การฝึกคุณเอายุง กับหมา ถ้าผมจะเอาเสือล่ะ ผมก็ขันติมากกว่าคุณ

ก็ไม่ได้ตั้งใจขนาดนั้นหรอกครับ การฝึกนั้นผู้เริ่มต้น
ทำแต่น้อยคือ เวลานั่งในบ้านหากยุงมากัดคิดอยากจะฝึก
ก็ฝึก ไม่คิดอยากจะฝึกก็แล้วแต่ แม้บางครั้งผมยังไม่ให้ยุง
กัดเพราะบางตัวกัดคันมาก เจ็บด้วย ผมก็บอกยุงนะว่าเจ้ามา
กินข้าก็อย่ากัดนัก เวลากินแล้วก็อย่าปล่อยพิษใส่ข้าหากแม้

ข้าเจ็บป่วยตัวไป แม้เจ้าจะมากินอีกก็ไม่ได้ แม้ยุงตัวอื่นจะมากิน
อีกก็ไม่ได้ แม้ยุงญาติเจ้าจะมากินก็ไม่ได้อีกเช่นกัน เมื่อก่อนผม
จะพูดแต่เดียวนี้ไม่ค่อยพูดแล้ว มีแต่วันไหนใจดีมากก็เรียกว่าเชิญ
ยุงทังหลายมากินเลือดเลยครับ

มีแต่ถามไม่คิดจะปฏิบัติผมขอหยุดนะครับ
เพราะเห็นว่าไม่ค่อยเกิดประโยชน์

ยังไง คคห.ก่อนก็บอกว่าให้ยุงกัดกันทั้งบ้าน

มาคคห. เป็นการพูดบอกยุงยังงั้นไปอีก

เมื่อพูดบอกยุงยังงั้นแล้ว ยุงมันว่ายังไงขอรับ มันแบ่งกันกินเลือด หรือกินตัวเดียวคนเดียวอิ่มแล้วบินไปเลย

หยุดก็แสดงว่า ขันติบารมียังไม่มีเท่าไหร่

ถึงขั้นนี้แล้วการหยุดไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ถ้าหยุดนะกรัชกายหยุดไปนานแล้ว หรือไม่ก็ลองถามคุณโรสก็ได้ หยุดยากนะ เพราะจิตมันเสพอารมณ์นี้เสียแล้ว ถ้าหยุดเหมือนมันขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง

https://scontent.fbkk5-5.fna.fbcdn.net/ ... e=5CEFAEC3

เห็นแล้วนึกถึง คุณ sss

เปิดใจกว้างๆรับรู้สิ่งภายนอกบ้างครับ

https://pantip.com/topic/38572626

ไม่ได้หมายถึงตอบคำถามผมนะขอรับ

แต่หมายถึงเลิกเล่นบอร์ดที่เขาเรียกกันว่าบอร์ดธรรมะ นี่ ว่า คุณเลิกไม่ได้ ถ้าไม่มาลานนี้ ก็ไปลานโน้น จริงไม่จริง เลิกเล่นไม่ได้หรอกเพราะจิตเสพติดสิ่งเหล่านี้แล้ว

ถ้าไม่เล่นสองแห่งนี้ ก็ไปพันทิพ ไปพลังจิตโน่น เอ้า

มีประสบการณ์เกี่ยวกับการตบยุงมาแชร์ครับ

เมื่อก่อนเวลานั่งคุยกัน ดูทีวี เล่นเกม หรือนอนแล้วถูกยุงกัดเกิดรู้สึกคัน
... ผมจะตบเปี๊ยะเลือดสาดจนเคยชิน พอเริ่มเจริญสติคือรู้เนื้อรู้ตัวก็เห็นว่า
พอยุงกัดเกิดความรู้สึกคัน ร่างกายมันก็ตอบสนองโดยการตบเป็นอัตโนมัติ
... เราดูบ่อย ๆ คันปุ้บตบเปี๊ยะระลึกรู้ วันหนึ่งคันปุ้บสบัดมือจะตบสติก็เกิด
เบรคมือได้ทัน จนเดี๋ยวนี้สติตั้งมั่นมากขึ้นพอยุงกัด รู้สึกคัน เกิดทุกข์เวทนา
... ก็มีสติ สัมปชัญญะ มองยุงที่กัดแล้วก็ไล่มั่นไป

ปล . ปล่อยให้ยุงกัดอันตรายนะครับ ระวังเป็นไข้เลือดออก

ถ้าอยากรู้ เมปฎิบัติแบบไหน

คงต้องเขียนเป็น เม เดอะสตอรี่ ซีซั่น 1 แล้วหละค่ะ
คาดว่าคงต้อง เขียนสัก 6 ซีรี่ ๆละร้อยตอน

เพราะเรื่องมันยาว

แต่เรื่องคร่าวๆ ซีรี่1 เป็นอย่างนี้

เริ่มรู้จักว่าเค้าเรียกการปฎิบัติ ก็เข้าวัยทีนไปสองปีหละค่ะ

เพราะมีกลุ่มคณาจารย์สัญจร เดินทางมาจากไกลโพ้นทะเล มาเล่าให้ฟังว่าท่านๆๆๆๆทำยังไง

ท่านมาบอกให้ทำ ก็ทำ

ทำอย่างไม่รู้เรื่องอะไร ทำแบบไม่ได้หวังอะไร

มีแค่ไม้กวาดอันนึง
กวาดๆๆไป ทั้งวันทั้งคืน ห้องก็โล่ง

พอห้องโล่ง มดเดินเข้ามา ก็เห็นได้ง่าย ยุงบินเข้ามาก็เห็นได้ง่าย
แมลงสาบวิ่งเข้ามา ก็เอาไม้กวาดปัดๆไป

