ให้กำลังใจ นะครับ  ถือว่าสะสมหน่วยกิจ ไปทีละหน่อย จับสภาวะปัจจุบัน หรือ จะเป็น สมถะ หา คำบริกรรม อะไรก็ได้ เพื่อให้สมาธิตั้งมั่นก่อน ถนัดนั่ง ก็นั่ง หรือ เดิน และ ยกเข้า สู่ วิปัสสนา...รู้ตามความเป็น จริง พอนานๆ เข้า ถ้าเรามี ความเพียร ศรัทธา พร้อม อินทรีย์ บารมี..ของเก่า เดี๋ยวมันก็จะพบความสงบ และ รู้ด้วยตัวเอง..จงมีสติ อยู่กับ ปรมัตถธรรม อยู่กับ กาลปัจจุบันตลอดเวลา ขอเจริญในธรรม 

อย่าขำกันเลยนะ
นักภาวนา...ใครเคยอธิษฐาน...ให้ทรงสมาธิบ้าง
พอดีเพิ่งอ่านเจอ...ก็เลยลุกไปลองทำดูเลยเมื่อกี้
ก็อธิษฐานว่า...ขอทรงปฐมฌาน 10นาที
( คือ..บอกก่อนนะว่า..ช่วงนี้การทำสมาธิ ไอเดียค่อนข้างมีปัญหา
เพราะนั่งไป..พอมันสงบเข้านิดหน่อย..ใจมันก็จะน้อมไปพิจารณา
เหมือนลำดับมันขึ้นๆลงๆ.... ไม่ไป...ไม่นิ่ง...และมีนิวรณ์ความคิด+ง่วงแทรกบ่อยๆ
มันเป็นปัญหานิดๆ ..ไม่หนัก..เพราะก็เพิ่งเริ่ม4วัน
ถ้าไม่ใช่ว่ารีบใจร้อนอยากจะแก้ให้ได้เร็วๆๆ อยากอีกละ
คือ..กำลังคิดว่าจะฝึกสมาธิในขั้นที่สูงยิ่งขึ้นไปหน่ะค่ะ..แต่เหมือนไม่ค่อยไป)
พออธิษฐานจบ...หลับตาภาวนาสักพัก(เสียงค่อนข้างดังค่ะ)...ตั้งเวลาแรกไว้30นาที
พอรู้สึกองค์ประกอบครบ คำถามนะ
1.มันภาวนาไม่หยุด.... มันทรงไว้ได้จริงๆเหรอ
2.ความคิดมีเข้ามานะ น่าจะ2-3ครั้ง
แต่มาแล้วผ่านออกไปเลย มันเห็นแวบเข้ามาแล้วออกไป.. อันนี้เรียกว่าทรงได้อยู่ใหม
ที่สงสัย..เพราะเห็น2ข้อนี่มันขัดกันอ่ะค่ะ
แต่เวลานั้น..มันก็พอใจที่จะภาวนาต่อไปเรื่อยๆ
3.จนรู้สึกจะออกนี่แหละค่ะ จะรู้สึกว่าใช่อีก
ก็มีความคิดอยากเกิดขึ้นมาก่อนอีกนะ..อยากออก
เพราะตอนมันขยับออก..กายมันไม่ค่อยจะยอมเคลื่อนไหวเลย มันหนักๆ..แข็งๆ
และก็ยังมีความพอใจที่จะภาวนาต่อ..แต่สักพัก ก็รวบรวมพลังทางใจ..ออกมา..ก็ไม่ยาก
ปรึกษาผู้มีประสบการณ์ทางนี้หน่อย

ความเห็นผมนั้น เป็นอาการทางจิต

คือประสบการณ์ทางจิตมีกันทุกคน ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ รวมแล้วเรียกประสบการณ์ทางจิต

ตรงนี้คือเอาความเห็นเราไปพิจารณาครับ

ทำไมกายหนัก เพราะเราแบกความหนักไว้ทางความเห็น มันเลยหนัก เรายังปล่อยวางความหนักนั้นไม่ได้ เพราะความเห็นเรานั้นคือกายนั้นเป็นของเรา

เหมือนก้อนหินที่วางไว้ โดนแดดมันก็คลายความร้อน โดนลม มันก็คลายความเย็น ถามว่า ความร้อนกับความเย็นนั้นใครเป็นเจ้าของ ก้อนหินไม่มีชีวิตมันจึงไม่รับรู้ แต่เรามีชีวิต เราจึงรับรู้อาการต่างๆ แต่เราก็ไม่ใช่เจ้าของ

คือทำอย่างไรเราจึงจะเห็นว่าธรรมหรืออาการต่างๆไม่มีใครเป็นเจ้าของ

คือพอเรามีความเห็นว่าเราเป็นเจ้าของ ความหนักมันจึงเป็นของเรา ทั้งๆที่ไม่ใช่ของใคร

คือจิตเป็นสมาธิก็จริง แน่วแน่ก็จริง แต่ความเห็นเรานั้นยังเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนครับ

