เช่น...
หลังจากออกจากการไปปฏิบัติ..เจริญสติปัฏฐาน
พูดตรงๆ..กลับมาบ้าน มิได้ทำต่อ
ได้แต่เฝ้าดูมันไป จนมันจางไป
ประมาณว่าจะก้าวเท้า ก็ดับวูบ
จะยกช้อน,,ดื่มน้ำ หรืออิริยาบทย่อย/หลักต่างๆ
มันจะมีอาการวูบวับ ดับไป เหมือนคนง่วง..หลับใน เพียงเสี้ยววินาที
แต่มันเกิดขึ้นในทุกอิริยาบทเลยก็ว่าได้..มันเลยเป็นแบบเกือบตลอดเวลา
แต่ก็มีสติรู้ไปเรื่อย....ตอนนั้นสติสำคัญ....ถ้ามีไม่มากพอ การใช้ชีวิตมีปัญหาอย่างแรง
หรือถ้าไม่มีสติ...ก็จะไปรู้ตรงนี้ไม่ได้
หรือว่า.....จะเรียกว่า.......สติมันขาดๆเกินๆ

ผู้รู้แนะนำ ชี้แนะหน่อยค่ะ

ควรทำตัวแบบไหน..ยังไง ในคราวที่เกิดขึ้นอีก

- อะไรคือรูป อะไรคือนาม?
- ทำกายบรรพ ดูอริยาบถ เห็นอะไรมากกว่า รูป หรือนาม?
- สัมมาสติ ควรรู้อะไรบ้าง ?
- สติรู้ไปเรื่อยๆ รู้อะไรบ้าง ?

ความเห็นผมเอง คิดว่าเป็นสภาวะของญาณสมาธิครับ. สติไม่มีเกินๆ มีแต่ขาดๆ ยิ่งสติสมบูรณ์ยิ่งมีประโยชน์ครับ เพราะส่งเสริมกำลังของญาณสมาธิ

ฟังพระอ.สุชาติ อภิชาโต
ประมาณว่า..การออกมาตั้งคำถาม
คือการแสดงความโง่ของตัวเอง....เพื่อให้คนอื่นฉลาด และตัวเราเองก็จะได้ฉลาดไปด้วย
แต่ทำไมเวลาจะแสดง..มันติดๆขัดๆเขินๆ รู้สึกว่าตัวเราโง่จริงๆ
บางทีเหมือนจะรู้ก็ไม่ใช่...ไม่รู้ก็ไม่ใช่ เรื่องส่วนมากทำไมไม่มีความมั่นใจซะเลย... มีใครเป็นบ้างใหม


สาธุค่ะ พี่ฏีกาน้อย,,คุณstudent

ญานสมาธิ...ยังไม่เข้าใจค่ะ เกิดขึ้นได้ยังไง เป็นไปเพื่ออะไร ต่างจากสมาธิปกติยังไง

อะไรคือรูป อะไรคือนาม...อันนี้สำคัญเนาะ เห็นคำถามแล้วอึ้ง นั่นสิ!!!
รูปคือ สิ่งที่เห็น---นามคือ ชื่อเรียก ใช่มั้ยคะ
ถ้ารูปที่เห็น เช่น เราหยิบช้อน มันก็วูบไป แบบนี้มันเรียกรวมทั้งรูปและนาม ดับไปได้รึเปล่า
ต่อด้วยยกช้อนเข้าปาก คือการเกิด...และดับไปอีก เข้าใจอย่างนี้ใช่ใหม

กายบรรพ คือดูกายใช่ใหม ?เช่นอาการที่กายมัน...วูบวับๆ เหมือนมีอะไรโครงอยู่ภายใน
ได้ยินเสียงหัวใจเต้น จนเหมือนกายกระตุกไปตาม รู้สึกเหมือนเส้นเลือดไหลเวียนภายในกาย ที่ใต้ผิว

คำตอบนะ....เห็นรูปค่ะ.....เพราะพยายามทำความรู้ตัว ในอาการนั้นๆ
มันเกิดดับเกือบตลอดเวลาไงคะ ก็เลยมีระวังว่าแก้วจะหลุดจากมือ จะล้มหรืออื่น ๆ
เวลามันวูบวับไป......แต่สรุป ก็ไม่ทำให้เกิดอันตรายใดๆนะ แล้วจะ มีโอกาสมั้ยคะ
แต่จะพยายามเท่าไหร่ ก็ไปแทรกแทรงไม่ได้ มันก็เป็นของมันอย่างนั้น มันทำให้หยุดสภาวะนี้ไม่ได้
ก็เลยปล่อยให้เป็นไปยังงั้น แล้วแค่"รู้".........เลยเป็นที่มาของคำว่ามีสติรู้เรื่อยๆ
คือ..ทำความรู้ตัวทั่วพร้อม แม้เวลาจำเป็นต้องพูดกับคนอื่น.....พูดอย่างนี้ถูกใหม

สัมมาสติ ควรรู้อะไรบ้าง.... แนะนำได้เลยค่ะ ไม่ได้ศึกษา หรือหาอ่านมันก็ไม่จำ ไม่ตราตรึงใจ คิดว่าตัวเองโง่มากเลยค่ะ...
ถ้ากรุณาชี้แนะแบบ....เจาะจงในการได้ลงมือปฏิบัตินี่ จะเข้าใจง่ายกว่าค่ะ
และถ้าในความเห็นของไอเดีย
คือแค่คำว่าสติ...ก็คือมันรู้..มันตื่นตัว..

