จำทุกคำที่ตถาคตบัญญัติไว้ทำไม
ไม่ใช่ปัญญาของตนเองประมาทไหม
https://youtu.be/101cfbifuF4

Kiss
อวิชชาแปลไทยแปลว่าโง่
คนไม่รู้ว่าตัวเองมีอวิชชา
เรียกว่าเดือดร้อนเพราะโง่
โง่ที่คิดไม่ตรงว่าตาตัวเอง
ไม่ได้เห็นแค่สีแต่เป็นจิตเห็น
1ขณะจิตเห็นสี1สี+แสงกระทบตาดับทันที
ที่เห็นแล้วปรากฏเป็นสิ่งต่างๆแล้วคืออวิชชา
แปลว่าหลงผิดจำสิ่งที่ปรากฏไม่รู้ว่าเห็นเป็นกิเลสอวิชชาแล้ว
จนกว่าจะเริ่มฟังเพื่อจำถูกตามคำสัจจะที่กายใจตนกำลังมีตรง1สัจจะ

กะพริบตาคือจิตขณะใหม่ทั้ง6ทางมองยาไม่จับใส่หู
อันนี้ให้ผู้อ่านได้พิจารณาชัดๆตรงๆข้าม1ไม่ได้ทุกครั้ง
คำสอนไม่ว่าจะทำอะไรต้องทำตามลำดับข้าม1ไป3ผิดทันที
เพราะการรู้ตามไม่มีการข้ามขั้นตอนถ้าเริ่มด้วยฟังก็ไม่ไปทำอย่างอื่น
เกิดเพราะไม่รู้จึงต้องกำลังพึ่งคำตถาคตตอนกำลังฟังเพื่อระลึกตามได้อ่านแล้วพิจารณาสิคะ
ปัญญาตามคำสอนเกิดตามลำดับดังนี้ 1 สุตมยปัญญา 2 จินตามยปัญญา 3 ภาวนามยปัญญาตามลำดับทำ1ก่อน
พึ่งคิดถูกตามคำตถาคตที่ตนเห็นผิดไม่ได้เห็นแค่สีเพียง1สีจะมาทะเลาะกับคำตถาคตทำไมคะเริ่มฟังได้แล้ว

คุณโรสสุตะมา 9 ปีแล้วน่าจะพอสมควรแก่เวลาแล้ว อ้าวเลือนไป จิตตา ขั้น 2 ได้แล้ว ขั้นจินตาคิดสัก 18 ปี (เพิ่มอีกเท่าตัว) เมื่อครบ 18 ปีแล้ว ก็เลือนไป ภาวนาสัก 120 ปี ก็จึงจบปัญญาสามตามลำดับแล.

พระพุทธเจ้าเรียนนั่งสมาธิกับ 2 อาจารย์ดาบสบรรลุไหมล่ะ ประมาทปัญญาขั้นฟังปัญญาอื่นก็เกิดไม่ได้ไงคะ
2อาจารย์นั้นได้ไปเกิดพรหมโลกแต่ยังมีมิจฉาทิฏฐิเพราะไม่ได้ฟังคำสอนเสียชีวิตไปก่อนไม่อ่านหรือตอนนี้
แล้วที่ทุกวันนี้สอนกันนั่งหลับตาทำเหมือนครั้งพุทธกาลก่อนมีพระพุทธเจ้ามาตรัสรู้มันบรรลุง่ายขนาดนั้นหรือ
งั้นคนอินเดียไม่เป็นอรหันต์หมดแล้วเหรอที่สอนกันว่าไปนั่งหลับตาทรมาณกายแล้วจะเห็นทุกข์ทรมาณ555
เป็นโรคไม่รู้ก็ต้องแก้ให้ตรงคือรู้เพื่อละไม่รู้ตรงที่ไม่รู้นั้นแหละถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรบ้างเมื่อไหร่จะเริ่มฟัง

