เมื่อหยุดลมหายใจไว้ได้ ความนึกคิดวุ่นวายทั้งหลาย ก็จะหยุดตาม

ผู้รู้ช่วยบอกหน่อยค่ะ เป็นอันตรายหรือปฏิบัติผิดทางไหมค่ะ เพราะฝึกทำเองโดยไม่มีครูบาอาจารย์สอนค่ะ หนูฝึกดูจิตมาประมาณ 2 เดือนแล้วค่ะ แรกๆก็เห็นจิตฟุ้งซ่านมากช่วงหลังๆจิตเริ่มสงบ ไม่ไหลออกไปตามอารมณ์ข้างนอก แต่เริ่มเห็นจิต เฉยๆบ้าง สุขบ้าง บางครั้ง รู้สึกหดหู่ เป็นทุกข์ เบื่อโลกมากๆเลยค่ะ มันเป็นของมันเอง ควบคุมอารมณ์นี้ไม่ได้ ได้แต่ตามดูเฉยๆรู้สึกว่ามันไม่ใช่ของเราเหมือนเราไม่มีตัวตนเลยค่ะ บางครั้งก็นอนดูจิตไปเรื่อยๆแล้วเหมือนว่าตัวเองจะเคลิ้มๆไป แต่ยังมีสติรู้สึกตัวค่ะ อยู่ดีๆจิตก็พูดว่า ลองหยุดหายใจตายดูหน่อยสิ แล้วหนูก็หยุดหายใจตามไปด้วย บังคับร่างกายไม่ได้เลยค่ะ ตอนนั้นขยับร่างกายไม่ได้ด้วยค่ะ รู้สึกเริ่มกลัวก็เลยพยายามฝืนจนหายใจได้ ตอนนั้นรู้สึกอึดอัดและรีบสูดลมหายใจเข้าปอดค่ะ ถ้าปล่อยไปนานกว่านี้คิดว่าตัวเองต้องตายจริงแน่ๆเลยค่ะ เกิดจากอะไรค่ะ หนูทำผิดทางไหมค่ะ ถ้าเกิดเป็นอีกจะทำอย่างไรดีค่ะ

ท่านอโศกไปไม่เป็นเลย

ไม่ต้องไปทำไปตั้งใจกลั้นลมหายใจดอก ดูรู้ตามที่มันเป็น ถึงระดับหนึ่งแล้ว คุณไปแก้ปัญหากับธรรมชาติเอาเองแล้วกัน

ทีนี้แหละ ธรรมะ+ชาติ กับ ความเป็นเรา เป็นอโศก เป็นนาย เอ นส.บี จะสู้กัน ดังตัวอย่างที่นำมานั้นแล.

ฟังและสังเกตการณ์ไปเรื่อยๆก่อนสิอย่าเพิ่งมาด่วนสรุปแล้วเอาความเห็นของตนที่คิดว่าแน่กว่ามาแทรกเสียก่อน ใจเย็นๆ

ผู้รู้ช่วยบอกหน่อยค่ะ เป็นอันตรายหรือปฏิบัติผิดทางไหมค่ะ เพราะฝึกทำเองโดยไม่มีครูบาอาจารย์สอนค่ะ หนูฝึกดูจิตมาประมาณ 2 เดือนแล้วค่ะ แรกๆก็เห็นจิตฟุ้งซ่านมากช่วงหลังๆจิตเริ่มสงบ ไม่ไหลออกไปตามอารมณ์ข้างนอก แต่เริ่มเห็นจิต เฉยๆบ้าง สุขบ้าง บางครั้ง รู้สึกหดหู่ เป็นทุกข์ เบื่อโลกมากๆเลยค่ะ มันเป็นของมันเอง ควบคุมอารมณ์นี้ไม่ได้ ได้แต่ตามดูเฉยๆ รู้สึกว่า มันไม่ใช่ของเรา เหมือนเราไม่มีตัวตนเลยค่ะ บางครั้งก็นอนดูจิตไปเรื่อยๆแล้วเหมือนว่าตัวเองจะเคลิ้มๆไป แต่ยังมีสติรู้สึกตัวค่ะ อยู่ดีๆจิตก็พูดว่า ลองหยุดหายใจตายดูหน่อยสิ แล้วหนูก็หยุดหายใจตามไปด้วย บังคับร่างกายไม่ได้เลยค่ะ ตอนนั้นขยับร่างกายไม่ได้ด้วยค่ะ รู้สึกเริ่มกลัวก็เลยพยายามฝืนจนหายใจได้ ตอนนั้นรู้สึกอึดอัดและรีบสูดลมหายใจเข้าปอดค่ะ ถ้าปล่อยไปนานกว่านี้คิดว่าตัวเองต้องตายจริงแน่ๆเลยค่ะ เกิดจากอะไรค่ะ หนูทำผิดทางไหมค่ะ ถ้าเกิดเป็นอีกจะทำอย่างไรดีค่ะ

