มีใจนึกถึงโอภาสอันเป็นธรรมถูกอุทธัจจะกั้นไว้
สมัยนั้น จิตย่อมตั้งมั่นสงบอยู่ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่นอยู่

โอภาส
ญาณ
ปีติ
ปัสสัทธิ
สุข
อธิโมกข์ (ความน้อมใจเชื่อ)
ปัคคาหะ (ความเพียร)
อุปัฏฐานะ (ความตั้งมั่น)
อุเบกขา
นิกันติ (ความพอใจ) ย่อมเกิดขึ้น

ภิกษุนึกถึงความพอใจว่า ความพอใจเป็นธรรม
เพราะนึกถึงความพอใจนั้น จึงมีความฟุ้งซ่านเป็นอุทธัจจะ

ภิกษุมีใจอันอุทธัจจะนั้นกั้นไว้
ย่อมไม่ทราบชัดตามความเป็นจริงซึ่งความปรากฏ
โดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง
โดยความเป็นทุกข์
โดยความเป็นอนัตตา


เพราะเหตุนั้น ท่านจึงกล่าวว่า
มีใจที่นึกถึงความพอใจอันเป็นธรรม
ถูกอุทธัจจะกั้นไว้


http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B ... 564&Z=7861


....

จิตย่อมตั้งมั่นสงบอยู่ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่นอยู่

เมื่อตั้งมั่นสงบอยู่ภายใน(สมถะ/สัมมาสมาธิ)
ธรรมเอกผุด(วิญญาณ/ธาตุรู้)

เป็นปัจจัยให้ เกิดความรู้ชัดในผัสสะ
ที่มีเกิดขึ้น ขณะจิตเป็นสมาธิ


สภาวะเหล่านี้ เป็นความปกติที่มีเกิดขึ้นจากกำลังสมาธิ ที่มีเกิดขึ้นขณะนั้นๆ

โอภาส ญาณ ปีติ ปัสสัทธิ สุข อธิโมกข์ (ความน้อมใจเชื่อ)
ปัคคาหะ (ความเพียร) อุปัฏฐานะ (ความตั้งมั่น) อุเบกขา นิกันติ (ความพอใจ) ย่อมเกิดขึ้น

แต่ได้กลายเป็นอุปกิเลส
เพราะเกิดความยินดี พอใจ ในผัสสะ ที่มีเกิดขึ้น ขณะจิตเป็นสมาธิ

ที่มาของ อุปกิเลส ๑๐




เป็นลักษณะอาการที่มีเกิดขึ้นของ ญาณ ๔ อุทยัพพยาญาณ