บัลลังค์ที่2...ระหว่างเดิน..จิตมันก็เข้าไปสภาวะนั้นอีกทั้งท่ายืน
ก็หยุดทรงอารมณ์นี้สักพักปล่อยมันดำเนินไป
ไม่นานก็รู้อยู่ที่ท้องพองยุบคืนออกมาเอง

ระหว่างนั่ง..
อาการเจ็บปวดแน่นตรงด้านข้างลำตัวฝั่งขวามาก
จนกำหนดท้องพองยุบไม่ได้..หันมากำหนดปวดหนอ ก็ไม่หาย
ก็พยายามกำหนดแค่รู้ไปด้วยบ้าง..ปวดมากจริงๆแต่ใจมันไม่ทุรนทุราย
คล้ายจะยอมรับ..รู้เข้าไปชัดในความปวด
รวมกับอาการจิตวุ๊บๆๆๆๆเร็วๆ..ถ่วงกันอยู่ในลักษณะ2อย่างนี้
ทนกันอยู่เกือบจะหมดช.มแล้ว
มันเกิดขึ้นเร็วมาก..
ยิ่งกว่าเห็นสายฟ้าแลบ..คือเปรียบเทียบนะ..เพราะมันรู้สึกเร็วมาก
เหมือนโดนดูดเข้าไปในแสงสว่าง
ตั้งแต่..ต้น_กลาง_สุด..เป็น3ขณะ..วุ๊บๆๆ
วุ๊บ1..ทะลุเข้าไป
วุ๊บ2..ขาดวับ
วุ๊บ3..ออกมา

คือที่ว่าวุ๊บๆๆ..มันไม่ได้ดัง..ไม่ได้มีแรงกระชาก
แต่มันเกิดขึ้นเร็วมากทั้ง3ขณะต่อเนื่อง
มันแค่เปรียบเทียบว่า..มันเร็วขนาดไหน..
แค่ชั่วกระพริบตาแต่มันเห็นชัดเจน3ขณะ..ลักษณะต่างกัน
ตอนนั้นแค่รู้ในอาการวูบของจิตบ่อยๆประกอบกับเจ็บปวดแน่นข้างลำตัว
แค่นี้..แค่รู้แคนี้
จู่ๆแสงสว่างพุ่งเข้ามาตรงหน้าพร้อมกับรู้สึกว่าโดนดูดเข้าไป..1..
ผ่านเข้าไปขาดวับดับเร็วยิ่งกว่าปิดเปิดไฟ..2..
ทะลุออกมาในช่วงระหว่างก่อนออกจากลำแสงนั่น..ทันได้เห็น..รู้สึก..
พร้อมกับเสียงดังๆ
..ตื่น..

ลืมตาพรึ่บทันทีเหมือนเดิม...
..เอ๊ะ!อะไร?..
คำถามทันทีเหมือนเดิม..แต่ก็ผุดขึ้นมาแค่นั้น..ไม่ได้สงสัยในตัวสภาวะ
มาดูที่ใจมันรู้สึกชื่นแจ่มใส..ความรู้สึกมันเหมือนคราวนั้น
ที่ออกมาจากสภาวะดับไปนานเกือบ25นาทีเมื่อปีที่แล้ว
ออกมาจากสภาวะต่างกัน...
แต่หลังจากออกมาแล้วรับความรู้สึกที่คล้ายกัน
ดูใจอย่างเดียวเลยมันสดชื่นแจ่มใสมากมาย
..เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?..แล้วเดี๋ยวนี้รู้สึกเป็นยังไง?..
..ใช่เหรอ?..แล้วมีความแปลงอะไร?..มีคำถามเยอะกว่านี้อีกหน่อย..
หาไม่เจอนิ่งไปชั่วครู่
ความโกรธมันเบาบางลงไปแล้ว..ว่ะ{ขอโทษที่ไม่สุภาพแต่มันประมานนี้}
มันไม่เห็นมีอะไรหมด
พยายามดึงใจของตัวเองกลับมาด้วย..
คิดว่าเดียวจะชวนให้หลงให้ฟุ้งไปใหญ่..เลยพยายามข่ม!ดึงกลับมา
เลยหลับตาลง...จะปฏิบัติต่อดีกว่า
ก็รู้สึกมีใครเดินวนรอบตัวเราเต็มไปหมด..กลัวมั้ย..ไม่กลัว..
แต่ก็ลืมตาปฏิบัติต่อไม่ได้..ใจไม่ยอมเลย..
มันคอยจะฟุ้งๆลิงโลด..จิตมันยิ้มมันสุขบอกไม่ถูก
มันเหมือนทบทวนบอกตัวเองด้วนหละ
จะไปต่อใหม?
ไม่..ยังห่วง........ฯเยอะน่ะ
มันชัดๆนะ..กลัวหมดกิเลส..กลัวกิเลสตัวนั้นตัวนี้หมด..งงเลย