หนูฝึกดูจิตมาประมาณ 2 เดือนแล้ว แรกๆก็เห็นจิตฟุ้งซ่านมาก ช่วงหลังๆจิตเริ่มสงบ ไม่ไหลออกไปตามอารมณ์ข้างนอก แต่เริ่มเห็นจิต เฉยๆบ้าง สุขบ้าง บางครั้ง รู้สึกหดหู่ เป็นทุกข์ เบื่อโลกมากๆเลย มันเป็นของมันเอง ควบคุมอารมณ์นี้ไม่ได้ ได้แต่ตามดูเฉยๆ รู้สึกว่า มันไม่ใช่ของเรา เหมือนเราไม่มีตัวตนเลย

สำหรับกรณีของกรัชกายจำเป็นต้องบ่นสักนิดเพราะรู้หรือเปล่าว่าเอาความจริง ประสบการณ์จริงมาพูดมาพิมพ์นี่การพิมพ์หนังสือบนแทบเลตนี่มันใช้พลังสายตาพลังกายพลังใจมากพอสมควรเชียวนะถ้าต้องพิมพ์เรื่องยาวๆ มันไม่ง่ายเหมือนอย่างที่กรัชกาย กบหรือท่านนักวิชาการท่านอื่นทำที่ไปคัดลอกแล้วมาแปะเอาแปะเอาอย่างที่เห็น

ท่านอโศกที่เคารพ (ไม่รู้จะเข้าใจหรือเปล่า) ดูสภาวะที่เกิดจากภาคปฏิบัติจริงๆ มิใช่เกิดจากมโนสาเร่ ดูครับ



ผู้ที่ไม่เคยทำภาวนามัยกุศล, ไม่เคยปฏิบััติ, ไม่เคยทำกัมมัฏฐาน,ไม่เคยทำสมถะ ไม่เคยทำวิปัสสนา ฯลฯ เอาชื่ออะไรอีกตั้งเอา ไม่มีวันเข้าใจสภาวะเช่นนี้ ไม่เข้าใจความรู้ผู้ถามขณะนั้นเป็นอันขาด เอาหัวเป็นประกัน

กรัชกาย ที่เข้าใจสภาวะเช่นนี้ ก็แสดงออกมาสิครับ
ว่าหัวจะขาดหรือไม่

:b36:
[size=150]ลมหายใจเข้าออกของคนเรานี้ ถ้าเรามีสติปัญญาดี มีความสังเกตเยี่ยมเราจะสามารถค้นพบความลับของชีวิต และที่มาแห่งธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบแล้วนำมาสอน

ลมหายใจเป็นรูปแบบตัวอย่างที่สรุปธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้ได้ครบเกือบทั้งหมด

สังเกตให้ดีว่าอะไร?เป็นเหตุให้หายใจเข้า อะไรทำให้ต้องหายใจออก แล้วคุณจะพบความลับของชีวิต ต้นกำเนิดของการเวียนว่ายตายเกิด

:
ถ้าเอาสติ ปัญญาเฝ้ารู้เฝ้าสังเกตลมหายไปอย่างไม่ขาดสายโดยไร้ปฏิกิริยาตอบโต้อื่นใด ลมหายใจจะสงบไปไปเหลือน้อยไปจนหยุดการหายใจ เมื่อหยุดลมหายใจไว้ได้ ความนึกคิดวุ่นวายทั้งหลายก็จะหยุดตาม ความเห็นธรรมตามความเป็นจริงจะเกิดขึ้นมาแทนที่ จนร่างกาย จิตใจนี้ รีเซ็ทตัวเองเหมือนตั้งต้นใหม่ OS หรือระบบควบคุมการทำงานของกายใจจะเปลี่ยนเป็นระบบใหม่ที่ไม่สืบต่อวงจรหรือวัฏจักรของชีวิตอีกต่อไปดังเดิม

:จั่วหัวไว้อย่างนี้ก่อนเพื่อสร้างปริศนาไว้ในใจของท่านผู้อ่านหลังจากนั้นค่อยเอาคำตอบมาเล่าให้ฟังเป็นเรื่องๆไปนะครับ
:

ฟังและสังเกตการณ์ไปเรื่อยๆก่อนสิอย่าเพิ่งมาด่วนสรุปแล้วเอาความเห็นของตนที่คิดว่าแน่กว่ามาแทรกเสียก่อน ใจเย็นๆ