นั่งสมาธิ รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตจนนั่งต่อไม่ได้

พอมีวิธีแก้มั้ยคะ เราทำอานาปานสติ แต่ไม่ได้จับที่ลมหายใจ แค่ดูการเคลื่อนที่ของลำตัว ตอนกลางวันนั่งไป 1 ชม. จนรู้ทั่วตัว แต่พอมาตอนเย็น นั่งแบบเดิม รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตอยู่เรื่อยๆ รู้สึกทีนึงก็หยุด พอนั่งอีกก็โดนช็อตอีก ความรู้สึกเหมือนจั้กกะจี้ค่ะ จนเราต้องนอนแทน แต่นอนก็หลับ พอมีวิธีแก้มั้ยคะ แบบว่านั่งไม่ได้เลย

กรัชกาย

วิธีแก้คือกำหนดตามที่มันเป็น ตามที่รู้สึก นี่คือวิธีแก้

โลกสวย

ไม่มีวิธีแก้หรอกค่ะ

อดีตมันผ่านไปแล้ว จะไปแก้ไขอะไรในอดีตนั้นไม่ได้หรอกค่ะ

สมาธิ ไม่ใช่นั่งนานๆ จะเรียกว่า เป็นสมาธิ ได้สมาธิ เก่งสมาธิ

แต่ องค์ธรรมสำคัญของสมาธิ คือเอกคัตตาจิต ค่ะ

ไม่ใช่ความรู้สึก ไม่ใช่ทุกข์เวทนา ไม่ใช่เสียง ไม่ใช่วิตก ไม่ใช่วิจาร ไม่ใช่ ลมหายใจ และไม่ใช่สุขเวทนา ค่ะ
รู้จักเสี้ยนหนามต่างๆ เหล่านี้

ก็จะทำสมาธิได้ถูกต้องถูกทางค่ะ

viewtopic.php?f=1&t=56561

ไม่มีวิธีแก้หรอกค่ะ

อดีตมันผ่านไปแล้ว จะไปแก้ไขอะไรในอดีตนั้นไม่ได้หรอกค่ะ

สมาธิ ไม่ใช่นั่งนานๆ จะเรียกว่า เป็นสมาธิ ได้สมาธิ เก่งสมาธิ

หลังจากนั้นมีวันหนึ่ง ผมเกิดนึกอยากนั่งสมาธิขึ้นมา ผมก็เลยนั่งสมาธิกำหนดลมหายใจ (ก่อนหน้านี้ตอนเด็กๆ เวลาคุณครูที่รร.สั่งให้นั่งสมาธิในห้องเรียน ให้พยายามตามดูลมหายใจจะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ น่าปวดหัวมาก แต่คาดว่าคงเป็นเพราะจากที่ได้ฝึกในชีวิตประจำวัน ทำให้ตั้งแต่นั่งครั้งนี้ก็ไม่รู้สึกเช่นนั้นอีก) ในการนั่งสมาธิครั้งนี้ ผมสามารถรับรู้ลมหายใจได้ตลอดสายเป็นเวลานาน

นั่งสมาธิแล้วเหมือนโดนไฟช็อต

รู้สึกมาหลายครั้งแล้วค่ะ พอจิตเริ่มนิ่งอยู่กับลมแล้ว รู้สึกเหมือนถูกไฟช็อต แบบจั้กจี้ ใครเคยเป็นบ้างคะ เราต้องเลิกนั่งเพราะเหตุนี้หลายครั้งแล้วค่ะ ไม่สะบายตัวแบบแปลกๆ และเป็นเฉพาะช่วงที่ความคิดรบกวนน้อยลง

นี่คิดแบบมุมมองทั่วๆไป




ตัวอย่าง เช่น คนขับรถตกถนนล้อชี้ฟ้าไปแล้ว จะลุกขึ้นมาขอขับแก้ตัวใหม่แก้ไขใหม่ไม่ได้แล้ว (คราวนั้น) รอดมาได้ไม่ตาย ครั้งต่อไป ตั้งใจใหม่ว่า เราจะขับรถด้วยความระมัดระวังจะไม่ประมาท ทั่วๆไปคิดเรื่องแก้ แบบนี้ อดีตมันผ่านไปแล้วแก้ไม่ได้หรอกครับ/ค่ะ