นิทาน ฟังพอขำๆ รูปฌาณ 1 มีความสุขขึ้นในจิต หลุดจากนิวรญ์ชั่วคราว จึงนั่งได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อหน่าย สวดมนต์ได้ยาวๆ อารมย์มีอยู่ 5 อย่าง พัฒนาความละเอียดขึ้นไปตามลำดับ จนถึงรูปฌาณ4 จะมีอาการเหมือนหยุดหายใจเหมือนคนจมน้ำหายใจไม่ออก จะก้าวข้ามได้ ต้องร่างกายไม่สนใจพูดง่ายๆว่ายอมตายหากตัดไม่ได้ อารมญ์ฌาณก็ถอยออก มีอารมย์เป็น 1 การเข้าฌาณเมื่อจะออกจากฌาณอย่าพรวดพราดออก ให้ทำการถอยอารมณ์เป็นปกติเสียก่อนค่อยเลิก อาจใช้คำบริกรรม หากออกเลยทื่อๆ มันจะเป็นฌาณค้าง รู้-เห็น อารมณ์ได้ทุกอย่าง เหมือนมีรั้วกั้น หากนานวันคิดเข้าข้างตัวเองว่ามี มรรคผลแล้ว ในคำครูอาจารย์หลายๆท่านว่าอาจเสีย สติได้ ส่วนตัวผมเอง เคยปวดหัวเวียนศรีษะ เป็นเดือน แต่ใจเป็นสุขอย่างยิ่ง แต่อย่างว่าแหละครับ ไม่ลองไม่รู้ ธรรมะ ต้องปฏิบัติเองถึงจะเข้าใจ เหมือนคนกระโดดบันจี้จั้ม ที่เขาอธิบายเขียนไว้ในหนังสือว่าอาการเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอถามคนกระโดดจริงๆว่าเป็นอย่างไร ก็คล้ายๆที่อธิบายในหนังสือนั้นแหละ แต่คุณต้องลอง ถึงจะรู้

หากนานวันคิดเข้าข้างตัวเองว่ามี มรรคผลแล้ว ในคำครูอาจารย์หลายๆท่านว่าอาจเสีย สติได้ ส่วนตัวผมเอง เคยปวดหัวเวียนศรีษะ เป็นเดือน แต่ใจเป็นสุขอย่างยิ่ง แต่อย่างว่าแหละครับ ไม่ลองไม่รู้ ธรรมะ ต้องปฏิบัติเองถึงจะเข้าใจ 

ถาม...คนบางคนบอกไม่ต้องสงสัย ปฏิบัติอย่างเดียวแล้วจะสิ้นสงสัย

ตอบ...(พระอ.สุชาติ อภิชาโต)
.....ห้ามไม่ให้สงสัย ไม่ได้
.....ถ้าสงสัยก็อย่าไปให้ความสำคัญ เพราะจะมีเรื่องให้สงสัยอยู่เรื่อย
.....ความสงสัย----เกิดจากความหลง----
.....ถ้าแก้ที่ต้นเหตุ คือ ความหลงได้ ก็จะหายสงสัยหมด
.....ให้สงสัยเกี่ยวกับวิธีปฏิบัติ แต่อย่าไปสงสัยเกี่ยวกับผล ไม่เกิดประโยชน์อะไร
.....ถ้าไม่เข้าใจวิธีปฏิบัติ เจริญสติอย่างไร อย่างนี้ควรถาม นั่งสมาธิ รักษาศีลอย่างไร ถามได้
อย่าไปถามเรื่องผล ว่าเป็นอย่างไร ไม่เกิดประโยชน์อะไร
เหมือนกับกินข้าว กินแล้วอิ่มอย่างไร ก็กินเข้าไปสิ กินอิ่มแล้วจะรู้เอง
.....ให้สงสัยในมรรค แต่อย่าสงสัยในผล ในนิพพาน ว่าจะเป็นอย่างไร

ถาม...คนบางคนบอกไม่ต้องสงสัย ปฏิบัติอย่างเดียวแล้วจะสิ้นสงสัย

จริงๆไม่อยากจะออกความคิดเห็น แต่ไหนๆก็คิดไว้แล้วเกี่ยวกับ เหตุ---ผล. ผมเองจึงได้ความเห็นดังนี้ครับ

เหตุผล เป็นปัจจัยที่เอื้อหนุนกันและกัน ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งก็จะกลายเป็น ความเชื่อไป เช่น อย่างที่ข้อความข้างบนกล่าวไว้ว่า สงสัยเกี่ยวกับปฎิบัติ แต่อย่าสงสัยผล คือ สมมุติผมมีคำถามว่า อะไรเป็นเหตุเกิดของกุศลธรรม กุศลธรรมคือผล เหตุเกิดของกุศลธรรมเช่น ละเว้นการฆ่าสัตว์ ละเว้นการพูดปด หรือ ไม่ผูกโกรธ ไม่อาฆาตพยาบาท

เหล่านี้คือการปฎิบัติครับ (ศีล สมาธิ ปัญญา) คือที่จะออกความเห็นก็คือ เหตุผล ไม่ได้ขัดแย้งกัน แต่ต้องพิจารณาไปด้วยกัน

คือผมไม่เข้าใจแนวการตอบของพระอาจารย์ ว่าพระอาจารย์หมายถึงอะไรกันแน่ 

เช่นท่านอุปมาว่า กินแล้วอิ่มอย่างไร แล้ว ถ้าถามว่าละความผูกโกรธเป็นกุศลธรรมอย่างไร ย่อมได้คำตอบว่า ได้ความเมตตา ได้สันติสุข ก็ไม่ได้ขัดแย้งอะไรเกี่ยวกับการปฎิบัติ แต่เป็นประโยชน์คือแรงหนุนหรือความจูงใจในการปฎิบัติครับ

นี่แหละครับที่ผมไม่เข้าใจว่าพระอาจารย์หมายถึงอะไร