การไม่รู้ตัว รู้ตน มีสองแบบ..

แบบแรก คือ ด้วยโมหะด้วยอวิชชา ทำให้ไม่รู้ตัวรู้ตน

แบบที่สอง ด้วยวิชชา เกิดจากการวางขันธ์ทั้งห้าลง..
.
.
.
เมื่อวางความยึดมั่นลง มันก็รู้อยู่ด้วยสติสัมปชัญญะบริบูรณ์

เมื่อรู้ด้วยสติสัมปชัญญะบริบูรณ์แล้ว มันก็รู้และวางไปพร้อมๆกัน
.
.
.
เมื่อรู้และวางไปพร้อมๆกัน มันจึงสงบราบลงจากขันธ์ทั้งห้า

เมื่อสงบราบจากขันธ์ทั้งห้าแล้ว..มันจึงไม่รู้ตัวรู้ตน

ทำงานทำกิจไปตามปกติของวิถีชีวิตที่เป็นไปตามครรลอง...
.
.
.
การไม่รู้ตัวรู้ตนด้วยวิชชานั้น มีการทำอย่างมีที่มาที่ไป

มีลำดับขั้นตอนของมัน..

แต่การไม่รู้ตัวรู้ตนด้วยโมหะด้วยอวิชชา

เพราะเรามีโมหะมีอวิชชาเป็นตัวนำ

เราจึงไม่รู้ว่า เกิดได้อย่างไร ทำอะไรลงไป

มันจึงไม่มีลำดับขั้นตอนอะไร
.
.
.
มันจึงต่างกัน ระหว่าง การไม่รู้ตัวรู้ตนด้วยโมหะด้วยอวิชชา

.................กับ......................

การไม่รู้ตัวรู้ตนด้วยปัญญาหรือการไม่รู้ตัวด้วยวิชชา