ผมไม่เข้าใจ..ว่า..ทำไม..ถึงมีอคติกับสัญญา..กันนักนะ?..


ตอนลงมือปฏิบัติ..ก็ต้องใช้สัญญา..กันทั้งนั้น..

มีใครปฏิบัติโดย..ไม่ฟัง...ไม่อ่าน...ไม่จดไม่จำ...บ้างละครับ..

ผมไม่เข้าใจ..ว่า..ทำไม..ถึงมีอคติกับสัญญา..กันนักนะ?..


ตอนลงมือปฏิบัติ..ก็ต้องใช้สัญญา..กันทั้งนั้น..

มีใครปฏิบัติโดย..ไม่ฟัง...ไม่อ่าน...ไม่จดไม่จำ...บ้างละครับ..

ครับเห็นด้วยกับคุณกบ
คนที่ไม่รู้ปริยัติมักจะคิดว่า สัญญานัันเป็นเพียงแค่ความจำ
ถ้าหากขาดความจำเสียแล้วนั่นหมายถึงว่าความเลอะเลือน(หลง)
ปกติพวกมนุษย์และเทวดาพรหม ก็ต้องมีขันธ์ ๕ ด้วยกันทั้งนั้น
(ยกเว้นอรูปพรหมและอสัญญสัตตพรหม) คำว่าสัญญา เป็นขันธ์ ๑
ในจำนวนขันธ์ ๕ และในสัญญาขันธ์นั้นก็เป็นสถาพที่รู้เหมือนกัน
รู้ปัจจุบันก็ได้ รู้อดีตก็ได้ เพียงแต่ไม่รู้อนาคต

คนที่ไม่ได้ศึกธรรมมาอย่างดีจะคิดว่าสัญญาคือความจำ
คือ รู้จำอย่างเดียว คือไปแยกออกโดดๆโดยเป็นเอกเทศ ไม่เข้าใจว่า
การทำงานของ จิต เจตสิก รูป จะต้องมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันทั้งหมด
จะขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดไม่ได้เลย ต้องเป็นไปพร้อมกัน เช่น รูป เวทนา
สัญญา สังขาร วิญญาณ เหล่านี้

อธิบายแค่นี้แหละคงอาจจะพอได้เห็นและพอเข้าใจกันได้บ้าง
จะได้ไม่เข้าใจอะไรที่ผิดๆ ยึดติดกันจนข้ามถพข้ามชาติ

เห็นด้วยนะครับที่ว่า..ดูคล้ายจะดี ..

สัญญา กับปัญญา

"สัญญา" ความจำได้ หมายรู้ ความจำหรือสัญญานี้ก็มีคุณมีประโยชน์ เช่น จำสิ่งที่ทำให้เกิดปัญญาหรือสิ่งที่เป็นเหตุให้เกิดปัญญา เช่น จำคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าอันเป็นเหตุแห่งปัญญาไว้ได้ "แต่สัญญา ความจำนี้เป็นอนัตตา" ให้จำกลับลืม ให้ลืมกลับจำ "สัญญาจึงต้องประกอบด้วยสติ ความระลึกได้"

"สัญญา" มีทั้งคุณและโทษเพราะไม่ประกอบด้วยเหตุผลความรู้ถูกผิด "โทษของสัญญา คือความวุ่นวายความไม่สงบของจิต"

"ปัญญา" ต้องการสัญญาความจำได้หมายรู้ ต้องการสติ ความระลึกได้ถึงสิ่งที่ทำคำที่พูดของตนและของคนอื่น "เพื่อนำมาพิจารณาวิเคราะห์ ซึ่งจะทำให้เกิดปัญญา ความรอบรู้ รู้แจ้ง รู้จริงของสรรพสิ่ง"

"สติและปัญญานี้ มีแต่คุณไม่มีโทษ" ..

ขอบคุณในความเห็นต่างนะคะ

แสดงว่ายังไม่เข้าใจที่ผมพูด...เพราะ...ไม่ใช่ความเห็นต่าง...

น่าจะบอกว่า...เติมส่วนที่ขาด....มากกว่า..นะครับ