Rosarin เขียน:
onion
ตถาคตคือบุพการีสูงสุดในพระพุทธศาสนา
และทรงเป็นพระรัตนตรัยสูงสุดที่ไม่มีใครเทียบได้
ผู้ที่เข้าเฝ้าเพื่อฟังคำสอนเท่านั้นจึงรู้ว่าทรงตรัสรู้จริงๆ
บุคคลที่กล่าวตามแม้คำว่าธัมมะ/คิดไม่ลึกซึ้งหาได้ไม่
เพราะทุกอย่างคือสิ่งที่มีจริงไม่เรียกชื้อก็มีจริงๆเดี๋ยวนี้
ถ้าไม่มีจิตครองร่างกายนี้มาคิดนึกอะไรๆก็มีไม่ได้
พอมีจิตก็ยึดเห็นว่าเป็นเราเห็นตัวเองในกระจก
จริงๆน่ะมีไหมแค่อดีตสีหลากสีตัดกันที่ดับนานแล้ว
หลงยึดถือสิ่งที่เห็นเป็นคนสัตว์วัตถุจริงๆคือความเห็นผิด
มองดูสิคะตาตัวเองเห็นอะไรที่เห็นคือนิมิตสันฐานอดีตสี
จิตเห็นดับไปนานแล้วพออ่านบัญญัติคำว่าจำไว้หมดได้ยังไง
ไม่รู้ว่าสิกขาคือการฟังคำวาจาสัจจะของตถาคตตรงที่กระทบ
เดี๋ยวนี้เลยว่ากำลังปรากฏตรงตามที่ตรัสรู้ตามเป็นจริง
แต่ตนไม่รู้ตรงสัจจะที่กายใจตรงคำที่กำลังปรากฏคือจำผิด
เป็นตัวตนคิดนึกไปคามสิ่งที่เห็นตามสัญญาไม่ใช่สติปัญญา
เพราะสติปัญญาคือตัวจริงของธัมมะที่รู้อารมณ์เดี๋ยวนี้ตรงสัจจะ
ไม่ใช่บัญญัติคำยาวๆที่ต้องตีความอีกยาวยืดนั่นน่ะอ่านปัญญาตถาคต
แต่ปัญญาตนเองยังไม่ได้รู้ทั่วถึงความจริงแน่นอนเพราะจิตเกิดดับที1ขณะ
ไม่ว่าปัญญาหรืออวิชชาก็เกิดดับพร้อมจิตทีละ1ขณะจิตที่กำลังมีคือ
เดี๋ยวนี้ที่กำลังเห็นแล้วปรากฏเป็นคนสัตว์วัตถุทันทีคือเห็นผิดจริงๆ
ฟังพระพุทธพจน์เพื่อตามรู้ตรงสัจจะที่กำลังปรากฏ
พระพุทธเจ้ายกคำสอนขึ้นแทนพระองค์
ไม่ได้ยกตัวบุคคลขึ้นให้เป็นอาจารย์แทน
คำว่าสิกขาตามคำสอนต้องตรงกับพุทธกาล
มีผู้กล่าวตามคำตถาคตให้ผู้ที่สนใจฟังเข้าใจ
โดยพระพุทธเจ้าย้ำกับชาวกาลามะว่าจะฟังใคร
ตถาคตจึงตรัสหลักกาลามสูตร10ว่าไม่ให้เชื่อ10
แต่ให้เพียรอดทนเพื่อฟังความจริงที่มีคนกล่าวคำสัจจะ
ฟังจากใครอ่ะ
อ้อ จากคนกล่าวสัจจะ หมายถึงคลิปที่ยกมาทุกครั้งใช่ไหม แล้วรู้ได้ยังไงว่าเขากล่าวคำสัจจะ
onion
ตถาคตคือบุพการีสูงสุดในพระพุทธศาสนา
และทรงเป็นพระรัตนตรัยสูงสุดที่ไม่มีใครเทียบได้
ผู้ที่เข้าเฝ้าเพื่อฟังคำสอนเท่านั้นจึงรู้ว่าทรงตรัสรู้จริงๆ
บุคคลที่กล่าวตามแม้คำว่าธัมมะ/คิดไม่ลึกซึ้งหาได้ไม่
เพราะทุกอย่างคือสิ่งที่มีจริงไม่เรียกชื้อก็มีจริงๆเดี๋ยวนี้
ถ้าไม่มีจิตครองร่างกายนี้มาคิดนึกอะไรๆก็มีไม่ได้
พอมีจิตก็ยึดเห็นว่าเป็นเราเห็นตัวเองในกระจก
จริงๆน่ะมีไหมแค่อดีตสีหลากสีตัดกันที่ดับนานแล้ว
หลงยึดถือสิ่งที่เห็นเป็นคนสัตว์วัตถุจริงๆคือความเห็นผิด
มองดูสิคะตาตัวเองเห็นอะไรที่เห็นคือนิมิตสันฐานอดีตสี
จิตเห็นดับไปนานแล้วพออ่านบัญญัติคำคิดว่ารู้จำไว้หมดได้ยังไง
ไม่รู้ว่าสิกขาคือการฟังคำวาจาสัจจะของตถาคตตรงที่กระทบทีละคำ
เดี๋ยวนี้เลยว่ากำลังปรากฏตรงตามที่ตรัสรู้ตามเป็นจริงที่ตนมีตรงคำไหน
ทุกคำในพระไตรปิฎกมีตรงหมดมีแล้วแต่ตนไม่รู้ตรงสัจจะ1ที่กายใจตรงคำที่กำลังปรากฏ
คือจำผิดเป็นตัวตนคิดนึกไปตามสิ่งที่เห็นตามสัญญาไม่ใช่สติปัญญา
เพราะสติปัญญาคือตัวจริงของธัมมะที่รู้อารมณ์เดี๋ยวนี้ตรงสัจจะ
ไม่ใช่บัญญัติคำยาวๆที่ต้องตีความอีกยาวยืดนั่นน่ะอ่านปัญญาตถาคต
แต่ปัญญาตนเองยังไม่ได้รู้ทั่วถึงความจริงแน่นอนเพราะจิตเกิดดับทีละ1ขณะ
ไม่ว่าปัญญาหรืออวิชชาก็เกิดดับพร้อมจิตทีละ1ขณะจิตที่กำลังมีคือ
เดี๋ยวนี้ที่กำลังเห็นแล้วปรากฏเป็นคนสัตว์วัตถุทันทีคือเห็นผิดจริงๆ
ฟังพระพุทธพจน์เพื่อตามรู้ตรงสัจจะที่กำลังปรากฏ
พระพุทธเจ้ายกคำสอนขึ้นแทนพระองค์
ไม่ได้ยกตัวบุคคลขึ้นให้เป็นอาจารย์แทน
คำว่าสิกขาตามคำสอนต้องตรงกับพุทธกาล
มีผู้กล่าวตามคำตถาคตให้ผู้ที่สนใจฟังเข้าใจ
โดยพระพุทธเจ้าย้ำกับชาวกาลามะว่าจะฟังใคร
ตถาคตจึงตรัสหลักกาลามสูตร10ว่าไม่ให้เชื่อ10
แต่ให้เพียรอดทนเพื่อฟังความจริงที่มีคนกล่าวคำสัจจะ
