จิตใจตกอยู่ในความทุกข์ จนร่างกายต้องล้มป่วยถือว่าเราทำบาปกับร่างกายของเราใหมคะ

เมื่อจิตเป็นทุกข์ก็เป็นการรับผลของวิบาก รูปที่เกิดจากจิตก็ต้องได้รับผลด้วย เมื่อจิตเป็นทุกข์มากร่างกายก็ทรุดโทรมมาก ไม่ถือว่าเป็นบาปแต่เป็นการรับผลของบาป

ให้พิจารณาที่เหตุครับ ......ใจเป็นทุกข์ มีธรรมเหล่าใด เป็นเหตุ

ธรรมอันเป็นกุศล ประกอบด้วย กายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต ประเภทหนึ่ง

ธรรมอันเป็นอกุศล ประกอบด้วย กายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ประเภทหนึ่ง

ต้องพิจารณาที่เหตุ หมายถึง สุจริต หรือ ทุจริต เป็นเหตุ ./

จิตใจตกอยู่ในความทุกข์...ก็เพราะคิดว่าจิตใจนี้เป็นของเรา
ทำปาบกับร่างกาย...ก็เพราะคิดร่างกายนี้เป็นของเรา
ถ้าร่างกายและจิตใจเป็นของเราจริง...
ก็บังคับมันได้แล้ว..ไม่ให้เป็นทุกข์...ไม่ให้เจ็บป่วย
แต่เมื่อไปบังคับอะไรมันไม่ได้...จะเอาอะไรมาว่า..ว่าเป็นของเรา
เป็นความจำได้มาประมาณนี้ค่ะ..มาแบ่งปัน..เผื่อได้คิดเหมือนกัน
อยากให้คุณดอกไม้ มองให้เห็นเหตุแห่งทุกข์ ..มากกว่าทำให้เกิดทุกข์เพิ่มขึ้นไปอีก
ทุกข์1ทำให้เจ็บป่วย...ทุกข์2คิดว่าทำให้ร่างกายเจ็บป่วยเป็นปาบ..ซ้ำเติมเข้าไปอีก
ไอเดียจะจำไว้เสมอ...มีอะไร ก็ทุกข์กับอันแหละ
ถ้าวันไหนเกิดทุกข์ขึ้นมา...ก็จะโทษที่ตัวเองนี่แหละ...ที่อยาก..ไปมีเอง

เริ่มต้นใหม่ค่ะ

ประสบการณ์ความทุกข์ของดิฉันแต่ก่อนฝึกจิต พอเกิดทุกข์จะไม่เห็นว่ามีผลร้ายต่อร่างกายค่ะ
พอฝึกกรรมฐานแล้วทุกวันนี้พอสติไม่ทันทุกข์ มันเข้ามาหลับกลางอากาศเลยค่ะตื่นขึ้นมารู้สึกปวด
ไปทั้งตัว เห็นว่าทุกข์มากกว่าก่อน ดิฉันใช้อานาปณสติ ตอนจิตจะตกแล้วได้ผลค่ะ
ตอนทุกข์นี่ดิฉันคิดว่ารับผลของบาปและสร้างกรรมใหม่ด้วยค่ะ

ร่างกายเป็นรูปขันธ์ ดำรงอยู่เพราะอาหารและกรรม คือเป็นกงล้อแห่งชีวิต

บางทีทุกข์ใจมากๆ พาลฆ่าตัวตายไปซะงั้น เพราะทิฎฐิความหลง เป็นแรงสนับสนุน ความหลงที่ว่า พลัดพรากจากสิ่งที่เป็นที่รัก เสื่อมจากลาภ เสื่อมจากยศ ได้รับในสิ่งที่ไม่พึงปราถนา เหล่านี้คือทุกข์อริยสัจ คือเป็นทุกข์

ผมไม่รู้ว่าบาปไม่บาป แต่ความเห็นที่เกิดกับผมมองว่าเป็นทุกข์ ผมก็มองสิ่งรอบข้างของผมอย่างนี้ตลอด หากอกุศลเกิดขึ้นผมจึงจะมองว่าเป็นบาปที่ควรละ

การที่ปล่อยให้จิตใจเป็นทุกข์...เท่ากับเป็นการเบียดเบียนตนเอง..นะครับ

ทางโลก...เขาห้ามการเบียดเบียนผู้อื่น...
ในพระพุทธศ่าสนา...สูงสุดคือ...เพื่อการไม่เบียดเบียนตน..นะครับ...

จะเห็นได้ว่า..การเบียดเบียนผู้อื่น..นั้น...เห็นได้ง่าย
แต่การเบียดเบียนตน..กลับ..เห็นได้ยาก..การเห็นชนิดนี้เป็นการเห็นของอริยะชนคนจะออกจากทุกข์

เมื่อจิตใจเป็นทุกข์...เราต้องฉลาดหาหนทางเพื่อออกจากสิ่งเหล่านั้นโดยเร็ว...ต้องฉลาดครับ...หากปล่อยให้จิตจมแช่อยู่...ไม่หาทาง..ไม่ทำอะไรเลย...รู้อยู่ว่าทุกข์ก็ยังปล่อยตัวปล่อยใจไปตามกรรม...อันนี้คือการเบียดเบียนตน...ทำร้ายตน...มีผลมากกว่าเบียดเบียนผู้อื่นซะอีก...คือมีผลทันที..หากตายในขณะนั้นต้องลงสู่อบายอย่างไม่ต้องให้พระยายมราชมาตัดสิน...ดิ่งสายตรงไปเลย

การเบียดเบียนผู้อื่นเว้นกรรมหนักแล้ว...หากไม่ทำจนติดจิต..ตายไปยังมีโอกาสเข้าสำนักตัดสินอีกที..

ส่วนที่ไปมีผลกับร่างกายคือทำให้ร่างกายป่วย..นี้..สิวสิว...ครับ...เป็นวิบากผลพลอยได้หางหางจากการเบียดเบียนตน...แต่ที่น่าจะกลัวคือ...ภพแห่งอบายมีสัตว์นรกได้ปรากฎแล้วในจิตคุณ...ต่างหาก

คิดดูนะครับ..เราเองที่สร้างทางลงอบายภูมิด้วยตัวเอง....มันน่าเข่กหัวตัวเองมั้ยครับ

มีข้อคิดจากที่อื่นๆ..มาแชร์ครับ


http://www.tangnipparn.com/page25_b00k7.html

ขอบคุณค่ะ สาธุ

เป็น ก็อย่าไปคิด จิตก็ไม่เป็นทุกข์แล้ว พอจิตไม่เป็นทุกข์ บุญก็เกิดแล้ว และโรคก็หายด้วย