"ชีวิตของเราทุกๆ คนในโลก
จะอยู่ก็ไม่กี่วัน เที่ยงแท้จะแตกดับอยู่แล้ว
รีบขวนขวายหาคุณงามความดี
ในเมื่อมีชีวิตอยู่ หาได้มากน้อยก็เป็นของเรา

-:-หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน-:-







"เราทุกคน ควรมองซ้าย แลขวาว่า
ชีวิตของเรานั้น ผ่านไปทุกวันๆ
ความเฒ่า แก่ชราภาพ ก็แก่ไปทุกวัน ทุกเวลา

พวกเราไม่เจริญภาวนา ดูกันเอง
ก็ย่อมหลงมัวเมา ในวัยของตนอยู่

ถ้าหากเราพิจารณา ด้วยความรู้
เป็นผู้มีสติปัญญาเข้าใจ ก็จะรู้ได้ว่า
คนเราเกิดขึ้นมานั้น เป็นไปตามกาล ตามสมัย
ย่อมมีความเฒ่าแก่ไปเรื่อยๆ ชราภาพไปเรื่อยๆ

จนถึงที่สุด ก็คือความแตกดับ หักพัง
ความแตกสลาย ความทำลายชีวิตลงไป
ก็คือ ความตาย นั่นเอง"

-:-หลวงปู่เปลี่ยน ปัญญาปทีโป-:-







บันทึกธรรม 36
....................................

• ทุกวันให้เราตรวจสอบตัวเองว่าเราบกพร่องตรงไหน ท่านบกพร่องไหม ศีลบกพร่องไหม ให้ตรวจสอบให้ทั่วตั้งแต่หัวถึงเท้า เหมือนกับคนที่ป่วยก็ต้องไปหาหมอ ป่วยใจก็เหมือนกัน ต้องรักษา เราต้องเห็นคุณค่าของธรรม จะได้ตั้งใจปฏิบัติ เมื่อเราปฏิบัติไปจะเห็นผล

• ให้เน้นทำความเพียร ขยันก็ทำ ขี้เกียจก็ทำ ถึงเวลาก็ต้องทำ อยู่บ้านก็ต้องทำ จึงจะใช้ได้ และให้ทำอย่างพอดี มากไปก็เหมือนเทียนเล่มนี้ ที่น้ำตาเทียนมันล้นออกมา ไม่มีประโยชน์ แต่น้อยไปมันก็ไม่สว่าง

• การภาวนา ตอนแรกๆ ที่ยังไม่สงบ ให้อดทนจนถึงที่สุด กาย เวทนา จิต คนละส่วนกัน แต่เรามันผสมปนเปกัน พวกอินทรีย์อ่อน เมื่อเวทนามา ให้อดทนจนถึงที่สุด

• ความยึดมั่น ถือมั่น อยู่ที่ใจ ถึงที่วุ่นวาย ถ้ารู้จักรักษาใจ ก็จะมีความสงบได้ทั้งสิ้น ให้ทำตัวเหมือนนกที่บินไปเกาะกิ่งไม้ ยามโบยบินไปในอากาศก็ไม่อาลัยกิ่งนั้นๆ

• เรื่องเรียนทางโลกไม่จบสิ้น วิชามีปรับเปลี่ยนอยู่เสมอ จบแล้วก็เลือนๆไป แล้วยังมีเครื่องล่อเป็นระยะๆ ยังเด็กก็ไปโรงเรียน เป็นหนุ่มสาวมีอาชีพแล้วก็มีครอบครัว มีลูก เรียนทางธรรมให้จบดีกว่า เรียนจบแล้วจบเลย ให้เอาธรรมฝังในจิต ให้ตามไปทุกภพทุกชาติ ต้องใช้ความเพียรให้มาก ต้องมุ่งมั่น ไม่พึงใจทั้งดี ทั้งชั่ว

• การทำงานทางใจมีวันเสร็จได้ ครูบาอาจารย์ท่านก็เป็นคนเหมือนกับเรา ท่านทำได้ เราก็ต้องทำได้ ต้องตั้งใจให้มั่น ทำไมเราจะทำไม่ได้


