ปุถุชนแปลว่าเป็นผู้ที่มีกิเลสหนา แต่ก็ยังจัดเป็นปุถุชนได้ ๒ ประเภท
คือ อันธปุถุชน ๑ กัลยาณปุถุชน ๑ ดังนี้ . ในปุถุชน ๒ พวกนั้น
บุคคลผู้ไม่มีการศึกษาการเรียน การสอบสวน การฟัง การทรงจำ และการพิจารณา
ในขันธ์ ธาตุ และอายตนะเป็นต้น นี้ชื่อว่า อันธปุถุชน
ส่วนบุคคลผู้มีกิจเหล่านั้น คือ คอยสอบสวน ฟังธรรม ท่องจำ หมั่นพิจารณา ใน ขันธ์ ๕
ธาตุ อายตนะเป็นต้น ชื่อว่า กัลยาณปุถุชน.

มาถึงคำถามที่ว่ามีความจำเป็นต้องเรียนต้องศึกษาหมดทุกสูตรไหม?

คำสอนของพระพุทธเจ้าที่เรารู้กันทุกวันนี้ก็อยู่ที่ในพระไตรปิฎก ถ้าหากเราอยากรู้
เราก็ต้องศึกษาจากพระไตรปิฎกจริงไม๊ ก็หลังจากพระพุทธองค์ดับขันธ์ปรินิพพาน สาวกรุ่นหลัง
จึงได้ทำสังคยนา มีพระมหากัสสปะ เป็นต้น และในพระปิฎกนั้นมี ๘๔.๐๐๐ ธรรมขันธ์
ได้แยกออกเป็นหมวดๆ มี พระวินัย พระสูตร พระอภิธรรม ที่นี้บางคนชอบเรียนเขาก็เรียนทุกสูตร
บางคนไม่ชอบเรียน เขาก็จะมุ่งแต่ในทางปฏิบัติ เขาก็เรียนที่พอจำเป็นพอรู้นำเอาไปปฏิบัติได้จริงเท่านั้น

ถามว่าจำเป็นต้องเรียนไหมทุกสูตรไหม? ขอตอบเป็นกลางๆ เราก็ต้องย้อนไปดูในสูตรต่างๆ
ที่มีพุทธสาวกในพุทธกาล ได้ฟังธรรมนิดหน่อยก็บรรลุเป็นพระอริยะบุคคลได้ ก็มีกล่าวไว้มากมาย
เช่น พระยสะกุลบุตร เป็นต้น ทั้งนี้เราจะมองได้ว่าบุคคลเหล่านั้น ท่านก็ยังไม่เคยศึกษาธรรมของ
พระพุทธเจ้ามาก่อนเลย และก็ไม่เคยพบพระพุทธเจ้ามาก่อนหน้านี้เลย ฟังธรรมนิดหน่อยก็บรรลุได้

ฉะนั้นจึงพูดได้ว่าท่านเหล่านั้นได้สั่งสมบารมีจากการฟังธรรมมาจากพระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆมาแล้วทั้งสิ้น
แม้มาในชาตินี้ก็ต้องฟังธรรมอีก แต่ก็เพียงนิดหน่อยจึงบรรลุได้ ฉะนั้นผู้หวังบรรลุธรรมจะเป็นคนที่ว่างเว้น
ในธรรมของพระพุทธเจ้าไม่ได้เลย

คุณโกเมศวร์ เขียน

:

แต่ถ้าคนที่ไม่มีสัญญาเก่าติดมา ไม่ว่าเค้าจะทุกข์แค่ไหนเค้าก้อคิดไม่ได้
ทำยังไงจะให้ทุกข์นี้ดับไป เค้าก้อโทษดิน-ฟ้า-อากาศไปเรื่อยๆค่ะ

มีนะ..บางคนที่ไม่คิดอะไรนี้..เพราะคู่ปรับเขายังไม่ได้มรรคผลอะไร...เขาจะไปฟังธรรมกับพระองค์อื่นก็ไม่คลิกซะที..ไม่ชอบอยู่นั้นแหละ..ทำให้การฟังไม่เกิดสมาธิ..