พระพุทธเจ้าเรียนนั่งสมาธิกับ 2 อาจารย์ดาบสบรรลุไหมล่ะ ประมาทปัญญาขั้นฟังปัญญาอื่นก็เกิดไม่ได้ไงคะ
2อาจารย์นั้นได้ไปเกิดพรหมโลกแต่ยังมีมิจฉาทิฏฐิเพราะไม่ได้ฟังคำสอนเสียชีวิตไปก่อนไม่อ่านหรือตอนนี้
แล้วที่ทุกวันนี้สอนกันนั่งหลับตาทำเหมือนครั้งพุทธกาลก่อนมีพระพุทธเจ้ามาตรัสรู้มันบรรลุง่ายขนาดนั้นหรือ
งั้นคนอินเดียไม่เป็นอรหันต์หมดแล้วเหรอที่สอนกันว่าไปนั่งหลับตาทรมาณกายแล้วจะเห็นทุกข์ทรมาณ555
เป็นโรคไม่รู้ก็ต้องแก้ให้ตรงคือรู้เพื่อละไม่รู้ตรงที่ไม่รู้นั้นแหละถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรบ้างเมื่อไหร่จะเริ่มฟัง

พระพุทธเจ้าเรียนนั่งสมาธิกับ 2 อาจารย์ดาบสบรรลุไหมล่ะ

ใครพอจะช่วยแปลไทย เป็น ไทย ให้เอกอนเข้าใจได้บ้างมั๊ยคะ

ว่าประโยคข้างต้นหมายความว่าอย่างไร

เหมือนเป็นการสรุปอะไรบางอย่าง แบบมัดมือชก ชอบก๊ล ชอบกล

ผู้รู้ที่จะรู้ความจริงและมากล่าวเป็นพระไตรปิฎก

ตอนยังไม่มีพระไตรปิฎกคือพระพุทธเจ้าพระองค์ต่อไป

พระพุทธเจ้าเรียนนั่งสมาธิกับ 2 อาจารย์ดาบสบรรลุไหมล่ะ ประมาทปัญญาขั้นฟังปัญญาอื่นก็เกิดไม่ได้ไงคะ
2อาจารย์นั้นได้ไปเกิดพรหมโลกแต่ยังมีมิจฉาทิฏฐิเพราะไม่ได้ฟังคำสอนเสียชีวิตไปก่อนไม่อ่านหรือตอนนี้
แล้วที่ทุกวันนี้สอนกันนั่งหลับตาทำเหมือนครั้งพุทธกาลก่อนมีพระพุทธเจ้ามาตรัสรู้มันบรรลุง่ายขนาดนั้นหรือ
งั้นคนอินเดียไม่เป็นอรหันต์หมดแล้วเหรอที่สอนกันว่าไปนั่งหลับตาทรมาณกายแล้วจะเห็นทุกข์ทรมาณ555
เป็นโรคไม่รู้ก็ต้องแก้ให้ตรงคือรู้เพื่อละไม่รู้ตรงที่ไม่รู้นั้นแหละถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรบ้างเมื่อไหร่จะเริ่มฟัง

เอกาทสกนิบาต - ปัณณาสก์ - ๒. ทุติยวรรค - สมาธิสูตรที่ ๓

พระไตรปิฎก ฉบับธรรมทาน
สมาธิสูตรที่ ๓
[๒๒๗] ครั้งนั้นแล ภิกษุเป็นอันมากได้เข้าไปหาท่านพระสารีบุตรถึงที่อยู่ ได้ปราศรัย

กับด้วยพระสารีบุตร ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง

ครั้นแล้วได้ถามท่านพระสารีบุตรว่า ข้าแต่พระสารีบุตรผู้มีอายุ พึงมีได้หรือหนอแล การที่ภิกษุ

ได้สมาธิโดยประการที่ตนไม่พึงมีความสำคัญในปฐวีธาตุว่าเป็นปฐวีธาตุเป็นอารมณ์ ... ไม่พึงมีความ

สำคัญในรูปที่ได้เห็น เสียงที่ได้ยิน อารมณ์ที่ทราบ ธรรมที่รู้แจ้ง ที่ถึงแล้ว แสวงหาแล้ว

ตรองตามแล้วด้วยใจ ก็แต่ว่าพึงเป็นผู้มีสัญญา ฯ

ท่านพระสารีบุตรตอบว่า ดูกรอาวุโสทั้งหลาย พึงมีได้ การที่ภิกษุได้สมาธิโดยประการ

ที่ตนไม่พึงมีความสำคัญในปฐวีธาตุ ว่าเป็นปฐวีธาตุเป็นอารมณ์ ฯลฯไม่พึงมีความสำคัญในรูป

ที่ได้เห็น เสียงที่ได้ยิน อารมณ์ที่ทราบ ธรรมที่รู้แจ้ง ที่ถึงแล้ว แสวงหาแล้ว ตรองตามแล้ว

