เจริญได้ ก็ เสื่อมได้ เป็นธรรมดา

บางคนภาวนา แล้ว ธาตุรู้ หายไปซะเฉยๆ 

ตกใจ อยากได้มันกลับมา 

ตอนนี้เขาก็หลงไปยึดว่า ธาตุรู้ เป็นของเขาซะแล้ว 

เมื่อตั้งสติได้ ก็จะรู้ว่า แม้แต่ ธาตุรู้ นั้นก็ไม่ใช่ของเรา


ค่ะ เจอกะตัวเอง ถึงได้เข้าใจ ความหวงแหนยึดหนึบเลยค่ะ
คือ เหมือนๆรู้อยู่ว่าเป็นความยึดมั่นถือมั่น แต่หากใจมันไม่ปล่อย มันจะให้บอกว่าใช่..ฉันคลาย ไม่ได้อะค่ะ
แต่เมื่อตั้งสติ ทบทวนทำความเข้าใจ มองเห็นความแย่ๆ..ดิ้นรนของตัวเอง แล้วเริ่มละอาย
จะไขว่คว้าเอาอะไรอีก เมื่อทุกสิ่งล้วนแล้วคือความไม่เที่ยง เกิดขึ้น..ตั้งอยู่..ดับไป จะยังมีเราที่ไหนอีก
ตอนนี้เกิดก็ห้ามไม่ได้ยังต้องมี..แต่ก็พยายามให้ระยะการตั้งอยู่ดับไปให้เร็ว..คลายลงบ้าง


แต่คำว่า..ภาวนาต่อ คือยังไงเหรอคะ เมื่อไม่มีวิญญานรู้อยู่..ไม่ได้มั้งคะ ตรงนี้ไม่เข้าใจค่ะ
เมื่อคืนสิ้น...ก็ไม่น่ามีอะไรอีก ค่ะ

เหมือนกันด้วย (คือ แค่อาจจะคล้ายกันอะค่ะ )

มัน..ไม่น่า..จะมีอะไร..ให้ผ่านไปได้อีกค่ะ
เมื่อดับสิ้น
มีแต่จะถอยหลัง..กลับคืน
ที่ติดก็เพราะ..กิเลส...........????????
ยังไม่อยากปล่อยคืน..หวง..ห่วง..??
และอีกด้วย..ความอยาก..ไม่อยาก ถ้ามีเพียงนิดไปไม่ได้หรอกค่ะ

จริงๆแล้ว ความยึดมั่นถือมั่น..ไม่ใช่จะ..คลาย..หมด..ได้เลยทีเดียว
เมื่อยังไม่คลายหมด..ก็ต้องกลับคืน..เป็นธรรมดา
ยังไม่พ้น..ก็ยังต้อง เกิดขึ้น..ตั้งอยู่..ดับไป
แต่การดับ บ่อยๆ คิดว่าทำให้ความยึดมั่นถือมั่น..คลาย
ทีนี้..ก็จะมุ่งประเด็น ที่ยังรู้..ยังคิดนี้..ก็มาสำคัญว่านี่เป็นเรา......ก็ยังเป็นทุกข์
*แต่สำคัญ ที่ได้เห็น..ดับไป..ต่อจากนั้น
รูป เวทนา สัญญา สังขาร ถึงจะรู้สึก..ยังมี..แต่ความยึด..มันคลาย..ความเดือดร้อนทางใจกับเรื่องนี้
..จึงน้อยลง..ทุกข์ก็มีน้อยลง
แต่ตัวรู้คือวิญญานรู้ มันแทบจะแยกไม่ออก ถึงได้เข้าใจ..ว่าทำไมเรียงอยู่ท้ายสุด
เพราะมันอยู่ในสุด..เกาะสิ่งสมมุติ..ที่เรียกว่าจิต
เป็นปราการสุดท้าย..ที่จะทะลาย และยากหน่อย..เหมือนตัดบัว..ยังเหลือใย
จึงรู้สึกได้..ว่าก่อนจะดับวิญญานรู้มันให้สัมผัสเหมือนสายใยเบาบาง..พริ้วไหวนุ่มนวล
และเมื่อวิญญานรู้..ปราการสุดท้าย..ดับลง ก็อยู่เหนือสมมุติใดต่อไปอีก
จิต..จึงเป็นสิ่งสมมุติที่สำคัญ..เพื่ออาศัยไปหา..วิมุต


ไม่ใช่เป็นผู้รู้..มาอธิบายนะคะ
แต่ยังเป็นผู้..อยากรู้ ที่ติด..เหมือนกัน
ลองมา..ทำความเข้าใจดู
ก็ต้องรอท่านผู้รู้มาชี้แจงค่ะ

ความเห็นส่วนตัว จิตเสื่อมนั้น คืออาการของความมั่นคงตั้งมั่นในจิตใจเสื่อมสลายไป คือสมาธิ ที่เคยมีเคยได้แล้วเสื่อมหายไป มีเหตุประกอบหลายๆ ประการ เช่น ศีลขาด ทะลุ ด่างพร้อย นิวรณ์ ไม่อาจทำสมาธิได้ดังเดิม ทำให้เสื่อมจากสมาธิที่มี เหมือนความแน่นหนามั่นคงในจิตใจมันหายไป