เคยถามตนเองว่า..ทำไมคนมีบุญอย่างเราถึงไม่ได้เกิดในตระกูลที่ดี..มีปัญญาสัมมาทิฏฐิ..
คือไม่เข้าใจ..ทำไมเราถึงได้แตกต่าง..เหมือนลูกไม้หล่นไกลต้น..ทำไมสาวน้อยรัศมีธรรมมะอย่างเรา..ที่มีปัญญาทางธรรมขนาดนี้..ถึงเกิดในครอบครัวที่ไม่นับถือศาสนาพุทธ..มิหนำซ้ำยังไม่เชื่อในกรรม..
เมื่อมาพิจารณา..เราก็มีรูปร่างผิวพรรณงาม..ซึ่งเป็นผลบุญเก่าติดตัวมา (มีศีลอย่างเดียวไม่พอต้องจิตใจงดงามมีพรหมวิหารด้วยนะเออ..สังเกตุบางคนมีแค่ศีลเลยเกิดมาธรรมดาเป็นคนครบ32 แต่ไร้สเน่ห์ดึงดูด
)คุนน้องกำหนดรู้ในจิต..เกี่ยวกับวิบากกรรมของตนคือ..ชาติที่เคยเกิดในตระกูลสูง..เป็นคนเย่อหยิ่ง
จองหอง..อวดดี..คิดว่าตนเหนือกว่าคนรอบข้าง
ชอบใช้อำนาจกับบ่าวไพร่..ชอบใช้คำพูดดูถูกผู้อื่นที่ต่ำกว่าตน..ชอบเถียงบุพการี..
กรรมส่งผลให้ชาตินี้..ญาติพี่น้องข่มเหงดูถูก..
ให้ธรรมสอนธรรมบุพการีมักโดนต่อต้าน..ดูหมิ่นพระธรรม นั่งสมาธิก็โดนถากถางว่าทำตัวเหมือนคนบ้า
ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดคนที่เรารักให้เป็นสัมมาทิฏฐิได้...เพราะกรรมในอดีตที่เราอวดดีไม่เชื่อฟังบุพการี..ส่งผลทำไรในชาตินี้มีแต่เรื่องติดขัด..สอนบุพการีให้เข้าใจอริยสัจไม่ได้ โดนไล่ให้ไปบวชชี
แต่โชคดีก็มีบุญเก่าเสริมอยู่ทำให้เข้าหาทางธรรมตั้งแต่ยังอายุน้อย ทั้งที่ส่วนใหญ่สนใจแต่ความสุขแบบโลกๆพอแก่สังขารไขว่คว้าหาสิ่งเร้าไม่ได้ค่อยมาสนใจธรรม ตรงนีแหละปัญญาทางธรรมเลยไม่เสมอกัน..คุนน้องมีวิบากที่ติดๆขัดๆเล็กน้อย..และส่วนใหญ่เป็นวิบากกระทบกระทั่งจิตใจให้ทุกข์..นี่แหละค่ะวิบากกรรมถ้าไม่อยากเกิดในตระกูลยากไร้..เราต้องเคารพบิดามานดา..ไม่ดูถูกคนที่ต่ำต้อยกว่า..ไม่กดหัวใช้ผู้อื่นเยี่ยงทาส.เพราะถือดีว่าตนคือนาย..ชาติต่อไปจะได้ไม่ต้องไปเกิดในตระกูลต่ำเจ้าค่ะ