ด้วยใจ ก็แต่ว่าพึงเป็นผู้มีสัญญา ฯ

ภิ. ข้าแต่ท่านพระสารีบุตรผู้มีอายุ พึงมีได้อย่างไร การที่ภิกษุได้สมาธิโดยประการที่ตน

ไม่พึงมีความสำคัญในปฐวีธาตุว่าเป็นปฐวีธาตุเป็นอารมณ์ ฯลฯ ไม่พึงมีความสำคัญในรูปที่ได้เห็น

เสียงที่ได้ยิน อารมณ์ที่ทราบ ธรรมที่รู้แจ้ง ที่ถึงแล้ว แสวงหาแล้ว ตรองตามแล้วด้วยใจ

ก็แต่ว่าพึงเป็นผู้มีสัญญา ฯ

สา. ดูกรอาวุโสทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเป็นผู้มีความสำคัญอย่างนี้ว่า

ธรรมชาตินั่นสงบ ธรรมชาตินั่นประณีต คือ ความสงบสังขารทั้งปวงความสละคืนอุปธิทั้งปวง

ความสิ้นตัณหา ความสิ้นกำหนัด ความดับ นิพพานดูกรอาวุโสทั้งหลาย พึงมีได้อย่างนี้แล

การที่ภิกษุได้สมาธิโดยประการที่ตนไม่พึงมีความสำคัญในปฐวีธาตุว่าเป็นปฐวีธาตุเป็นอารมณ์ ...

ไม่พึงมีความสำคัญในรูปที่ได้เห็น เสียงที่ได้ยิน อารมณ์ที่ทราบ ธรรมที่รู้แจ้ง ที่ถึงแล้ว

แสวงหาแล้วตรองตามแล้วด้วยใจ ก็แต่ว่าพึงเป็นผู้มีสัญญา ฯ

จบสูตรที่ ๑๐

พระพุทธเจ้าเรียนนั่งสมาธิกับ 2 อาจารย์ดาบสบรรลุไหมล่ะ ประมาทปัญญาขั้นฟังปัญญาอื่นก็เกิดไม่ได้ไงคะ
2อาจารย์นั้นได้ไปเกิดพรหมโลกแต่ยังมีมิจฉาทิฏฐิเพราะไม่ได้ฟังคำสอนเสียชีวิตไปก่อนไม่อ่านหรือตอนนี้
แล้วที่ทุกวันนี้สอนกันนั่งหลับตาทำเหมือนครั้งพุทธกาลก่อนมีพระพุทธเจ้ามาตรัสรู้มันบรรลุง่ายขนาดนั้นหรือ
งั้นคนอินเดียไม่เป็นอรหันต์หมดแล้วเหรอที่สอนกันว่าไปนั่งหลับตาทรมาณกายแล้วจะเห็นทุกข์ทรมาณ555
เป็นโรคไม่รู้ก็ต้องแก้ให้ตรงคือรู้เพื่อละไม่รู้ตรงที่ไม่รู้นั้นแหละถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรบ้างเมื่อไหร่จะเริ่มฟัง

นวกนิบาต - ปัณณาสก์ - ๔. มหาวรรค - นิพพานสูตร

พระไตรปิฎก ฉบับธรรมทาน

นิพพานสูตร

[๒๓๘] สมัยหนึ่ง ท่านพระสารีบุตรอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน กลันทกนิวาปสถาน

ใกล้พระนครราชคฤห์ ณ ที่นั้นแล ท่านพระสารีบุตรกล่าวกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรอาวุโสทั้งหลาย

นิพพานนี้เป็นสุข ดูกรอาวุโสทั้งหลาย นิพพานนี้เป็นสุข เมื่อท่านพระสารีบุตรกล่าวอย่างนี้แล้ว

ท่านพระอุทายีได้กล่าวกะท่านพระสารีบุตรว่า ดูกรอาวุโสสารีบุตร นิพพานนี้ไม่มีเวทนา จะเป็น

สุขได้อย่างไร ฯ

ท่านพระสารีบุตรกล่าวว่า ดูกรอาวุโส นิพพานนี้ไม่มีเวทนานั่นแหละเป็นสุข ดูกรอาวุโส

กามคุณ ๕ ประการนี้ ๕ ประการเป็นไฉน คือ รูปที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุ อันน่าปรารถนา