ไอ้เจ้าอาการไม่ชอบ...จนไม่เกิดสมาธินี้แหละ...กั้นปัญญา...ฟังไปก็ไม่เข้าหัว...ไม่เห็นทุกข์ตามที่พระท่านเทศน์สอน

เมื่อไม่เห็ทุกข์...ย่อมไม่คิดที่จะอยากออกจากทุกข์
เมื่อไม่คิดออกจากทุกข์...ก็ทำบุญทำทานอยากไปสวรรค์กันตามประเพณี

ดังนั้น..จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้...ครั้นจะโทษคู่ปรับเขาแต่ฝ่ายเดียว..ก็ไม่ถูกอีก

คุณกบฯเขียน





ใช่ค่ะ


แต่ตรงนี้




จะไปโทษใครละคะ ไม่ต้องหันไปมองใครหลอกค่ะ
เอาจิตมาพิจารณาตัวเองนี่หล่ะคะ สัญญาเก่าอาจจะเกิด
ไปโทษคนอื่น ให้เป็นการสร้างเหตุทำไมคะ

เหตุเกิดที่ไหน ดับที่นั่น!!

ครั้งหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จไปเมืองโกสัมพี...
ซึ่งมีพระเจ้าแผ่นดินชื่อ'อุเทน'ครองเมือง แล้วก็มีพระมเหสี
ของพระเจ้าอุเทนองค์หนึ่งชื่อ'มาคันทิยา'ไม่ชอบพระพุทธเจ้า
เรื่องไม่ชอบพระพุทธเจ้านี่ก็เพราะว่า...แม่คนนี้รูปงาม
แกสวย แล้วก็มีความหยิ่งในตัวเองว่าเราเป็นคนสวยมาก
ไม่อยากจะแต่งงานกับใครทั้งนั้น ใครมาขอแต่งงาน
พ่อแม่ก็ไม่ให้แต่ง เจ้าสาวก็ไม่ชอบใจ...
รอหาเจ้าบ่าวที่มีรูปร่างสวยงามเหมาะสมกัน...

วันหนึ่งพ่อได้ออกไปพบพระพุทธเจ้า พอพบแล้วก็ชอบใจ
เลื่อมใสในรูปร่างของพระองค์....ชอบใจ
ก็เลยบอกพระพุทธเจ้าว่า...อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวจะเอาลูกสาว
มาให้ดูหน่อย พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้รับปากรับคำอะไร...
แต่ว่าเมื่อพราหมณ์คนนั้นไปแล้ว พระองค์ก็หลีกไปเสียจาก
ที่ตรงนั้นไปแอบเสียหน่อย แต่ว่าเหยียบรอยเท้าไว้ที่ตรงนั้น

พราหมณ์คนนั้นพอกลับไปถึงบ้าน...ก็บอกกับเมีย
บอกลูกสาวว่าให้แต่งตัวสวยๆ...
เวลานี้ไปพบคนที่เหมาะจะเป็นสามีของเจ้าแล้ว
เราบอกให้หยุดรออยู่ที่ตรงโน้น...เมื่อไปถึงไม่เห็นองค์พุทธเจ้า
เห็นแต่รอยเท้าของพระองค์ เมื่อเห็นรอยเท้า ภรรยาก็บอก
กับสามีว่า...รอยเท้าคนอย่างนี้หรือจะเอามาเป็นลูกเขยเรา
คนอย่างนี้เขาไม่มีกิเลส จะมาเป็นลูกเขยเราได้อย่างไร...?
สามีก็บอกว่า...เจ้าน่ะมันฉลาดหนักหนาละ เก่งทายทัก
เหมือนเห็นจรเข้ในอ่างน้ำงั้นแหละ...แล้วก็ตามหา

หาไปก็พบพระพุทธเจ้าเข้า ก็นิมนต์ให้ออกมาที่แจ้งๆ...
จะได้พบกับลูกสาว พระองค์มาถึงแล้วก็เทศน์ให้ตายายฟัง
แต่ว่ากับลูกสาวนั้นพระองค์บอกว่า....'ลูกสาวของท่าน
อย่าพูดถึงว่าเราจะจับด้วยมือเลยแม้จะจับด้วยเท้าก็ไม่สมควร'