ต่อมาเรยเปลี่ยนไม้กวาด เป็นเครื่องดูดฝุ่น ช๊าตไฟแล้วก็ปล่อยให้มันเดินไปดูดฝุ่นตามพื้นไป
ปล่อยให้มันทำงานไป แบตหมดก็มาช๊าตไฟต่อ

อีกต่อมา ก็ออกมานอกห้อง มานั่งมอง เปลืองทั้งแรงเปลืองทั้งไฟ
เครื่องมือเครื่องไม้ก็เริ่มเก่าเริ่มจะพัง เพราะทำงานติดต่อกัน

โผล่มาดูในห้อง ห้องโล่งก็สุขใจ แต่หาปกติสุขไม่ได้
เพราะต้องคอยเดินไปเดินมาคอยดู

ก็เรยทำทานบริจาคห้องนั้นไป
อานิสสงค์ที่ได้จากทานบริจาค เรยสุขกายสบายใจค่ะ

คริคริ

ผมหาต้นทางที่คุณเอสพิมพ์..ไม่เจอ..ว่าอยู่ที่ คห.ที่เท่าไร?

ผมเริ่มตั้งใจลงมือให้ทานครั้งแรกตอนอ่านเรื่องพระ
เวสดรชาดก พออ่านถึงตอน พระเวสดรทรงทาน ลูก
เมีย น้ำตาผมก็ไหล เป็นไปได้ไหม เป็นไปดีหรือ
บุคคลสามารถที่จะให้ทานแม้กระทั่งลูกเมีย พอพิจารณา
ไปก็เลยเห็นหลักวิธีให้ทานดั่งนี้

ทานจากนอกเข้าสู่ใน
ทานจากในออกไปสู่นอก
ทานจากน้อยสู่มาก
งานนี้ต้องสั่งสมข้ามภพข้ามชาติถึงจะทำได้ คิดได้ดั่งนี้
ผมก็เริ่มให้วัตถุสิ่งของเงินทอง ความรู้มาเรื่อยๆจนเท่าทุก
วันนี้

ยิ่งให้ยิ่งได้ ยิ่งใช้ยิ่งมาก หวงหมดอดหมดไม่มา น้ำตานองหน้า แล้วจะต่อว่ากับใครเล่า

ต่อจากนั้นผมก็เริ่มความเพียร และการให้ทานด้วยการลงมือ
ตามหลักที่เห็น ได้ของมาก็พยายามให้ไปแจกคนยาจน แจก
ญาติไป สะสมให้น้อยที่สุด ไม่ว่าจะเป็นการกวาดลานวัดวาเจดี
ผมก็ทำไปแม้หลายคนจะไม่ทำผมรู้ว่าทำแล้วได้อะไร? บางครั้ง
ก็โดนเพื่อนเยาะเยี้ยใส่ พูดกระทบกระทั่ง บางครั้งก็โยนขยะใส่
ผมก็พยายามไม่โกรธ และบางครั้งก็บอกไปว่าขอบคุณครับ

เริ่มฝึกแต่พรรษาแรกที่วัดในบ้านหรือในเมืองที่ยังไม่ใช่วัดกรรม
ฐาน

คุณ กบ อย่าไม่สนใจเลยครับ ผิดที่ผมเองที่เข้าใจผิดไป
ก็ถือเป็นการลงโทษตัวเอง และฝึกตัวเองไปด้วย เพราะบ่อย
ครั้งที่ผมลงโทษตัวเอง เช่นการถือศีลอด เมื่อแก้ปัญหาครอบ
ครัวไม่ได้ เมื่อได้ลั่นวาจาไปแล้วผมจะพยายามรักษาให้ได้ครับ

มาเล่าประสบการณ์ เป็นธรรมทานดีกว่าครับ มิใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
ครับ ผมก็มิได้ไปด่าใคร่ ฆ่าใครตายนิครับ เพียงแต่ผมจะฆ่ากิเลสผมแค่นั้นเอง

ประสบการณ์ในการให้ยุงกินนำมาฝากครับ

แรกเริ่ม ยังกลัวก็อาจจะไล่ยุงไป แต่ก็ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ถูกต้องไม่
เพราะยุงยังหิว ย่อมจะย้อนกลับมาอีก เหมือนเด็กที่หิวก็จะวนเวียนกับ
ผู้ปกครองเพื่อจะได้กิน เมื่อใดก็ตามที่กินอิ่มแล้วเท่านั้นแหละจึงจะไป

ยุงกัดมิควรเกา อดทนไว้ ไม่นานก็จะหายไปเอง หากทนไม่ไหวจริงอาจ
จะหายาม่องมาทา

มีอยู่ครั้งนึงผม ลองให้ยุงกัดทั้งสองขาบวมเป็นจุดๆ หลายสิบจุด ผมก็
อดทน ไม่เกา ไม่ถึงชั่วโมงตุ่มแดงๆนั้นก็จางหายหมด

คุณเคย และสังเกตุดูไหมครับ ว่าแถวไหน หรือบุคคลไหนชอบ
ฆ่ายุง ยุงก็ยิ่งกัดมาก อย่างเช่นบ้านหลังไหนที่ใช้ไม้ช๊อตยุง ยุงตายทุกวัน
วันละหลายร้อย หลายพันตัว แต่ทำไมไม่เคยหมด