น่าใคร่ น่าพอใจ เป็นที่รัก ยั่วยวน ชวนให้กำหนัด เสียงที่จะพึงรู้แจ้งด้วยหู ฯลฯ

กลิ่นที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจมูก ฯลฯ รสที่จะพึงรู้แจ้งด้วยลิ้น ฯลฯ โผฏฐัพพะที่จะพึงรู้แจ้งด้วยกาย

อันน่าปรารถนา น่าใคร่น่าพอใจ เป็นที่รัก ยั่วยวนชวนให้กำหนัด กามคุณ ๕ ประการนี้แล

ดูกรอาวุโสสุขโสมนัสย่อมเกิดขึ้น เพราะอาศัยกามคุณ ๕ ประการนี้ นี้เรียกว่ากามสุข ฯ

ดูกรอาวุโส ภิกษุในธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม ฯลฯ บรรลุปฐมฌานอยู่ ถ้าเมื่อภิกษุ

นั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมข้อนี้ สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยกามย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธ

ของเธอ เปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุข เพียงเพื่อเบียดเบียน ฉันใด

สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยกามเหล่านั้น ย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ

ฉันนั้นเหมือนกันซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโส นิพพาน

เป็นสุขอย่างไร ท่านจะพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุทุติยฌาน ฯลฯ เพราะวิตกวิจารสงบไป ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่

ด้วยวิหารธรรมข้อนี้ สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยวิตกย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ

เปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุข เพียงเพื่อเบียดเบียน ฉันใด สัญญา

มนสิการอันสหรคตด้วยวิตกเหล่านั้น ย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ ฉันนั้น

เหมือนกันซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโส นิพพานเป็นสุข

อย่างไร ท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุตติยฌาน ฯลฯ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมข้อนี้

สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยปีติย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ เปรียบเหมือนความ

ทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุข เพียงเพื่อเบียดเบียนฉันใด สัญญามนสิการอันสหรคตด้วย

ปีติ ย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ ฉันนั้นเหมือนกัน ซึ่งพระผู้มีพระภาค

ตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโส นิพพานเป็นสุขอย่างไร ท่านพึงทราบได้โดย

ปริยายแม้นี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุจตุตถฌาน ฯลฯ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมข้อนี้

สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอุเบกขาย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ เปรียบเหมือน

ความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุข เพียงเพื่อเบียดเบียน ฉันใด สัญญามนสิการ

อันสหรคตด้วยอุเบกขา ย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้นข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน

ซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโส นิพพานเป็นสุขอย่างไร

ท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง เพราะล่วงรูปสัญญาโดยประการทั้งปวง ฯลฯ ภิกษุบรรลุอากาสานัญ

จายตนฌาน โดยคำนึงเป็นอารมณ์ว่า อากาศไม่มีที่สุด ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมข้อนี้

สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยรูปย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ เปรียบเหมือนความ

ทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียน ฉันใด สัญญามนสิการอันสหรคต

ด้วยรูปย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ ฉันนั้นเหมือนกัน ซึ่งพระผู้มีพระภาค

ตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโส นิพพานเป็นสุขอย่างไร ท่านพึงทราบได้โดย

ปริยายแม้นี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุวิญญาณัญจายตนฌาน ฯลฯ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหาร

ธรรมข้อนี้ สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอากาสานัญจายตนะย่อมฟุ้งซ่านข้อนั้นเป็นอาพาธ

ของเธอ เปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียน ฉันใด

สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอากาสานัญจายตนะย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธ

ของเธอ ฉันนั้นเหมือนกัน ซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโส

นิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านพึงทราบโดยปริยายแม้นี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุอากิญจัญญายตนฌาน ฯลฯ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรม

ข้อนี้ สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยวิญญาณัญจายตนะย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ

เปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุข เพียงเพื่อเบียดเบียน ฉันใด สัญญา

มนสิการอันสหรคตด้วยวิญญานัญจายตนะย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ

ฉันนั้นเหมือนกันซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโส นิพพาน

เป็นสุขอย่างไร ท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุเนวสัญญานาสัญญายตนฌาน ฯลฯ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วย

วิหารธรรมข้อนี้ สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอากิญจัญญายตนะย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธ

ของเธอ เปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุข เพียงเพื่อเบียดเบียน ฉันใด

สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอากิญจัญญายตนะ ย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธ

ของเธอ ฉันนั้นเหมือนกัน ซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโส

นิพพานเป็นสุขอย่างไร ท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุสัญญาเวทยิตนิโรธ เพราะล่วงเนวสัญญานาสัญญายตนฌาน

โดยประการทั้งปวง อาสวะทั้งหลายของเธอสิ้นรอบแล้ว เพราะเห็นด้วยปัญญา ดูกรอาวุโส

นิพพานเป็นสุขอย่างไร ท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ ฯ

จบสูตรที่ ๓

พระพุทธเจ้าเรียนนั่งสมาธิกับ 2 อาจารย์ดาบสบรรลุไหมล่ะ ประมาทปัญญาขั้นฟังปัญญาอื่นก็เกิดไม่ได้ไงคะ
2อาจารย์นั้นได้ไปเกิดพรหมโลกแต่ยังมีมิจฉาทิฏฐิเพราะไม่ได้ฟังคำสอนเสียชีวิตไปก่อนไม่อ่านหรือตอนนี้
แล้วที่ทุกวันนี้สอนกันนั่งหลับตาทำเหมือนครั้งพุทธกาลก่อนมีพระพุทธเจ้ามาตรัสรู้มันบรรลุง่ายขนาดนั้นหรือ
งั้นคนอินเดียไม่เป็นอรหันต์หมดแล้วเหรอที่สอนกันว่าไปนั่งหลับตาทรมาณกายแล้วจะเห็นทุกข์ทรมาณ555
เป็นโรคไม่รู้ก็ต้องแก้ให้ตรงคือรู้เพื่อละไม่รู้ตรงที่ไม่รู้นั้นแหละถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรบ้างเมื่อไหร่จะเริ่มฟัง

Kiss

กำลังดู+ฟังคิดตามได้เข้าใจถูกตามได้
พอหยุดฟังคิดต่อตามที่ตนดูมันผิดไง
ฟังไม่เข้าใจตรงความจริงที่ตนกำลังมี
คือมิจฉาทิฏฐิของตนเองพอนึกออกป่าว
อ่านคือจิตคิดนึกหลังเห็นดับมีอวิชชาแล้ว
จิตแต่ละขณะเกิดไม่ตรงกันคิดไม่ใช่เห็น
ฟังคือรู้ถูกตรงตามเสียงเข้าใจถูกตามได้
คือการสะสมเหตุปัจจัยให้รู้แทรกเข้าแทนไม่รู้ไงคะ

อ่านทบทวนไตร่ตรองแต่ในคำที่กำลังอ่าน
คิดนอกคำที่อ่านใส่ความคิดเห็นเพิ่มคือ
มิจฉาทิฏฐิของตนเองที่คิดฟุ้งเกินคำที่อ่าน

Kiss

กำลังดู+ฟังคิดตามได้เข้าใจถูกตามได้
พอหยุดฟังคิดต่อตามที่ตนดูมันผิดไง
ฟังไม่เข้าใจตรงความจริงที่ตนกำลังมี
คือมิจฉาทิฏฐิของตนเองพอนึกออกป่าว

นิรุตติ น. ภาษา, คำพูด.

นิรุตติปฏิสัมภิทา น. ปัญญาอันแตกฉานในนิรุตติ คือ ความเข้าใจในภาษา รู้จักใช้ถ้อยคำพูดอธิบายให้คนเข้าใจ ตลอดจนรู้ภาษาต่าง ๆ อาจชักนำคนให้เชื่อถือหรือนิยมตามคำพูด, กล่าวสั้น ๆ ว่า เข้าใจพูด, เป็นธรรมข้อ ๑ ในปฏิสัมภิทา ๔ คือ ๑. อรรถปฏิสัมภิทา ๒. ธรรมปฏิสัมภิทา ๓. นิรุตติ-ปฏิสัมภิทา ๔. ปฏิภาณปฏิสัมภิทา.

ธรรมปฏิสัมภิทา น. ปัญญาอันแตกฉานในธรรม คือ ความเข้าใจสาวหาเหตุในหนหลัง, ความเข้าใจถือเอาใจความแห่งอธิบายนั้น ๆ ตั้งเป็นกระทู้หรือหัวข้อขึ้นได้, เป็นธรรมข้อ ๑ ในปฏิสัมภิทา ๔ คือ ๑. อรรถปฏิสัมภิทา ๒. ธรรมปฏิสัมภิทา ๓. นิรุตติปฏิสัมภิทา ๔. ปฏิภาณปฏิสัมภิทา.

