onion
ตถาคตคือบุพการีสูงสุดในพระพุทธศาสนา
และทรงเป็นพระรัตนตรัยสูงสุดที่ไม่มีใครเทียบได้
ผู้ที่เข้าเฝ้าเพื่อฟังคำสอนเท่านั้นจึงรู้ว่าทรงตรัสรู้จริงๆ
บุคคลที่กล่าวตามแม้คำว่าธัมมะ/คิดไม่ลึกซึ้งหาได้ไม่
เพราะทุกอย่างคือสิ่งที่มีจริงไม่เรียกชื้อก็มีจริงๆเดี๋ยวนี้
ถ้าไม่มีจิตครองร่างกายนี้มาคิดนึกอะไรๆก็มีไม่ได้
พอมีจิตก็ยึดเห็นว่าเป็นเราเห็นตัวเองในกระจก
จริงๆน่ะมีไหมแค่อดีตสีหลากสีตัดกันที่ดับนานแล้ว
หลงยึดถือสิ่งที่เห็นเป็นคนสัตว์วัตถุจริงๆคือความเห็นผิด
มองดูสิคะตาตัวเองเห็นอะไรที่เห็นคือนิมิตสันฐานอดีตสี
จิตเห็นดับไปนานแล้วพออ่านบัญญัติคำว่าจำไว้หมดได้ยังไง
ไม่รู้ว่าสิกขาคือการฟังคำวาจาสัจจะของตถาคตตรงที่กระทบ
เดี๋ยวนี้เลยว่ากำลังปรากฏตรงตามที่ตรัสรู้ตามเป็นจริง
แต่ตนไม่รู้ตรงสัจจะที่กายใจตรงคำที่กำลังปรากฏคือจำผิด
เป็นตัวตนคิดนึกไปคามสิ่งที่เห็นตามสัญญาไม่ใช่สติปัญญา
เพราะสติปัญญาคือตัวจริงของธัมมะที่รู้อารมณ์เดี๋ยวนี้ตรงสัจจะ
ไม่ใช่บัญญัติคำยาวๆที่ต้องตีความอีกยาวยืดนั่นน่ะอ่านปัญญาตถาคต
แต่ปัญญาตนเองยังไม่ได้รู้ทั่วถึงความจริงแน่นอนเพราะจิตเกิดดับที1ขณะ
ไม่ว่าปัญญาหรืออวิชชาก็เกิดดับพร้อมจิตทีละ1ขณะจิตที่กำลังมีคือ
เดี๋ยวนี้ที่กำลังเห็นแล้วปรากฏเป็นคนสัตว์วัตถุทันทีคือเห็นผิดจริงๆ
ฟังพระพุทธพจน์เพื่อตามรู้ตรงสัจจะที่กำลังปรากฏ

พระพุทธเจ้ายกคำสอนขึ้นแทนพระองค์
ไม่ได้ยกตัวบุคคลขึ้นให้เป็นอาจารย์แทน
คำว่าสิกขาตามคำสอนต้องตรงกับพุทธกาล
มีผู้กล่าวตามคำตถาคตให้ผู้ที่สนใจฟังเข้าใจ
โดยพระพุทธเจ้าย้ำกับชาวกาลามะว่าจะฟังใคร
ตถาคตจึงตรัสหลักกาลามสูตร10ว่าไม่ให้เชื่อ10
แต่ให้เพียรอดทนเพื่อฟังความจริงที่มีคนกล่าวคำสัจจะ

