ทางสายกลาง อยู่ระหว่างความยินดี กับ ความยินร้าย ครับ[/size]

ไปได้คำพูดนี้มาแต่ไหนหรอ

ได้มาจากสติปัฏฐานสูตรครับ

นั่งสมาธิแล้ววูบเหมือนจะหลับ ทั้งที่ไม่ได้ง่วงนอน ควรแก้ไขอย่างไรดีคะ

เพิ่งเริ่มปฏิบัติค่ะ ....เดินจงกรมก่อนค่ะ โดยตั้งเวลาไว้ 20 นาที แล้วนั่งสมาธิต่อ 20 นาที ขอรบกวนผู้รู้ช่วยให้คำแนะนำหน่อยค่ะ เคยไปเรียนที่วัดอัพวัน ของหลวงพ่อจรัญมานานหลายปีแล้ว ระยะเวลา 3 วัน ตอนนี้เริ่มต้นปฏิบัติเพื่อให้ตัวเองมีความสงบ

1.ช่วงที่เดินจงกรมก็มีวูบๆ เหมือนง่วงนอน ตัวโคลง เวลาเดินต้องพยายามฝืน เมื่อก่อนเดินโดยใช้สติกำหนดที่เท้า ก็มีอาการนี้เป็นระยะๆ เลยเปลี่ยนเป็นรู้สึกทั้งตัวว่าเดินแทน ก็ยังเป็นเหมือนเดิม

2.ก่อนหน้านี้คิดว่านั่งสมาธิดีกว่าเดินจงกรม เพราะรู้สึกเหมือนจะวูบหลับตอนเดินมากกว่า แต่เมื่อคืนรู้สึกเหมือนวูบบ่อย พอรู้สึกตัวก็จะัรู้สึกตัวหนักๆ เหมือนรู้สึกว่าเรานั่งอยู่ในลักษณะนั่งสมาธิ รู้สึกตั้งแต่บ่าลงมา พอจับลมหายใจเข้าออกต่อ ก็จะเริ่มเคลิ้มและวูบอีก แต่ไม่หลับนะคะ

3.เรารู้สึกว่าตัวเองยังทำสมาธิไม่ได้เลยค่ะ แต่ระยะหลังฟุ้งซ่านน้อยลง คือเราใช้การกำหนดลมเข้าออกน่ะค่ะ เคยดูท้องมาก่อน แต่ตอนนี้มาใช้ลมหายใจกำหนดแทน ดูว่ามันสั้น มันยาว ไม่ได้ใช้คำบริกรรมค่ะ เราเข้าใจว่า เวลาเป็นสมาธิคือการที่เรารู้สึกตัวว่านั่งอยู่ ไม่ทราบว่าถูกหรือไม่ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาก็จะเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นเป็นระยะๆ

s004
ไปดูเรื่องคนยึดติด ในกระทู้นี้นะครับ

viewtopic.php?f=1&t=53521

onion
เริ่มมีคำตอบแล้วที่กระทู้นี้ครับ

viewtopic.php?f=1&t=53521

:b34:
กลับไปดูเสียใหม่ให้ดีๆ ไป้!

ดูแล้วไม่เห็นมีอารัยเลย เออ

ความฟุ้งซ่านเป็น 1 ในนิวรณ์ 5 ที่ค่อนข้างจะสำคัญกว่านิวรณ์ตัวอื่นเพราะกว่าจะขุดถอนออกได้ต้องใช้ถึงอรหัตมรรคโน่นเชียว

ซึ่งที่เป็นลักษณะของความฟุ้งซ่านที่ชัดเจนคือความคิด
หรือจิตตสังขารความคิดแทบทุกอย่างถือเป็นความฟุ้งซ่านของจิต ซึ่งแม้แต่กระทั้งความคิดพิจารณาตามเนื้อธรรมคำสอนถ้าหยุดไม่ได้ สงบไม่เป็นก็ต้องถือว่าเป็นความฟุ้งซ่าน