ปฏิภาณปฏิสัมภิทา (ปะติพานะ-) น. ปัญญาอันแตกฉานในปฏิภาณ คือ ความเข้าใจทำให้สามารถแก้ไขเหตุการณ์ได้ในเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน หรือกล่าวโต้ตอบได้ทันท่วงที, เป็นธรรมข้อ ๑ ในปฏิสัมภิทา ๔ คือ ๑. อรรถปฏิสัมภิทา ๒. ธรรม-ปฏิสัมภิทา ๓. นิรุตติปฏิสัมภิทา ๔. ปฏิภาณปฏิสัมภิทา.

ปฏิสัมภิทา น. ความแตกฉาน, ปัญญาอันแตกฉาน, มี ๔ อย่าง คือ อรรถปฏิสัมภิทา ธรรมปฏิสัมภิทา นิรุตติปฏิสัมภิทา ปฏิภาณปฏิสัมภิทา.

อรรถปฏิสัมภิทา (อัดถะ-) น. ปัญญาอันแตกฉานในอรรถ คือ ความเข้าใจที่สามารถคาดหมายผลข้างหน้าอันจะเกิดสืบเนื่องไปจากเหตุ, ความเข้าใจอธิบายอรรถแห่งภาษิตย่อให้พิสดาร, เป็นธรรมข้อ ๑ ในปฏิสัมภิทา ๔ คือ ๑. อรรถปฏิสัมภิทา ๒. ธรรมปฏิสัมภิทา ๓. นิรุตติปฏิสัมภิทา ๔. ปฏิภาณปฏิสัมภิทา.

อ่านคือจิตคิดนึกหลังเห็นดับมีอวิชชาแล้ว
จิตแต่ละขณะเกิดไม่ตรงกันคิดไม่ใช่เห็น
ฟังคือรู้ถูกตรงตามเสียงเข้าใจถูกตามได้
คือการสะสมเหตุปัจจัยให้รู้แทรกเข้าแทนไม่รู้ไงคะ

อ่านทบทวนไตร่ตรองแต่ในคำที่กำลังอ่าน
คิดนอกคำที่อ่านใส่ความคิดเห็นเพิ่มคือ
มิจฉาทิฏฐิของตนเองที่คิดฟุ้งเกินคำที่อ่าน

พระพุทธเจ้าตรัสรู้แปลว่ารู้ความจริงทั้งหมดอย่างละเอียด
ทรงตรัสแสดงความจริงให้ผู้ที่กำลังฟังเท่านั้นคิดถูกตามได้
เทียบปัญญาพระองค์คือมหาสมุทรทั้งกว้างทั้งลึกคือทศพลญาณ
ปัญญาเจตสิกสะสมได้ทีละ1ขณะจิตตอนกำลังฟังเข้าใจถูกตามได้
ที่ไม่ฟังมัวแต่อ่านแล้วคิดจำเองมันจิ้มไม่ถูกความจริงที่ตนเองมีไงคะ
ปัญญาตนเองเท่าจะงอยปากยุงจิ้มลงมหาสมุทรขึ้นมาแล้วจิ้มลงไปใหม่
รู้ความจริงตรงคำตรงขณะที่จุ่มลงในมหาสมุทรนั่นหล่ะปัญญาตรงจริงที่มีกว่าจะรู้
ปัญญารู้ตรงจริงเกิดเองไม่ได้ตรงขณะไม่เกิน1คำไม่ใช่ไปยึดบัญญัติเอาไว้มากมาย
โดยไม่อาศัยการฟังผู้รู้ที่กล่าวตรงคำตถาคตให้เข้าใจถูกตัวตนตามได้น๊าคุณประมาทการฟัง
คำสอนของพระพุทธเจ้าไม่ได้เรียนเพื่อเอาเพิ่มแต่เป็นการรู้ละไม่รู้ที่ตนกำลังมีเดี๋ยวนี้
https://youtu.be/XZrBA7jWj2o

จำทุกคำที่ตถาคตบัญญัติไว้ทำไม
ไม่ใช่ปัญญาของตนเองประมาทไหม
https://youtu.be/101cfbifuF4

สังคายนาครั้งแรกที่สมบูรณ์เกิดขึ้นหลังจากพุทธปรินิพพานได้ 3 เดือน โดยพระอรหันต์สาวก 500 รูป อันมี พระมหากัสสปะ เป็นประธาน ณ เมืองราชคฤห์ แคว้นมคธ มีพระเจ้าอชาตศัตรูทรงเป็นองค์อุปถัมภ์ ดังรายละเอียดต่อไปนี้

