มีคนเป็นโรคเรื้อนยาจกคนหนึ่งเห็นมหาชนประชุมกัน ก็เข้าใจว่าคงจะแจกของอะไรให้เป็นทาน พอเข้าไปใกล้จึงได้รู้ว่าเขาเข้าฟังธรรมของพระพุทธเจ้ากัน  ก็เลยคิดว่าอย่างนั้นเราเป็นบุคคลน่ารังเกียจ จะไปฟังธรรมร่วมกับเค้าไม่ได้ จึงฟังธรรมอยู่ท้ายแถว พระองค์ทรงเทศน์ให้รู้ว่า ธรรมอันใดแลย่อมเกิดแต่เหตุ พระองค์ทรงสอนให้รู้จักเหตุแห่งธรรมเหล่านั้น ให้รู้ถึงความเกิดและความดับของธรรมเหล่านั้น เหตุเกิดก็เกิดที่ตา ดับก็ดับที่ตา เกิดก็เกิดที่หู ดับก็ดับที่หู เกิดก็เกิดที่ใจ ดับก็ดับที่ใจ รู้ทันต้นเหตุคือตัวจะ ก็เกิดขึ้นมาเป็นธรรมดาและดับไปเป็นธรรมดา บุรุษโรคเรื้อนก็ได้ดวงตาเห็นธรรมก็รู้ชัดว่าธรรมอันใดอันหนึ่งเกิดขึ้นมาเป็นธรรมดา ธรรมนั้นก็ทั้งปวงก็ดับไปเป็นธรรมดา ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เราเขา ครั้งนั้น ท่าวสักกะเทวะราชเกิดความอัศจรรย์จึงถามบุรุษโรคเรื้อนว่าท่านได้คุณวิเศษณ์อะไร บุรุษโรคเรื้อนก็บอกว่า ได้พระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งแล้ว ท้าวสักกะก็เลยทดสอบ ถ้าท่านเลิกนับถือ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ แล้วเราให้ทิพยสมบัติทั้งหมด เอาไหม บุรุษนั้นบอกว่าเราร่ำรวยมากกว่าท่านอีกเราจะมาเอาทำไมกับสมบัติอันน้อยนิดนั้น ท้าวสักกะเทวราชก็เกิดความสงสัยเข้าไปถามพระศาสดาว่า ที่เค้าบอกว่าเค้ายิ่งใหญ่กว่าจริงหรือ พระศาสดาก็ตอบว่า คำว่าพระอริยโสดาบันนั้น ยิ่งใหญ่กว่าเทดา มาร อินทร์ พรม ยม ยักษ์ เพราะว่าเค้าเป็นพุทธบุตรเชื้อสายอริยะ เพราะฉะนั้น ความยิ่งใหญ่และอำนาจ อะไรที่จะใหญ่เกินกว่าความรู้ทันเป็นไม่มี แค่คนรู้ทันคนเดียวก็เอาชนะคนรู้ไม่ทันได้ทั้งหมด แล้วจะยึดถือไปทำไมให้ถึงจุดบ้า สมกับคำที่พระพุทธเจ้าพระองค์ทรงตรัสว่าบุคคลบ้าไปเพราะความยึดถือในรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณว่าเป็นเรา เป็นของๆ เรา  หน้าที่ของเราทำดีเผยแพร่ดี แค่นี้ก็คุ้มแล้ว ถ้าทำไม่ดีเผยแพร่ไม่ดี ก็ไม่มีความเป็นคน จะคิดดับๆ

จากสายสืบสั่งสอนนิสัยศาสตร์