แนบไฟล์:
021อยู่ในธรรมมีสามระดับ24.01.61.jpg [ 42.72 KiB | เปิดดู 4028 ครั้ง ]
พูดถึงเรื่อง...ความหวังดีต่อผู้อื่น ความเมตตาและกรุณาต่อผู้อื่น..ที่มีมากจนเกินความพอดี
จนเกินคำว่าอุเบกขา
.
.
หลายๆคนจึงคิดจะพยายามแก้และชักจูงคนอื่นเขา
ให้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี
ดีในความรู้สึกของตัวเอง พอทุกอย่างที่เกินพอดี..
.
.
ความหวังดีนั้นมันกลายเป็นผลร้ายทันที..
ความหวังดีมันกลายเป็น กินเผือกทันที..
.
.
ไม่ว่าเราจะเมตตากรุณาผู้อื่นยังไง
มันต้องอยู่ในพื้นฐานของอุเบกขานะ..
ความเมตตากรุณานั้นจะไม่ส่งผลร้ายต่อทั้งสองฝ่าย
.
.
ในทางธรรม ท่านว่าให้ดูแต่ตัวเอง พิจารณาตัวเอง แก้ไขตัวเอง
และอุเบกขาในกรรมของคนอื่น
แต่ถ้ามองทางโลก มันกลายเป็น เราไม่มีเมตตาไป
เราเห็นแต่ตัวเอง..
เราเอาตัวรอดแต่ตัวเราเองคนเดียวมากไป
ในธรรมขั้นลึกๆ โลกกับธรรมสวนทางกันอย่างชัดเจน
.
.
ในส่วนผิวๆ.. ธรรมจะทำให้โลกและการใช้ชีวิตประจำวันทางโลกได้ดีขึ้น
สามารถทำกิจโลกได้มีประสิทธิ์ภาพมากขึ้น
ธรรมสามารถดึงศักยภาพสูงสุดของเราออกมา
และสามารถทำให้เกิดประโยชน์ต่อตนเองได้สูงสุดและดียิ่งๆขึ้นไป
.
.
แต่ถ้าในระดับลึกกว่านั้น...มันต้องเริ่มใช้ความมั่นคงทางจิต
ว่าเราจะเลือกเดินทางธรรมหรือเดินทางโลกดี
.
.
ในระดับหยาบ.. โลกไม่ช้ำธรรมไม่ขุ่น มันดีมากๆ..
ธรรมช่วยให้เป็นอย่างนั้นได้
.
.
ในระดับกลาง.. ต้องเลือกสักทาง..
คนเราไม่สามารถเหยียบเรือสองแคมแล้วทำสองสิ่งได้ดี
ดีทางหนึ่งอีกทางหนึ่งจะทรงและอ่อนลงไป
ดีทางธรรม โลกจะอ่อนลงไปไม่ก้าวหน้า
ดีทางโลก ธรรมจะหยุดนิ่งแล้วไม่สามารถเดินต่อไปได้..
แต่จะอยู่ในโลกอย่างมีความสุขตลอดชีวิต
.
.
ในระดับละเอียด.. เมื่อเดินตามธรรมเข้าไปเรื่อยๆ..
โลกจะกลายเป็นเส้นทางที่คับแคบทันที..อยู่ได้ยากมาก
เมื่อใจเป็นธรรมและอยู่ในแวดล้อมของโลกๆ
กำลังใจมันต้องใช้พลังเป็นอย่างมาก
เพื่อให้เราทรงธรรมไว้ได้อย่างบริบูรณ์
และสามารถอยู่กับโลกได้อย่างสงบสุข
ต้องอดต้องทนทุกสิ่งที่กระทบและทุกสิ่งที่ผุดขึ้นกลางใจ
และยังต้องทรงธรรมไว้ไม่มีเปลี่ยนแปลงในทุกขณะ
.
.
เมื่อธรรมกับโลกเข้ากันไม่ได้เลย..และมันจะสวนทางกันตลอดเวลา
การอยู่ในโลกด้วยธรรมในระดับลึกๆ
จึงต้องใช้กำลังใจมากและต้องใช้กำลังใจสูงสุด
อึดและถึกเท่านั้น..มันถึงจะอยู่ในสองโลกได้อย่างสงบสุข
สำหรับเมย...การอยู่ในโลกนั้นไม่ยากคะลุง 