เมื่อพระพุทธเจ้าเสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน ณ สาลวโนทยาน ของเหล่ามัลลกษัตริย์ แห่งเมืองกุสินารานั้น พระมหากัสสปะอยู่ต่างเมือง ทราบข่าวพระประชวรของพระพุทธองค์ จึงเดินทางพร้อมภิกษุบริวารประมาณ 500 รูป เพื่อเฝ้าพระพุทธองค์ ก่อนเข้าไปยังเมืองกุสินารา ได้พักเหนื่อยอยู่ใต้ร่มไม้แห่งหนึ่ง ขณะนั้นอาชีวกนักบวชนอกพุทธศาสนาคนหนึ่ง ถือดอกมณฑารพเดินออกนอกเมืองมา พระมหากัสสปะจึงเอ่ยถามถึงพระพุทธเจ้า อาชีวกคนนั้นกล่าวว่า ศาสดาของพวกท่านปรินิพพานได้ตั้ง 7 วันแล้ว พวกท่านยังไม่ทราบอีกหรือ

ได้ยินดังนั้นภิกษุที่เป็นพระอรหันต์ขีณาสพ ก็นั่งนิ่งปลงธรรมสังเวช พิจารณาความไม่เที่ยงแท้ของสังขาร ฝ่ายภิกษุที่ยังเป็นเสขบุคคล และปุถุชนอยู่จำนวนมาก ก็พากันร่ำไห้อาลัยอาวรณ์ในพระพุทธองค์ มีขรัวตารูปหนึ่งนามสุภัททะ ได้เห็นภิกษุทั้งหลายร่ำไห้อยู่ จึงปลอบโยนว่า นิ่งเสียเถอะ อย่าร้องไห้เลย พระศาสดาปรินิพพานไปก็ดีแล้ว สมัยยังทรงพระชนม์อยู่ทรงจู้จี้สารพัด ห้ามโน่นห้ามนี่ จะทำอะไรก็ดูจะผิดไปหมด ไม่มีอิสระเสรีภาพเลย บัดนี้เราเป็นอิสระแล้ว ปรารถนาจะทำหรือไม่ทำอะไรก็ได้

พระมหากัสสปะได้ยินดังนั้นก็สลดใจ

“โอหนอ พระบรมศาสดาสิ้นไปยังไม่ข้าม 7 วันเลย สาวกของพระองค์พูดได้ถึงขนาดนี้ ต่อไปนานเข้าจะขนาดไหน”

ท่านรำพึงว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าขณะทรงพระชนม์อยู่ทรงมีพระมหากรุณาแก่ท่านเป็นกรณีพิเศษ ไปประทานบาตรและจีวรแก่ท่าน และทรงรับเอาบาตรจีวรของท่านไปทรงใช้เอง นับว่าทรงไว้วางพระทัยต่อท่านเป็นอย่างยิ่ง เมื่อพระธรรมวินัยของพระพุทธองค์ถูกดูหมิ่น จ้วงจาบเช่นนี้ จะนิ่งดูดายหาควรไม่ ท่านจึงตัดสินใจทำสังคายนาโดยคัดเลือกพระอรหันต์สาวกผู้ทรงอภิญญา ได้จำนวน 499 รูป เว้นไว้ 1 รูป เพื่อพระอานนท์

ขณะนั้นพระอานนท์ยังไม่บรรลุพระอรหัตผล จะเลือกท่านด้วยก็ไม่ได้ เพราะคุณสมบัติยังไม่ครบ ครั้นจะไม่เลือกก็ไม่ได้ เพราะการทำสังคายนาครั้งนี้ขาดพระอานนท์ไม่ได้ เนื่องจากพระอานนท์เป็นผู้ใกล้ชิดพระพุทธองค์มากที่สุด ได้ทรงจำพระธรรมเทศนาจากพระพุทธองค์มากกว่าใคร พระมหากัสสปะจึงให้โอกาสพระอานนท์ เพื่อเร่งทำความเพียรเพื่อทำที่สุดทุกข์ให้ได้ทันกำหนดสังคายนา อันจะมีขึ้นใน 3 เดือนข้างหน้า