แต่การปฏิบัติธรรม คือการฝึกหัดพัฒนาจิตนี่ไม่ใช่แบบนั้น คนละเรื่องกันเลย สภาวะไตรลักษณ์มันเป็นธรรมชาติธรรมดามีในทุกๆชีวิตอยู่แล้ว จะคิดแก้ไขแก้ตัวแบบขับรถตกถนนไม่ได้ ฝนตก ฟ้าร้อง ฟ้าผ่า แดดออก จะคิดแก้ตัวแก้ไขแบบขับคว่ำไม่ได้ มีทางเดียว คือ แก้, แก้อารมณ์ด้วยการกำหนดดูรู้ทันตามที่มันเป็น กำหนดทุกๆครั้ง กำหนดไปจนกว่าตัวเองจะเห็นจะเข้าใจธรรมชาติธรรมดาของชีวิต คือ รูปนาม นี่ความหมายแก้,แก้อารมณ์ ภาคปฏิบัติทางจิต

คนเราใช้ชีวิตปกติ เหมือนอาการนี้จะไม่ปรากฏ แต่พอมนสิการ (ทำใจ,กำหนดในใจ,ว่าในใจ) รูปนามเท่านั้นแหละ ว่าไปๆๆ จิตเริ่มนิ่งๆหายฟุ้งลงบ้าง (มันจะเป็นสมาธิ) เอาเลยสภาวะปรากฏเลย ดูตัวอย่างนี้




นั่นล่ะ ที่โยคีไม่เข้าใจชีวิต พูดแบบกว้างสุดซอย ก็คือการไม่เข้าใจธรรมชาติ พูดแบบชาวบ้านๆ ก็ว่าไม่เข้าใจตัวเอง

เลิกนั่งลุกออกมา นั่นแหละทางแก้ค่ะ

ให้ออกมาวิปัสสนา พิจารณาในอารมณ์และสิ่งที่เกิดลงในปรมัตถ์
โดยความเป็นอนัตตา โดยอริยสัจจ
เช่น จะพิจารณา ขันธ์5 อายตนะ 12 ก็ได้

เลิกนั่งลุกออกมา นั่นแหละทางแก้ค่ะ

แต่โดยย่อ กำหนดพิจารณา นามรูป ก็ได้ ถ้าเข้าใจ

ไม่ใช่นั่งสมาธิไป กำหนดวิปัสสนาไปแบบคุณลุงกรัชกายมั่วไปค่ะ
สร้างอารมณ์ซ้อนอารมณ์ ทำเสี้ยนหนามให้พอกจนเป็นท่อนซุง เป็นตอ

พิจารณาเสร็จแล้วก็ไปนั่งต่อ เริ่มต้นทำสมาธิใหม่ค่ะ
ถ้าไม่ได้ ก็ออกมา กำหนดวิปัสสนาใหม่
แล้วก็กลับไปเริ่มต้นทำสมาธิใหม่ค่ะ

ไม่ใช่ทำสมาธิไป กำหนดวิปัสสนาไป กำหนดนามรูปไป ไม่ใช่กำหนดทุกครั้งๆๆ ค่ะ

พิจารณาเสร็จแล้วก็ไปนั่งต่อ เริ่มต้นทำสมาธิใหม่ค่ะ

ถ้าไม่ได้ ก็ออกมา กำหนดวิปัสสนาใหม่

แล้วก็กลับไปเริ่มต้นทำสมาธิใหม่ค่ะ

ไม่ใช่ทำสมาธิไป กำหนดวิปัสสนาไป กำหนดนามรูปไป ไม่ใช่กำหนดทุกครั้งๆๆ ค่ะ