ไอเดีย..ขาดตกบกพร่องในเรื่องใด..ชี้แนะด้วยค่ะ

มีวูบๆ ด้วยรึครับ

เป็นยังไงหว่า

สังเกตต่อไปอีกให้ทันเกิดทันดับของเค้า เรียกว่าทันอารมณ์ปัจจุบัน..สังเกตต่อสังเกต ดูต่อดู ไปอีกหลายล้านเท่า แล้วเราก็จะเห็นของที่เกิดดับเป็นธรรมดา เรียกว่าได้ดวงตาเห็นธรรม..รู้ชัดว่าธรรมอันใดอันหนึ่งเกิดขึ้นมาเป็นธรรมดาแล้วดับไปเป็นธรรมดา..เราจะดับชอบ ชัง เฉย ได้ด้วยการรู้เองเห็นเองโดยสิ้ยเชิง ถ้าชอบ ชัง เฉย ยังอยู่ก็ต้องทำต่อไปจนรู้ทันดับ..
ไม่มีบุญอะไรที่จะได้มากเกินกว่าความรู้ทันเป็นไม่มี เพราะฉะนั้น เราควรขยันรู้ทันทั้งวันและทั้งคืน ทั้งหลับ ตื่น ยืน เดิน นั่ง นอน ลมหายใจเข้า กำหนดเข้าดับ ลมหายใจออกดับ เวลาจะคิดกำหนดจะคิดดับๆ แล้วเราจะได้พบกับของที่วิเศษณ์ที่สุดในชีวิต ชีวิตจะไม่พบกับคำว่าผิดหวังอีก จากสายสืบนิสัยคน จะคิดดับๆ

จะคิดดับ ดีอย่างไร ทำไมต้องคิดดับ

สมาธิเมื่อมีกำลังมากขึ้นจะช่วยทำให้สติ ปัญญา มีกำลังเฉียบแหลมคมขึ้น

การที่สามารถสัมผัสรู้ลมหายใจ หัวใจเต้น ชีพจรหรือการไหลวนของเลือดลมในร่างกายได้ชัดเจนเป็นปกติแม้ในเวลาที่อยู่ธรรมดาๆไม่ได้ภาวนาอะไร นั่นเป็นเครื่องชี้วัดได้ว่า สติปัญญามีความคมกล้าเพียงพอจนสามารถจะเห็นความสืบต่อและความเกิดดับของอารมณ์ได้ชัดเจน
จังหวะที่ รู้ เป็นจังหวะ เกิด
จังหวะที่ รู้ ดับไป เป็นจังหวะ ดับ
ความเกิด - ดับ เกิด - ดับ ต่อเนื่องกันไป เรียกว่า
สันตติ =ความสืบต่อ

ความรู้เกิด - ดับนี้จะแรงและชัดเจนยิ่งขึ้นเรื่อยๆถ้าไม่ละความเพียรภาวนา

เมื่อความดับชัดเจนมากขึ้นๆจะเกิดอาการอย่างทีคุณไอเดียเป็น คือ อาการดับชัดมาก สันตติขาด จนเกือบจะเลยลงภวังค์

ความดับชัดเจนอย่างนี้จะเข้าไปอยูในระดับ ภังคญาณแล้ว หากคุณไอเดียได้มีเวลาเพียงพอปฏิบัติภาวนาอย่างจริงจังและต่อเนื่องไปอีกสักนิดน่าจะได้โอกาสดับลงภวังค์ลึกๆหรือสันตติขาดนานๆส่งให้ขึ้นสู่ญาณที่สูงขึ้นไปกว่านี้ เป็นโอกาสดีอย่างยิ่งของชีวิตนะครับ

ขอบคุณค่ะพี่ฏีกาน้อย
แต่ถ้าพอมีเวลา..ช่วยอธิบาย ขยายความอีกสักเล็กน้อย
ไอเดียเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะเข้าใจ
สำคัญนะคะที่พี่บอกมา...กลัวหลงเลย
แล้วสัมมาสติ ควรรู้อะไรบ้างเหรอคะ

ไม่เข้าใจค่ะ..มันเหมือนต้องบอกตัวเองให้..คิดดับๆ เหมือนใส่เจตนา
ปิดกั้นการรู้ปัจจุบัน
หรือไอเดีย..ไม่เข้าใจความหมายที่คุณบอก..คือรู้,,เห็นให้ทันแล้วมันดับเอง..ยังงงๆค่ะ
คือ..ถ้าตั้งใจ..คิดดับ..มันดู..ไม่น่าจะใช่

