" ชาตินี้เป็นมนุษย์ในพระพุทธศาสนานับว่ามีโอกาสดี ให้ทำกรรมดีเพื่อส่งเสริมให้ถึงบรมสุข
หรือว่าผู้ได๋ที่ยังมีน้อยกะเฮ็ดให้มันหลายขึ้น
ผู้ได๋บ่ทันมีกะทำให้มันมีหลายขึ้น
ผู้ได๋บ่สนใจอิหยังก็อย่าเขาเถาะ
สิ่งเหล่านั้นมันเป็นธรรมดา มันเป็นคือกันเบิ้ด
โลกนี้มีหลายอัน เป็นอยู่นำกัน หลายอันจังแม่นโลก อันเดี๋ยวบ่แมนโลก"

หลวงปู่บุญมี. ปริปุณโณ.







" การปฏิบัติเขาจึงว่ามันมีเหมือนกันแต่สติปัญญา
ใครจะว่องไวกว่ากัน ก็ต้องสร้างซิเห็นว่าตนเอง
ไม่สงบจะหยุดก่อนไม่ได้ ก็ดูเขาวิ่งแข่งกัน
ถ้าเขาแพ้เขาก็ต้องไปฟิตทุกเช้าใช่ไหม
ฟิตเพื่อให้วิ่งเร็วขึ้น เราก็ฝึกสติของเราให้เร็วขึ้นซิ
ฝึกการปฏิบัติของเราให้แข็งแกร่งขึ้น ต้องดูอย่างนั้น

ถ้าใครมีจุดมุ่งหมายอย่างนั้นสงบแน่ ได้รับความสุขแน่
เพราะเราไม่มีงานอะไรนี่ ไม่ได้แบกไม่ได้หามอะไรนี่
เราละทิ้งงามทางกายไม่ได้ทำงานทางกาย

พิจารณางานทางจิต จิตวิเวก จิตสงบ ถ้าจิตสงบแล้ว
อุปธิวิเวก.. จะไปละกิเลส เข้าวิปัสสนากรรมฐาน
เพื่อหาละกิเลส เพื่อให้จิตของเราได้ว่าง
ไม่มีกิเลสจดจำ มันจะได้สบาย เอาแค่นี้แหละนะ "

พระอาจารย์เปลี่ยน ปัญญาปทีโป
วัดอรัญญวิเวก จ.เชียงใหม่







ปั้นพระใส่หัวใจด้วยพุทโธๆๆดีเลิศประเสริฐสุด
ใครขยันปั้นจะได้สบายเพราะพระเต็มหัวใจขับไล่กิเลสออก
ในขณะเดียวกันอย่าให้กิเลสมันมาครองใจจะทุกข์ใจตลอดกาล

พระอาจารย์ณรงค์ อาจาโร







......ธรรมทาน...เป็นเช่นไร...?.....
สิ่งที่ปรากฎในทุกๆสรรพสิ่ง เรียกว่า..
ธรรมที่แสดง..
การแสดงออก ในทุกๆเรื่องราว ในทุกๆ
อาการกิริยา ของเราเรียกว่า..
แสดงธรรม..

การแสดงออก สื่อความหมายไปในทางที่ดี เรียกว่า แสดงกุศลธรรม แสดงออกในทางที่ไม่ดีเรียกว่า อกุศลธรรม

เมื่อเราเข้าใจในสิ่งที่กล่าวมาแล้ว เราก็จะเข้าใจ ในการ ให้ธรรม เป็น ทาน..

การแสดงออก ในการแสดงธรรม
การแนะนำ การชี้แนะ การว่ากล่าวตักเตือน การแสดงออกเพื่อเป็นตัวอย่างที่ดี
เป็นปฏิปทาวัตร ปฏิบัติ สืบต่อในแนวคำสอน เพื่อเป็นเนติแบบแผน เพื่อเป็นพินัยกรรมสืบต่อ ในแนวทางพระพุทธศาสนา นี่สิสำคัญ..

การบรรยายธรรม
การสาธยายธรรม
การโพสธรรมคำสอน
นี่ก็เป็นอีกส่วนนึงในธรรมทาน..

การแสดงออกทั้งภายนอก ภายใน
คือการแสดงธรรม เป็นการให้ธรรมเป็นทาน .
...ในกุศล กรรมบท10
..กายกรรม 3
..วจีกรรม4
..มโนกรรม 3
การเจริญใน พรมวิหาร 4 ก็จัดเป็นธรรมทานภายใน จิตใจที่ดี
คือ.มีเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา..
..การให้ความรัก ความเมตตา ต่อผู้อื่น
..การให้ความปราถนาดี ต่อผู้อื่น
..การให้ อภัย ให้โอกาส ต่อผู้อื่น
..การให้อโหสิกรรม

..สรุป..
..ในสิ่งที่กล่าวมารวมลง ใจ ตัวเดียว
คือ..มีใจ ที่รู้จักให้
เมื่อมีใจ ที่รู้จักให้ ใจก็ละอัตตาตัวตน
ละสักกายะทิฏฐิ ละมานะทิฏฐิ โดยปริยาย
จึงเป็นการ ยังประโยชน์ตน และประโยชน์ท่าน
เมื่อยังประโยชน์ท่านก็เป็นประโยชน์ตน

มองภายนอกเพื่อให้
มองภายในเพื่อละ
ทานภายในจึงได้ชื่อว่าเป็นปรมัตถะทาน
หรือ..ธรรมทาน...

ทานให้พระพุทธองค์ไม่เท่าทานให้หมู่สงฆ์
ทานให้สงฆ์หมู่ใหญ่ไม่เท่าวิหารทาน
คือการสร้าง สาธารณะประโยชน์
ถนนหนทาง โรงพยาบาล โรงเรียน
ศาลาที่พักโบสถ์ ศาลาเจดีย์ แหล่งน้ำต่างๆและสาธารณูประโภคที่เป็นประโยชน์เป็นหลักใหญ่ในความสำคัญ
สร้างวิหารทาน ไม่เท่า อภัยทานและธรรมทาน......