สำหรับนักปฏิบัติ การพูดธรรม

ควรพูดออกจากใจของตน

พูดเท่าสภาวธรรมที่ตนมี

ไม่พุดเกินสภาวะที่ตนได้ตนถึง

เพราะการพูดเกินสภาวะตน

มันเป็นการพูดในส่วนของสัญญา

ที่เราจดจำมา โดยที่เราไม่รู้ตัว


นักปฏิบัติที่เดินไปเพื่อละ

ถ้าผู้ที่พูดเกินสภาวะจริงที่ตนเป็นอยู่เสมอๆ

ส่วนใหญ่นั้นจะไม่ก้าวหน้าทางปรมัติธรรม

เพราะไม่ได้พูดจากปัญญาที่แจ้งตามความเป็นจริงของตน

ยิ่งเมื่อพูดตามสัญญาที่ตนจำ ตนท่อง ตนอ่านมา

มันยิ่งจะตอกย้ำสัญญาเข้าไปในจิต

ยิ่งทำให้การแจ้งในปัญญาเกิดขึ้นได้ยาก

เพราะสัญญาจะไปปิดกั้นปัญญาที่แท้จริงของตน

สังเกตหรือจับผิดตนเองได้ง่ายๆ

สัญญาใดที่ออกจากส่วนของสมองของเรา

มันจะเป็นสัญญาที่พูดเกินสภาวธรรมของตนเอง

แต่ถ้าออกจากตรงกลางลำตัว

มันจะออกจากใจของเราล้วนๆ

มันจะเป็นสภาวะที่ตรงกับตัวเราในปัจจุบัน


การที่เราเพียรภาวนาให้จิตนิ่ง

ก็เพื่อให้สัญญาและสังขารได้หยุดทำงาน

เมื่อสัญญาและสังขารหยุดนิ่งได้นานพอ

ปัญญาก็เกิดขึ้นได้..

สามารถพิจารณาตามความเป็นจริง

ตามคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้

เมื่อใดสัญญายังทำงานตลอดเวลา

เมื่อนั้นปัญญาเกิดขึ้นไม่ได้เลย

การพูดเท่าสภาวธรรมที่ตนมี

จึงเป็นเรื่องที่เราควรให้ความสำคัญ

คงต้องคิดใหม่แล้วนะครับ
เช่น พระโปฐิละท่านสอนลูกศิษย์ของท่าน
จนได้บรรลุเป็นพระอรหันต์กันหมดแต่พระโปฐิละ
ยังเป็นปุถุชนอยู่เลย อย่างนี้จะไม่เข้าข่ายพูดเกินจริงหรือ ?

การพูดสอนศิษย์ย่อมต้องพูดเรื่อง มรรค ผล นิพพาน อย่างแน่นอน
การพูดให้ตรงธรรมตามความเป็นจริงจะไม่เป็นการพูดเกินจริง
มิใช่ว่าอวดอุตตริธรรมว่าเป็นธรรมที่มีอยู่ในตนทั้งที่ไม่มีจริงในตน

อย่าไปคิดมโนเทียบเคียงว่าอย่างนี้แล้วใช่ต้องเอาตามที่พระกล่าวไว้
จึงจะได้ชื่อว่าเป็นผู้ตรงธรรม

พูดตามธรรม กับ พูดเกินสภาวะตนจริง...แยกให้ชัดนะคะ คนละความหมาย

ลองพิจารณา ในคำของเราดูอีกทีนะคะ

คุณสายน้ำเมย....ปฏิบัติภาวนาอย่างไรครับ?

ใช้ อานาปาน เป็นหลักคะ คุณกบนอกกะลา

ในแบบอาปานบรรพ..ใช่มั้ยครับ?

เราใช้อานาปาน เป็นพื้นฐานในการเดิน กายานุสติปัฎฐาน

เวทนานุสสติปัฎฐาน จิตตานุสสติปัฎฐาน และธรรมมานุสสติปัฎฐาน

หรือที่เขาเทียบเข้าไปใน อานาปาน 16 น่าจะได้นะคะ

สัญญากับปัญญา จกขกท. แยกขาดจากกันไม่ได้หรอกครับ
ไม่ว่า จขกท. จะได้ปัญญาใดก็ตาม สัญญาก็ประกอบด้วยเสมอ

ปัญญา เป็นสังขารขันธ์
สัญญา เป็นสัญญาขันธ์

จิตใช้สมองประมวลผล คือทั้งจำ ทั้งคิดครับ

คำกล่าวที่ว่า ให้สัญญา และสังขารหยุดนิ่ง ปัญญาจะเกิด จึงไม่มีจริงครับ
เป็นคำขี้โม้ คุยอวดเกินสภาวะธรรมจริงครับ

ดังนั้น จขกท. ก็กำลังพูดธรรมเกินสภาวะธรรมของตนอยู่ครับ

ศึกษาใหม่ เรียนใหม่ จำธรรมที่พระพุทธองค์แสดงให้ดีๆ ครับ

พระพุทธองค์ เป็นพระศาสดา ตรัสรู้ด้วยตนเอง
พวกเรา เป็นเพียงพุทธสาวก พุทธสาวิกา ตรัสรู้ตามครับ ต้องจำธรรมก่อนนะครับ

ใน16 ขั้น...คุณสายน้ำเมยชอบทำขั้นไหนครับ?...

เห็นด้วยไม่ขัดแย้งคะ



ในทางวิทยาศาสตร์ใช่คะ แต่ในทางพุทธศาสตร์ จิต สัญญา สังขาร ทำงานร่วมกันแต่คนละหน้าที่กัน



ญาณรู้

เมื่อจิตปราศจาก สัญญาและสังขาร รวมถึง ปราศจาก กิเลส ตัณหา อุปาทาน

และจิตหยุดนิ่งได้สักพัก จะมีข้อธรรมผุดขึ้นที่จิตตรงกลางใจของเรา...ข้อธรรมที่ผุดขึ้นหรือสิ่งที่ผุดขึ้น

นี้ เรียกว่า ญาณรู้ และญาณรุ้ เป็น ปัญญาประเภทหนึ่ง ที่สามารถจัดเข้า

ไปในหมวด จินตมยปัญญาได้คะ

ถามเรื่องความชอบ...พิจารณาดูจริงดูจังแล้วคะ

ไม่มีขั้นไหน ชอบ เป็นพิเศษ..เพียงแต่ทำได้ เท่านั้นคะ

ใน ๑๖ ขั้นมีอะไรบ้างครับ แล้วพิจะสรุปลงในสติปัฏฐาน ๔ ได้ไหมครับ

ญาณรู้ จัดเป็นขันธ์ใดใหนขันธ์ 5 ครับ

จริงๆแล้ว ในกูเกิลมีเยอะแยะ...ต้องให้ตอบด้วยหรือคะ

เดี๋ยวก๊อป คำตอบมาให้ดูนะคะ



คุณเช่นนั้น เป็นคนตลก นะคะนี่