นางสาวมาคันทิยาได้ยินได้ฟังแล้วก็เจ็บใจนัก...
เจ็บใจว่าบุรุษคนนี้ว่าเราอย่างนี้ เอาล่ะ เราจะพยาบาทไว้...
เมื่อใดเรามีบุญวาสนาได้เป็นใหญ่เป็นโตจะต้องเล่นงานสักที
พยาบาทไว้อย่างนั้น...

ครั้นต่อมาก็จับพลัดจับผลูได้ไปเป็นพระสนมของพระเจ้าอุเทน
เลยมีบุญขึ้นแล้ว ก็รู้ว่าพระพุทธเจ้าเสด็จมาที่เมืองนั้น...
ก็สั่งให้คนไปเที่ยวด่า...ด่าที่นั่น...ด่าที่นี่
พระพุทธเจ้าบิณฑบาตรที่ไหนก็จ้างคนไปเที่ยวด่า...ด่าเรื่่อยๆไป
(เหมือนจ้างคนให้ด่าในสมัยหาเสียงอย่างนั้นแหละ)
ด่าเสียจนรำคาญ....พระพุทธเจ้าท่านไม่รำคาญอะไร...
พระอานนท์สิรำคาญ พระอานนท์เลยบอกว่า...
'เมืองนี้ไม่ไหวเวลานี้ มีคนขี้ด่าเต็มบ้านเต็มเมือง เราถอยไปอยู่
เมืองอื่นเถอะ'....พระพุทธเจ้าว่า.....

'จะไปไหนล่ะ...อานนท์ จะไปเมืองที่คนไม่ขี้ด่าอย่างเมืองนี้
แล้วไปเมืองนั้นเจอคนขี้ด่าอีก จะทำอย่างไร...?
มิต้องหนีคนขี้ด่ามันตลอดเวลารึ...ตถาคตนี้ไม่ยอมหนีอย่างนั้น
ตถาคตเป็นเหมือนกับช้างที่ออกสู่สงคราม เขายิงด้วยลูกศร
อาบยาพิษ ช้างก็ไม่ถอยหนี จะยืนสู้กับลูกศรจนกระทั่งว่า....
หมดลมหายใจ.....เหตุมันเกิดขึ้นที่ไหนต้องให้ดับที่นั่น...

เหตุที่เกิดขึ้นที่เมืองนี้ ก็ต้องให้มันดับที่เมืองนี้...
คนจะด่าพระตถาคตได้อย่างมากก็ 7 วัน มันก็หยุดด่าเอง..
เพราะว่าเราไม่ได้ด่าตอบ เขาเหนื่อยหน่ายในการด่าเขาก็หยุด
ไปเอง เราจะต้องอดทน...ต้องหนักแน่นกับเหตุการณ์อย่างนี้'
แล้วผลที่สุดเขาก็หยุดด่า พระองค์ก็ชนะสิ่งเหล่านั้นได้...

อันนี้เป็นบทเรียน...เป็นเครื่องเตือนใจ....
ว่าในชีวิตของเราก็เหมือนกัน อะไรๆที่เกิดขึ้น เราต้องต่อสู้
กับมัน เราอย่าได้คิดหนี...บางคนก็หนีออกจากบ้านไปโน่นไปนี่
ไปแล้วก็กลับมาอีก กลับมาเจอของเก่าเข้าอีก....
อย่างนี้นมันหนีไม่ถูก...ไม่ได้..เราจะต้องต่อสู้กับสิ่งนั้น
ต้องใช้ปัญญาเป็นเครื่องพิจารณาไตร่ตรอง....
เราก็ชนะสิ่งเหล่านั้นได้...ฯ

~พระพรหมมังคลาจารย์ (หลวงพ่อปัญญานันทะภิกขุ)~
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์

http://guru.google.co.th/guru/thread?ti ... 2fe430a00e