พระอาจารย์บัณฑิต สุปณฺฑิโต








"ความรู้ทางโลก ความรู้ทางธรรม"

ถาม : ความรู้ที่เกิดจากการเจริญปัญญาด้วยการวิปัสสนา แตกต่างจากการหาความรู้ที่เกิดจากการศึกษาเล่าเรียนอย่างไรเจ้าคะ

พระอาจารย์ : คือความรู้ทางโลกนี้ไม่ได้นำไปสู่การดับทุกข์ ความรู้ทางโลกนี้ทำให้เราเอาความรู้นี้มาประกอบสัมมาอาชีพได้ เช่นเราเรียนรู้ทางบัญชี แล้วก็เอาความรู้นี้มาประกอบอาชีพ คิดบัญชีให้คนที่เขาคิดบัญชีไม่เป็นได้ เราก็ได้รับค่าจ้างจากเขาไป แต่ความรู้ทางธรรมนี้ เป็นความรู้ที่เราเอามาใช้ดับความทุกข์ที่มีอยู่ในใจของเรา เพราะท่านจะสอนต้นเหตุของความทุกข์ใจของเราว่าเกิดจากอะไร ก็คือเกิดจากกิเลสตันหา และการจะดับความทุกข์ทางใจ เราก็ต้องมีกำลัง พอที่จะสู้กับกิเลสตันหาได้ ก็ต้องมีศีล มีสมาธิ มีปัญญา ฉะนั้นความรู้ทางโลกกับทางธรรมนี้มีเป้าหมายต่างกัน ความรู้ทางโลกถึงแม้จะรู้มากระดับปริญญาเอก ก็เป็นความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด คือไม่สามารถทำให้เราหลุดพ้นจากความทุกข์ได้รอดพ้นจากความทุกข์ได้ ต้องเป็นความรู้ทางธรรมเท่านั้น ที่จะทำให้เรารอดพ้นจากความทุกข์ได้.

ธรรมะบนเขา

วันที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๖๐

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต








"เรื่องของฤกษ์งามยามดี"

...ผู้ปฏิบัติศาสนา อุบาสกอุบาสิกา ทั้งหลาย ท่านไม่ต้องหามื้อหาวันหาฤกษ์หายาม ทำการทำงาน ต้องหามื้อหาวัน ไม่ใช่วันนั้นไม่ดี วันนี้ไม่ดี

วันมันไม่ได้ทำอะไรแก่คน วันดีทำไมคนตายล่ะ วันไม่ดีทำไมคนยังเกิด ในเจ็ดวัน อาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัส ศุกร์ เสาร์นี้ ทำไมมันมีเท่านี้

คือ สมมติว่าเราจะทำการทำงานสิ่งใด พร้อมเพรียงกันหรือยัง เขาหาวันพร้อมเพรียงกัน จะเอาวันไหนเวลาไหน นัดกัน พร้อมเพรียงกัน ถ้าพร้อมกันแล้วละวันนั้นนั่นแหละดี ให้หาวันอย่างนี้ ถ้าวันใดยังไม่ได้พร้อมกันอย่าเพิ่งทำ

จะแต่งงานแต่งการกัน หรือจะปลูกบ้านปลูกช่อง ตึกร้านอาคารก็ตาม ให้รู้ไว้ คือวันไหนมันพร้อมกันแล้วว เรียบร้อยแล้ว ทำได้ ขึ้นได้

ถ้ายังไม่พร้อมแล้วมันขัดข้อง เรียกว่ามันไม่ดี เขาหาวันอย่างนี้หรอก ให้เข้าใจซิ อธิบายย่อๆ ให้ฟัง ให้หละให้ละเว้นเหล่านี้.

