดมนต์ไหว้พระ
ธรรมดา แต่ผมก็มักจะมาทำเองที่ห้องแบบมั่วๆเพราะยังไม่ได้ศึกษา
อย่างจริงจัง

เคยปล่อยให้สุนัขกัดไหม

ตั้งแต่สึกมาไม่ยอมเมียทำงาน นอนอ่านพระไตรปิฎกให้เมียหาเลี้ยง

จะว่าปล่อยก็ไม่เชิง แต่เค้าก็กัดผม กัดที่หน้าเกือบโดน
ตาด้วยแต่ตอนไม่รู้สึกโกรธ เคืองกลัว อะไรเลย

แล้วพี่ล่ะครับ

ตั้งแต่สึกมาไม่ยอมช่วยเมียทำงาน นอนอ่านพระไตรปิฎกให้เมียหาเลี้ยง แล้วก็คิดว่าปฏิบัติ ปล่อยให้ยุงกัดมดกัดก็ว่าปฏิบัติธรรม อีกหน่อยปล่อยให้เสือคาบ เพราะอยากเป็นพระอรหันต์ในปากเสือ

กรุณา ดูหัวข้อกระทู้ให้ดีๆด้วยครับ พี่

ไม่ให้กัดหรอกเดี๋ยวเป็นไข้เลือดออก