ตามสภาวะเขาก็เป็นอย่างนี้แหละ ทำให้ได้สิ กรัชกาย

grin
กรัชกายก็มีแต่มโนเอาตามใจตัวเอง

:b13:
ความรู้ท่วมหัว เลยมโนตัดสินสิ่งต่างๆไปตามใจตัวเพราะคิดว่าใครไม่รู้เท่าเทียมยังไงกรัชกาย

"ยิ่งรู้มาก แต่ไม่รู้จริง ยิ่งมีอหังการ มนังการ มากขึ้นเป็นเงาตามตัว"

ทราบหรือยังเรื่องนี้????????

ข้างบนตรงไหน ยกมาแปะอ้างอิงหน่อยสิ

แต่เชื่อว่าไม่มีอะไรจริงหรอกเพราะกรัชกายยังไม่ได้ลงมือปฏิบัติด้วยตนเองอย่างจริงจัง มีแต่ไปคัดลอกอารมณ์คนอื่นมาแสดง

ท่านอโศกนี่ยังไง เดี๋ยวก็ว่ากรัชกายเอาตามตำราจมกับกองตำรา นี่มาว่ามโนเอาตามใจตัวเองอีก พูดไม่อยู่กับร่องกับรอย

กรัชกายยังไม่ได้ลงมือปฏิบัติด้วยตนเองอย่างจริงจัง มีแต่ไปคัดลอกอารมณ์คนอื่นมาแสดง

:b17:
ดูแบบคาดเดา มันจะไปตรงกับความจริงและแก้ปัญหาง่ายๆพื้นฐานอย่างนี้ได้ยังไง เพราะทุกตัวอย่างก็วนเวียนอยู่กับการติดปีติ นิมิต อุทธัจจะนิวรณ์ เพราะสติสัมปชัญญะไม่ทันปัจจุบันอารมณ์ทั้งสิ้น

จงอย่าไปพยายามแก้ปัญหาที่เกิดจากความฟุ้งซ่านของศิษย์
นั่นเป็นการพยายามแก้ผล

พึงค้นหาเหตุจริงๆให้พบ แล้วแก้ที่เหตุศิษย์ของคุณจึงจะข้ามอุปสรรคเบื้องต้นทั้งหลายเหล่านี้ได้

กรัชกายไม่รู้จักอารมณ์แม่
อารมณ์ลูก
อารมณ์หลาน
แสดงว่าไม่มีประสบการณ์ในการปฏิบัติจริงเอาเสียเลยนะนี่

ให้การบ้านไปสังเกตมาใหม่ไป้!

นั่งภาวนานานๆ จนก้นเจ็บ ขาเจ็บ แล้วสังเกตดูให้ดีๆสิว่า
หลังจากความเจ็บขาเจ็บก้นมันเกิดขึ้นมาแล้ว มันเกิดอารมณ์และความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นตามมาอีก ถ้าเราไม่ยอมเปลี่ยนท่าหลบความเจ็บนั้น

ขณะสวดมนต์แล้วได้เอนตัวลงนอนอย่างมีสติ...ได้บริกรรมพอง กับ ยุบ ไปเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดอะไร...จนหลับไปไม่รู้ตัว...ระยะหนึ่ง...จิตได้เกิดกลางดึก คือ มีสติรู้ขึ้นมาทันทีของการพองยุบของท้อง และรู้สึกว่ามีนิ้วมือมากดที่สะดือแรงมาก เวลาที่พองออก ท้องก็จะพองออกมาก มือที่กดก็จะแรงไปตามการพองและยุบ จนรู้สึกกลัวมากเหมือนไส้จะหลุดออกมา.. แต่ผมก็พยายามดึงสติให้อยู่กับคำบริกรรมพอง ยุบอีก แต่พยายามแล้วจิตก็ทนไม่ได้ จิตสั่นไปหมดเหมือนท้องจะแตก จิตคิดตอนนั้นครับ

ตัวอย่างนี้ ไหนท่านอโศกบอกสิ ไหนอารมณ์ลูก หลาน เหลน โหลน

รู้สึกมีนิ้วมากด
กลัว
จิตทนไม่ได้
ใจสั่น

สติปัญญาไม่รู้ทันปัจจุบันสักอย่างมันจึงปรุงเป็นเรื่องเป็นราวต่อไปไม่หยุด จนหลุดจาการภาวนา

อาการอย่างนี้ดึงสติมาอยู่กับคำบริกรรมก็เอาไม่อยู่ ต้องสู้หน้ากับอารมณ์ความรู้สึกที่เกิดตรงๆ อย่าหลบหนีไปไหน
เพียงแต่ให้มีขันติ อดทน ตะบะ ข่มใจ นิ่งรู้นิ่งสังเกตสิ่งที่มันจะเกิดตามมาทั้งหลาย ที่จะดับไปๆๆ จนหมด ก็จะถึงความสงบ หมดฟุ้งซ่าน อุปาทานต่างๆไป และได้รู้เห็นธรรมที่ลึกละเอียดกว่านี้

อโศกะเป็นผู้อาจหาญในธรรมเมื่อธรรมถึงใจ ใจถึงธรรม หมดสงสัยในคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์แล้ว จึงไม่กลัวอะไรอีกเลยในยามที่สติสัมปชัญญะเต็มสมบูรณ์