สาธุค่ะ คุณอโสกะ
เรื่องความเพียร
ถ้ามีใครคุมก็ดี..เหมือน...ตั้งใจสุดกำลัง
แต่พอกลับมาบ้าน..มันทิ้งเลย
ได้แต่เฝ้าดูความสงบ.....มันค่อยๆจาง
ปลุกตัวเอง..มันไม่ยอมลุกเลย..คงเป็นได้แค่เด็กหัดเดินเตาะแตะงี้ไปอีกนานมังคะ
สำคัญอีกอย่าง...มันเหมือนเรายังไม่พร้อมเอาจริงด้วย
กลับมา..ก็จะเอาพุท-โธอยู่ดี
เบื่อตัวเองเหมือนกันค่ะ
พอเอาพุท-โธจริงๆ ต่อเนื่องสักอาทิตย์ มันก็หน่าย จนอยากออกบวช อยากปลีกวิเวกอีก
จนต้องแค่กลางๆ..กลับมาวุ่น ตั้งกระทู้..เก็บเกี่ยวความรู้ ที่เคยประสบมา ไม่ใช่ว่าจะติดใจอะไรมันหรอกนะ
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
บ่นๆนะ จะว่ากันยังไงก็ได้ค่ะ รู้สึกตัวเองไร้สาระจริงๆ..ขุนไม่ขึ้นซะละมั้ง

อนุโมทนาครับ

ทุกวันนี้ที่ฝึก ก็ตั้งใจศึกษากาย

มหาภูติรูป4 ดิน น้ำ ลม ไฟ กายนี้เราพิจารณาแล้วจะเปลี่ยนความเห็นเราใหม่ ทำให้เห็นความเป็นทุกข์ชัดเจนขึ้น ทำให้เห็นความเป็นอนิจจังชัดเจนขึ้น และทำให้ความเห็นเป็นอนัตตาชัดเจนขึ้น คือไม่มีใครเป็นเจ้าของ เป็นเพียงเหตุผลปัจจัยต่อกัน ปสาทรูป5 ก็สำคัญ เพราะเป็นประตูสู่ธรรมทั้งหลาย เข้าใจให้ชัดเจนขึ้น มันก็ส่งเสริมความรู้เรายิ่งขึ้น

ส่วนใจนั้น ผลจะตามมาให้รู้เอง เราถึงต้องสร้างกำลังให้รู้ในสิ่งที่เป็นเหตุผลก่อนนั่นเอง

อนุโมทนาครับ

ขอบคุณค่ะ พี่ฏีกาน้อย
แต่ไม่แน่ชัดว่าควรทำอย่างไรดี


เมื่อคืนบ่นเยอะไปหน่อย....พูดถึงพุท-โธ
นอนเลยฝันถึงหลวงตามหาบัว
ไปฟังธรรมที่ศาลาใหญ่กว้าง คนมามากมาย
พอเทศน์จบสุดท้ายท่านบอกให้ทุกคนเตรียมตัวตาย!!!!
ตายในที่นี้....หมายถึงตายจริงๆนะ....ตามคิว
ไอ้เราก็คิด ตายก็ตาย ไม่วันนี้วันหนึ่งมันก็ตาย จะกลัวอะไร พิจารณาร่างกายนี้เป็นของเสื่อมสลายเป็นธรรมดา
ไม่มีห่วงอะไร.....ซ้ำยังไปแนะนำคนที่เขาดูไม่อยากตาย
ต่างคนก็แยกย้าย เตรียมตัว.....ไอเดียไม่เตรียมตัวอะไร เพราะว่าใจมันยอม...รอคิวเรียก
ก็เข้าล้างศาลา และด้านข้างศาลาจะมีร่องพอวางศพได้1ศพ...ศพก็เรียงเป็นแถว แนวดิ่งลง
เราอยู่ข้างบนก็ตักน้ำราดจากด้านบนลงไป...ก็พิจารณาไป
ตอนนั้นรู้สึกว่าใกล้ถึงคิว ต้องรีบไป
เอาเข้าจริง ใจเสียวแปร๊บขึ้นมา ...คือสภาวะ มันแวบขึ้นมาชัดเจนมาก
ความรู้สึกที่เคยเจอจากปฏิบัติธรรม ความรู้สึกเหมือนจะตาย แบบที่มันบีบรวมกันตรงใจนี้แล้วเหมือน
ความรู้สึกจะหายไปหมด
มันรู้สึกเหมือนอยากจะถอย มันคิดขึ้นมาว่ายังมีเรื่องต้องทำ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
ตื่นขึ้นมาจับพุทโธ ทันทีเลยค่ะ

เมื่อรู้ว่าร้อนเกิดขึ้น นั้นแหล่ะรู้รูปนามเกิดขึ้น. เมื่อรู้ร้อนดับไปนั้นแหล่ะรู้รูปนามดับไป