การที่โยคีหรือผู้ปฏิบัติธรรมไปพบกับผัสสะ อารมณ์ ความ
รู้สึกต่างๆแล้วเกิดการสังขารปรุงแต่งว่าเป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ขึ้นมา
จะทำให้เกิดความคิดนึกตามมาแล้วลามไปเป็นความฟุ้งซ่าน
เป็นมโนกรรม เกิดตัณหา อุปาทาน กรรมและวิบากต่างๆตามมา แต่ถ้าสติไปรู้ทันเสียตั้งแต่เกิดผัสสะระงับเวทนาที่เกิดตามมาเสียได้ ความฟุ้งซ่านก็ไม่มีโอกาสได้เกิด
(มีต่อ แบตหมดครับ)
ผู้ปฏิบัติธรรมใหม่ๆหรือบางทีเก่าๆนานๆแล้วก็ตามพอเกิดผลจากสมาธิ คือ ปีติ ปัสสัทธิ นิมิต ฌาณ ต่างๆขึ้นมาแล้วไปหลงสงสัย เพลิน ติดใจ กลัว สำคัญผิดต่างๆแล้วไปสังขารปรุงแต่งต่อเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาเยอะแยะมากมายเลยเป็นงานที่ไม่ใช่งานขึ้นมาคือไปเป็นปัญหาถามครูบาอาจารย์ให้ช่วยแก้ไข ที่ปรึกษาอาจารย์แก้ให้ไม่เป็น ไม่ถูกประเด็นไม่ถูกเหตุ เลยพากันฟุ้งไปใหญ่ จมลงในปัญหาดังตัวอย่างที่คุณกรัชกายยกมาถามให้เปรอะเยอะแยะมากมาย เมื่อวิเคราะห์ลงไปก็เป็นเรื่องฟุ้งซ่าน อุปาทาน สังขารปรุงแต่งไปของผู้ปฏิบัติเหล่านั้นทั้งสิ้น

การแก้ไขอุทธัจจะหรือความฟุ้งซ่านของผู้ปฏิบัตินั้นมีหลักใหญ่ใจความว่าต้องทำให้เขาเหล่านั้นมีสติสัมปชัญญะกลับคืนมาอยู่กับปัจจุบันและงานในหน้าที่ที่เขาต้องทำ

ถ้าอยู่ในขั้นตอนเจริญสมาธิก็ให้มีสติรู้ทันนิวรณ์ทั้ง 5 มีปัญญารู้ตัวว่ากำลังทำหน้าที่สงบนิวรณ์เพื่อให้เกิดสมาธิและฌาณ มิใช่งานอื่นและยังไม่ใช่ขั้นตอนการเจริญปัญญาวิปัสสนา นิวรณ์ 5 สงบดีแล้วเมื่อไหร่จึงค่อยไปทำความเพียรเจริญปัญญาต่อ

ถ้าอยู่ในขั้นตอนเจริญวิปัสสนาปัญญาก็คอยรักษาระดับสมาธิให้เพียงพอสำหรับการจดจ่อต่อเนื่องในการดู รู้ สังเกตและพิจารณาธรรม ตอนพิจารณาธรรมก็ต้องพยายามทำให้อยู่ในกรอบที่ควบคุมได้คือไม่ลุกลามไปเป็นการคิดฟุ้งซ่าน
ลำดับงานควรจะมีเพียง
ดู
เห็น
สังเกต
รู้
สภาวธรรมที่กำลังเกิดขึ้น เปลี่ยนแปลงและดับไปในกายในใจ ไม่ให้แลบต่อไปถึงการพิจารณาที่ต้องใช้ความคิดนึก เพราะสภาวธรรมจริงที่เป็นปรมัตถ์อนัตตา ใช้แค่ปัญญาดูสังเกต ก็จะรู้หรือเกิดปัญญารู้ขึ้นมาเองตรงในใจไม่ต้องคิดนึก [/size]

แต่ถ้าจำเป็นจะต้องถอยออกมาคิดนึกพิจารณาเป็นธรรมวิจัยหรือการใคร่ครวญธรรม ก็อาจทำได้เพื่อให้เกิดจินตมยปัญญามาหนุนภาวนามยปัญญาให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้นแต่ต้องคอยระวังเพราะตอนนั้นสติจะไม่ทันปัจจุบันอารมณ์ ต้องมาทรงอยู่ทำงานพิจารณาอดีตหรืออนาคตอารมณ์ โมหะและจิตตสังขารสามารถแทรกเข้ามาจนเกิดเป็นความฟุ้งซ่านได้ตลอดเวลา พิจารณาพอได้แนวทางแล้วก็ต้องรีบกลับไปอยู่ตรงช่องทางเดินของวิปัสสนาภาวนาคือ สติ ปัญญาไปอยู่ตรงงาน
ดู
เห็น
สังเกต
รู้
สภาวธรรมตามที่มันเป็น (ตถตา)
ไม่ต้องห่วงว่ามันจะไม่รู้ตามที่ตำราบอกสอนไว้ มันจะรู้เองเป็นเองไปตามลำดับโดยธรรม