หากเข้าใจพุทธธรรมผิด จะหลุดโลกความเป็นจริงไปเลย โดยเฉพาะ คำสอนระดับสูง เช่นว่า กายใจ ไม่ใช่เรา ไร้ตัวมิใช่ตน ....

ผู้ปฏิบัติทางจิตจนเห็นความจริงของธรรมชาติ (กาย-ใจ) ระดับนี้ จะใช้ชีวิตที่พอดี ไม่สุดโต่งไปทางใดทางหนึ่ง ซึ่งต่างจากผู้คิดด้วยเหตุผล มักสุดโต่ง

ไม่พึงลืมปัจฉฺิมโอวาทที่ว่า ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้เราขอเตือนเธอทั้งหลายว่า สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา เธอทั้งหลาย จึงยังประโยชน์ตนและผู้อื่นให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด (หนฺททานิ ภิกฺขเว อามนฺตยามิ โว วยธมฺมา สงฺขารา อปฺปมาเทน สมฺปาเทถ-ติ)

(...เธอทั้งหลาย จงยังตนให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท ก็ได้)

ตอนนี้ลาออกจากงานแล้ว ทำให้จิตสงบขึ้น ไม่วุ่นวายเหมือนแต่ก่อน
เพียงต้องการออกมาใช้ขีวิตพอเพียง สโลว์ ไลฟ์ แบบคำที่เขาฮิตกัน
แต่สิ่งที่ได้ มันได้มากกว่าความสบาย ๆ สไตล์พอเพียง คือ...

จิตสงบเป็นอัตโนมัติบ่อยครั้ง แยกออกมาจากกายหยาบนี้
เห็นกายและจิตนี้ทำงานตามธรรมชาติของขันธ์ 5
ที่เกิดจาก ความคุ้นเคย ที่เรารู้จักมานาน

จิตว่าง สงบนี้ เป็นเพียงแค่มองเท่านั้น
อยากร้องไห้ อยากหัวเราะ สุข ทุกข์ ก็ทำไป
เพราะ นิสัยที่เราเพาะมาแต่เล็ก ๆ

กายและจิตนี้ ยืมเขามาจริง ๆ เราเป็นเพียงคนเผ้าดู
รอเวลาทิ้งกายและจิต ก็แค่นั้น
ไม่ใช่เราจริง ๆ

พระอริยบุคคล ตั้งแต่โสดาบันไป ยิ่งรู้ว่ากายใจไม่ใช่เรา ของยืมเขามา ท่านยิ่งทำประโยชน์ ทำงาน เช่น พระพุทธเจ้าทำงานจนวันตาย ขนาดนอนอยู่บนเตียงปรินิพพาน ยังสอนสุภัททะ ปริพพาชก ซึ่งมาถามปัญหา

ส่วนเราๆท่านๆ เออ ...กายใจไม่ใช่เราจริงๆ ของยืมเขามา ไม่รู้จะทำนั่นนี่ไปทำไม ท้อแท้ มันไม่ใช่ของเรา ไม่นานก็ตายแล้วก็ต้องคืนเขาไป คือ คืนสู่สามัญ ตอนนี้ยังมีลมหายใจอยู่พักผ่อนก่อนดีกว่า

จะให้คุณโรส ยืมรถไปใช้คันหนึ่ง

แต่ถามก่อน

แต่ละวันๆ ใช้รถแล้ว ช่วยดูแลทำความสะอาดให้ด้วย อย่าจอดตากแดดตากฝนทั้งกะปีกะชาติ อย่าใช้บรรทุกหนักเกิน
เครื่องเคราอะไรตรงไหนชำรุดเสียหาย ช่วยซ่อมให้ด้วย

รับปากได้ไหม ว่าจะทำจะใช้เหมือนของของตัวเอง

ให้ยืมรถยนต์คือร่างกาย (ใจ)


สรีรยนต์ กลไกคือร่างกาย

สรีระ ร่างกาย

สรีราพยพ ส่วนของร่างกาย, อวัยวะในร่างกาย

สรรพางค์ ทุกๆส่วนแห่งร่างกาย, ร่างกายทุกๆส่วน