ฟังจากใครอ่ะ

อ้อ จากคนกล่าวสัจจะ หมายถึงคลิปที่ยกมาทุกครั้งใช่ไหม แล้วรู้ได้ยังไงว่าเขากล่าวคำสัจจะ

onion
ตถาคตคือบุพการีสูงสุดในพระพุทธศาสนา
และทรงเป็นพระรัตนตรัยสูงสุดที่ไม่มีใครเทียบได้
ผู้ที่เข้าเฝ้าเพื่อฟังคำสอนเท่านั้นจึงรู้ว่าทรงตรัสรู้จริงๆ
บุคคลที่กล่าวตามแม้คำว่าธัมมะ/คิดไม่ลึกซึ้งหาได้ไม่
เพราะทุกอย่างคือสิ่งที่มีจริงไม่เรียกชื้อก็มีจริงๆเดี๋ยวนี้
ถ้าไม่มีจิตครองร่างกายนี้มาคิดนึกอะไรๆก็มีไม่ได้
พอมีจิตก็ยึดเห็นว่าเป็นเราเห็นตัวเองในกระจก
จริงๆน่ะมีไหมแค่อดีตสีหลากสีตัดกันที่ดับนานแล้ว
หลงยึดถือสิ่งที่เห็นเป็นคนสัตว์วัตถุจริงๆคือความเห็นผิด
มองดูสิคะตาตัวเองเห็นอะไรที่เห็นคือนิมิตสันฐานอดีตสี
จิตเห็นดับไปนานแล้วพออ่านบัญญัติคำคิดว่ารู้จำไว้หมดได้ยังไง
ไม่รู้ว่าสิกขาคือการฟังคำวาจาสัจจะของตถาคตตรงที่กระทบทีละคำ
เดี๋ยวนี้เลยว่ากำลังปรากฏตรงตามที่ตรัสรู้ตามเป็นจริงที่ตนมีตรงคำไหน
ทุกคำในพระไตรปิฎกมีตรงหมดมีแล้วแต่ตนไม่รู้ตรงสัจจะ1ที่กายใจตรงคำที่กำลังปรากฏ
คือจำผิดเป็นตัวตนคิดนึกไปตามสิ่งที่เห็นตามสัญญาไม่ใช่สติปัญญา
เพราะสติปัญญาคือตัวจริงของธัมมะที่รู้อารมณ์เดี๋ยวนี้ตรงสัจจะ
ไม่ใช่บัญญัติคำยาวๆที่ต้องตีความอีกยาวยืดนั่นน่ะอ่านปัญญาตถาคต
แต่ปัญญาตนเองยังไม่ได้รู้ทั่วถึงความจริงแน่นอนเพราะจิตเกิดดับทีละ1ขณะ
ไม่ว่าปัญญาหรืออวิชชาก็เกิดดับพร้อมจิตทีละ1ขณะจิตที่กำลังมีคือ
เดี๋ยวนี้ที่กำลังเห็นแล้วปรากฏเป็นคนสัตว์วัตถุทันทีคือเห็นผิดจริงๆ
ฟังพระพุทธพจน์เพื่อตามรู้ตรงสัจจะที่กำลังปรากฏ

พระพุทธเจ้ายกคำสอนขึ้นแทนพระองค์
ไม่ได้ยกตัวบุคคลขึ้นให้เป็นอาจารย์แทน
คำว่าสิกขาตามคำสอนต้องตรงกับพุทธกาล
มีผู้กล่าวตามคำตถาคตให้ผู้ที่สนใจฟังเข้าใจ
โดยพระพุทธเจ้าย้ำกับชาวกาลามะว่าจะฟังใคร
ตถาคตจึงตรัสหลักกาลามสูตร10ว่าไม่ให้เชื่อ10
แต่ให้เพียรอดทนเพื่อฟังความจริงที่มีคนกล่าวคำสัจจะ

มีแก้ไขอ่านใหม่ค่ะ...ฟังจากใครก็ได้ที่กล่าวความจริงให้เข้าใจความจริงเดี๋ยวนี้ทันที

แล้วรู้ได้ยังไง ว่าเขากล่าวความจริง แล้วอะไรคือความจริงที่คุณโรสว่า

ทุกครั้งที่อ่านหรือฟังคิดตามตรงไหมจริงใจไหมไม่มีใครเลย
มีแต่เสียงตรงสัจจะให้คิดถูกที่กายใจตนเองเดี๋ยวนี้ทันทีไม่มีเรามีแต่ธัมมะจิเจรุนิ
สุขคือเจ/เห็นคือจิต/เสียงคือรุ/นิยังไม่ปรากฏตรงไหมจริงใจไหมรู้ทีละขณะอย่างนี้