"หลวงปู่ฝั้น อาจาโร"







"ความตายไม่รู้จะมาวันไหนนะ
นั่งก็ตาย นอนก็ตาย
พิจารณาเรื่องความอยาก
ให้มันชินกับความตาย"

โอวาทธรรม:องค์หลวงปู่ลี กุสลธโร
วัดเกษรศีลคุณธรรมเจดีย์(ผาแดง) อ.หนองวัวซอ จ.อุดรธานี






"บุญอยู่ที่ใจ แค่คิดจะทำบุญก็สุขใจ ทำความดีแล้ว ไม่ต้องหวังผลตอบแทน ทำความดีแล้ว ไม่ต้องให้ใครเห็น ทำความดีก็จารึกไว้ในใจแล้ว บุญคู่อยู่กับใจ ตายไปแล้ว ไม่ว่าไปอยู่ภพไหนๆ บุญก็จะตามติดไปเป็นเพื่อน"

โอวาทธรรม:องค์หลวงปู่อ่ำ ธมฺมกาโม
วัดสันติวรญาณ จ.เพชรบูรณ์







"กรรมฐานที่เป็น มูลกรรมฐาน มีอยู่ห้าอย่างคือ ให้พิจารณา ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง โดยพิจารณาให้เป็นของน่าเกลียด น่าชังน่าขยะแขยง ถ้าไม่ได้ขัดล้างตัดออกบ้างแล้วมันจะสกปรกแค่ใหนน่ารังเกียจไหม ถ้ามันหล่นอยู่ในอาหารเรา เราจะกินมันได้ไหมน่าขยะแขยงไหม ให้พิจารณาทบทวนไปมาอยู่อย่างนั้นแหละ จนเห็นจริงเข้าก็จะเกิดความเบื่อหน่ายคลายกำหนดจนเกิดความสลดสังเวชจริงๆ ธรรมมะจะเกิดในตอนนั้นละเรามาถือสิ่งแบบนี้ว่าเป็นของดี จึงหลงยินดีกับมัน เสียเวลาดูแลบำรุงรักษา พอพิจารณาจนเห็นจริงๆแล้ว มันไปถือของสกปรกว่าเป็นตัวเราเลยเหรอ น่าทุเรศจริง น่าสงสารตัวเราเองจริง ทำไมถึงหลงขนาดนี้นะ เมื่อเป็นเช่นนี้ นิพพิทาญาณก็เกิดขึ้น จะรู้สึกได้เองว่าร่างกายของตนไม่มีสาระ ไม่มีแก่นสารไม่จีรังยั่งยืนอะไรเลยเพียงแต่เราอาศัยเขาอยู่ไปวันๆเท่านั้นเอง"

หลวงตาสมหมาย อัตตมโน






...ทุกข์ของพวกเรานี้เกิดจาก
"การมาเกิดกัน"
เกิดแล้วก็ต้องมาแก่
มาเจ็บ มาตายกัน
.
...เพราะว่ามีความอยากจะหา
ความสุขทางร่างกาย
ก็เลยต้องมีร่างกาย
พอมีร่างกายก็ต้องมาเจอ
ความแก่ ความเจ็บ
ความตายของร่างกาย
.
...แต่ก็หยุดไม่ได้
พอร่างกายตายไป
ความอยากที่มีอยู่ในใจ
ไม่ได้ตายไปกับร่างกาย
ความอยากในใจก็ดึงให้ใจ
ไปหาร่างกายอันใหม่
"ไปเกิดใหม่ ไปแก่
ไปเจ็บ ไปตายใหม่"
......................................
.
คัดลอกการแสดงธรรม
ธรรมะบนเขา 14/8/2560
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
วัดญาณสังวรารามฯ ชลบุรี







" บวชเข้ามา เราก็เดินตามพ่อตามแม่ ( พ่อแม่ครูอาจารย์) พ่อแม่พาทำถึงนิพพานก็เดินตามนั้น สู้กับสงครามโลก ( กิเลส ) นั่งภาวนาเข้าไปนั้น จะอะไรเข้ามาก็สู้มันสงครามโลก นั่งอยู่อย่างนั้น เจอเสือเจอช้างก็นั่งอยู่อย่างนั้น มีคนเอาปืนมายิงก็นั่งอยู่อย่างนั้น จะกลัวอะไร เมื่อมันไม่ใช่ของเรา ร่างกายของเขา..ใจของเรา "

___________________

หลวงปู่ศิลา จิตตสุโภ
วัดถ้ำพระนอน (เทือกเขาดงมูล)
อ.ท่าคันโท จ.กาฬสินธุ์