โดยทั่วไป...จิตว่าง...ก็ให้ว่างจากอาการฟุ้งซ่าน...ว่างจากอารมณ์โลภ..อารมณ์โกรธ...ไม่ได้ว่างจากการรับรู้...เป็นใบ้..เป็นคนหลับ...เป็นคนไม่มีสติ

ไปทางกุศลมากไป....ก็ไม่ว่างได้...นะ
เช่น..ดีใจมากๆ..ปิติมาก ๆ....

ทำจิตใจว่างๆ..กระผมเข้าใจว่า...ทำใจพอดีๆ กลางๆ...ซึ่งมันน่าจะเหมาะสมต่อการเจริญสติปัญญา...

ไปทางกุศลมากไป....ก็ไม่ว่างได้...นะ
เช่น..ดีใจมากๆ..ปิติมาก ๆ....

ทำจิตใจว่างๆ..กระผมเข้าใจว่า...ทำใจพอดีๆ กลางๆ...ซึ่งมันน่าจะเหมาะสมต่อการเจริญสติปัญญา...

คิดเรื่องกุศลก็ไม่ว่าง คิดเรื่องอกุศลก็ไม่ว่าง
พอเจริญสติเจริญปัญญามันก็คิดกุศลอีก

ก็พูดกันไป เรื่องจิตว่าง

กายคตาสติศิ

ยังไง

คิดเรื่องกุศลก็ไม่ว่าง คิดเรื่องอกุศลก็ไม่ว่าง
พอเจริญสติเจริญปัญญามันก็คิดกุศลอีก

ก็อย่างที่บอกน่ะครับ ก็พูดกันไปจิตว่าง มันว่างไม่ได้หรอกครับถ้าไม่ใชสภาวะนิพพาน การที่เรามีสติระลึกอยู่ที่กายเห็นการเกิดดับเห็นการเปลี่ยนแปลงเห็นสิ่งนั้นไม่ใช่เราไม่ใชตัวตนเราเขาเท่ากับเราละนันทิ ละทั้งกุศลอกุศลมีจิตสภาพเป็นกลางอยู่กับอุเบกขานั้นแหล่ะครับ เรากำลังบริโภคอมตะ

ธรรมดาจิตจะเกิดขึ้นได้ต้องมีอารมณ์จึงจะเกิดขึ้นได้ ถึงแม้ว่าในขณะที่หลับ
จิตก็ยังต้องมีอารมณ์อยู่ ที่เรียกว่าภวังคจิต (ยกเว้นผู้ที่เข้านิโรธสมาบัติ)
ในหลาย ๆ แห่งในหลายๆ ที่ได้อธิบายไว้ว่าควรทำให้จิตว่าง  แต่ก็ดูเหมือนว่าพอเป็นที่เข้าใจกันได้
 แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเข้าใจกันได้อย่างไร กลัวแต่ว่าก็เข้าใจตามที่พูดตามๆกันมาเท่านั้น
โดยขาดหลักความจริง 

ใครเข้าใจเรื่องจิตว่างอย่างไร  หรือทำให้จิตว่างอย่างไร  ขอได้ช่วยอธิบายให้รู้บ้าง