พระอานนท์ จึงเร่งบำเพ็ญเพียรทางจิตอย่างหนัก แต่ยิ่งเพียรมากเท่าไร ก็ดูเสมือนว่าจุดหมายปลายทางห่างไกลออกไปทุกที จึงรำพึงว่า พระพุทธองค์ทรงพยากรณ์ไว้ก่อนเสด็จดับขันธ์ปรินิพพานว่า เราจะทำที่สุดทุกข์ได้ไม่นานหลังจากพระองค์เสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน คำพยากรณ์ของพระพุทธองค์คงไม่มีทางเป็นอื่นแน่ อย่ากระนั้นเลย เราจะต้องเพียรให้มากขึ้นกว่าเดิม

วันหนึ่ง หลังจากเพียรภาวนาอย่างหนักรู้สึกเหนื่อย จึงกำหนดว่าจะพักผ่อนสักครู่แล้วจะเริ่มใหม่ จึงนั่งลงเอนกายนอนพัก เท้าไม่ทันพ้นพื้น ศีรษะไม่ทันถึงหมอน ท่านก็ “สว่างโพลงภายใน” บรรลุพระอรหัตผล เป็นพระอรหันต์ขีณาสพทรงอภิญญาในบัดดล

ขณะนั้นพระสงฆ์ 499 รูป กำลังนั่งประชุมกันตามลำดับพรรษา เว้นอาสนะว่างไว้หนึ่งที่สำหรับพระอานนท์ พระอานนท์ต้องการประกาศว่าท่านได้บรรลุพระอรหัตผลแล้ว จึงเข้าฌานบันดาลฤทธิ์ดำดินไปโผล่ขึ้นนั่งบนอาสนะ ท่ามกลางสังฆสันนิบาต ทันเวลาพอดี

เมื่อพระสงฆ์ประชุมพร้อมกันแล้ว ‘พระมหากัสสปะ’ ประมุขสงฆ์ได้ประกาศให้ พระอุบาลี ผู้เชี่ยวชาญพระวินัย ทำหน้าที่วิสัชนาพระวินัย พระอานนท์ ผู้เป็นพหูสูตทำหน้าที่วิสัชนาพระธรรม โดยตัวท่านเองทำหน้าที่เป็นผู้ซักถามประเด็นต่างๆ มีพระสงฆ์ทั้งปวงช่วยกันสอบทาน


ลักษณะของการสังคายนา
คงเป็นทำนองนี้คือ

1. พระสงฆ์ทั้ง 500 รูป คงต่างก็เสนอพระธรรมเทศนาที่ตนได้ยินมาจากพระพุทธเจ้า มากบ้างน้อยบ้าง ข้อมูลส่วนใหญ่ก็ได้มาจากพระอุบาลี และพระอานนท์

2. พระธรรมเทศนานั้นๆ พระพุทธองค์คงทรงแสดงโดย “ภาษา” ถิ่นต่างๆ พระสงฆ์ในที่ประชุมคงตกลงกันว่าจะต้องใช้ภาษาใดภาษาหนึ่ง “ร้อยกรอง” เป็นภาษา “มาคธี”

3. เมื่อร้อยกรองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พระสงฆ์ทั้งปวงก็ “สวดสังวัธยายร่วมกัน” คือท่องพร้อมๆ กัน เพื่อให้จำได้คล่องปาก เพราะฉะนั้นจึงเรียกกิจกรรมครั้งนี้ว่า “สังคายนา” (แปลว่าสวดร่วมกัน, สวดพร้อมกัน) ด้วยประการฉะนี้

สังคายนาครั้งนี้กระทำ ณ ถ้ำสัตตบรรณคูหา ข้างเขาเวภารบรรพต นอกเมืองราชคฤห์เมืองหลวงแห่งแคว้นมคธ มีพระเจ้าอชาตศัตรูผู้ครองนครขณะนั้นทรงเป็นองค์อุปถัมภ์ กระทำกันอยู่เป็นเวลา 7 เดือนจึงสำเร็จ

การทำสังคายนาครั้งนี้เรียกว่า “สังคายนาพระธรรมวินัย” เนื่องจากยังไม่มีพระไตรปิฎกและได้ถ่ายทอดสืบต่อกันมาโดยระบบ “มุขปาฐะ” (คือการท่องจำ)

จำทุกคำที่ตถาคตบัญญัติไว้ทำไม
ไม่ใช่ปัญญาของตนเองประมาทไหม
https://youtu.be/101cfbifuF4