ทุกครั้งที่พระพุทธเจ้าสอนธรรมะ

พระพุทธเจ้าจะบอกว่ากำลังพูดหัวข้ออะไร

เช่น มรรคมีองค์8

หรือ สติปักฐาน4

หรือ พรหมวิหาร4 หรืออื่นๆ

ถ้าคุณโรสจะบอกคนอ่านสักหน่อยว่า กำลังพูดหัวข้อธรรมว่าอะไร คนจะได้เข้าใจ

และพิจารณาตามว่าลงกันสมกันหรือไม่

ถ้าไม่ลงกันสมกัน ก็ยอมรับไม่ได้

ถ้ากำลังจะพูดเรื่องอริยสัจ4

ก็อธิบายมาว่า เหตุ ผล เหตุ ผล เป็นอะไรบ้าง

คนจะได้อนุโมทนาว่า พูดได้แจ่มแจ้ง แทงตลอด

ถ้าไม่บอกหัวข้อ ธรรมะ84000พระขันธ์ คุณจะไม่บอกหัวข้อสักหน่อยเหรอว่ากำลังพูดเรื่องอะไร

อริยสัจจะของจิตเห็นเดี๋ยวนี้เลยเทียบความจริงที่คุณกำลังดูกับสิ่งที่คุณกำลังเห็นมีแค่สี 1 สีไหมคะ
ที่คุณกำลังเห็นคือรูปสีหลากสีที่ตัดกันจนกลายเป็นนิมิตรูปร่างต่างๆให้จำผิดเป็นสิ่งหนึ่งสิ่งใด
แต่ความจริงของเห็นคือมีสี1สีตกกะทบตาแล้วดับทันทีเพราะจิตเห็นเกิดแล้วดับไม่เหลือซาก
จึงเกิดจิตได้ยินจิตรับสัมผัสจิตคิดนึกคุณดูตัวเองเทียบคำสอนสิคะเดี๋ยวนี้แยกไม่ออกเลย
ว่าอันไหนคือคิดอันไหนคือเห็นอันไหนคือเสียงอันไหนจริงจริงๆที่ปรากฏกับสติปัญญา
เป็นเราพากเพียรพยายามไปทำโดยไม่รู้เลยว่าธัมมะกำลังเกิดดับตามเหตุตามปัจจัยมีแล้ว
ขาดแค่ฟังเพียรฟังเพื้อรู้ตามทีละลักษณะที่กำลังปรากฏให้แยกถูกแม่นยำจนกว่าจะรู้ชัดตรงจริงๆมีแล้ว

คุณโรสเห็นสีกี่สีขอรับเนี่ย

กำลังคิดน่ะไม่เห็นค่ะ
กำลังได้ยินน่ะไม่เห็น
กำลังร้อนน่ะไม่หวาน
กำลังสุขน่ะไม่มีเสียง
จะเอาคำตอบไหนคะ
กำลังดูกะกำลังคิดเป็นจิตคนละขณะค่ะเดี๋ยวนี้เลยแยกออกไหมคะ

ตามอัธยาศัย เอาขณะไหนก็ได้ ว่าไป

ความรู้สึกที่ตรงจริงที่กายก็มีสมมุติที่ดูก็รู้ค่ะรู้ตัวทั่วพร้อมครบ6ทางไงคะ
ดูคือจิตเห็น/คิดคือจิตคิดนึกถูกไหมคะแต่ตนรู้ตรงที่เกิดและที่ดับไม่ได้น๊า
ต้องตามรู้สิ่งที่เกิดแล้วตั้งอยู่ก่อนดับหายไปหมดนะคะ