สักครู่รู้สึกเหมือนมีกระแสคลื่นบางอย่าง
เหมือนถูกสแกนตั้งแต่ด้านล่างที่นั่งขัดสมาดไล่ขึ้นไปจนสุดศรีษะ
แล้วเหลือแต่ความรู้สึกกลวงๆกลางอก..มันกลวงโล่งไปหมด
ก็ดูที่สภาวะนี้
เลยมีคำถามเกิดขึ้น.........แล้วเราอยู่ตรงไหน??
ก็มองกวาดไปทั่วร่างกาย
ก็เจอแต่เสียงดังตรงข้างในหัวที่ทวนคำถามถามเดิมซ้ำๆ
..แล้วเราอยู่ตรงไหน?..
เมื่อมอง้ห็นแต่ความคิด
..ก็ตรงนี้ไงเรา..
..ไม่ใช่..
..แล้วตรงไหนหละ..
ถามเองตอบเอง

เสียงนาฬิกาดังหมดเวลาซะก่อน^^กลับไปนอนเลย
เช้าตื่นสดชื่นแจ่มใส..แต่ไหงเวลาเริ่มปฏิบัติ
เดินไปง่วงไป..ง่วงมาก..มึนๆเบลอๆ..กำหนดดูมันไปเรื่อย
บางทีจนอยากจะยอมแพ้..แต่ก็สู้จนเหลือเวลาอีก5นาทีจะหมดช.ม
จึงเห็นมันกลับมาสว่างได้

มีติดใจเรื่องสภาวะเมื่อคืน...ใช่/ไม่ใช่
ก็เอ้....นิสัยเราปกติจะให้คิดว่าอะไรใช่นี่..แทบไม่เป็นเลย..
ขนาดเอาสภาวะที่เกิดไปเทียบกับบัญญัติจะตรงตัวขนาดไหน
ใจมันก็จะยังไม่ยอมรับปักใจเชื่อง่ายๆ..
ต้องเข้าไปศึกษาดู/สอบถามหาให้ละเอียด
จะติดในลักษณะนี้มากกว่า
นี่มาสนใจ..ได้อะไร?..เป็นอะไร?..
ไม่เอาๆๆ..ฟุ้ง..ดึงกลับมากำหนดให้เป็นปัจจุบัน..

ก็ปล่อยนะ..กลับมาอยู่กับการปฏิบัติได้..แต่..
เรื่องที่รู้สึกหนักสุดๆเรื่องใหม่..สมาธิมันเหือด..

ปฏิบัติรู้สึกมันไม่มีสมาธิเลย
เข้าใจเองนะว่า..กำลังสมาธิ..มันไม่มี..อยากร้องไห้เลย
มันเคว้งเลยอ่ะ..เดินก็อึดอัด..
แต่ก่อนเคยพูดว่าปรับได้..โห..อวดเก่งชะมัด..
เคยคิดว่าพอคุมได้..ปรับได้..
แต่เวลานั้นทำไม่เป็น..ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
กำหนดแต่ละขณะมันฝืน,มันตึง
รู้ว่ามันไม่พอดีแต่ไม่รู้จะทำยังไง..ก็ได้แต่พยายามอดทนดูมันไป..

2วันผ่านไปก็แล้ว..เริ่มอยากกลับบ้าน..
ไม่มีสมาธิ..จะทำต่อไปได้ไง..ใกล้วันเข้าอธิษฐานแล้วรอบนี้3คืน..
บางทีเดินๆอยู่อดทนแทบไม่ไหวจนจะออกไปขอลากลับกับพระอ.
ตอนนี้เหมือนกลับมาเริ่มที่ศูนย์..
เดินสภาวะขึ้นไปใหม่ เหมือนเริ่มต้นใหม่
อยากร้องไห้จริงๆนะ เสียดาย..สมาธิ

รอบนี้สอบอารมณ์กับพระอ.อีกท่านหนึ่ง..มาจากก.ท.ม
ปกติท่านจะมาเสริมบางทีก็เว้นไปรอบ,2รอบบ้าง..ไม่มาประจำ
เป็นพระอ.ท่านแรกที่สอบอารมณ์เราในตอนมาปฏิบัติครั้งแรก
และเรายึดถือเป็นตัวอย่าง..เพราะประทับใจในการเดิน..ที่นิ่งมาก
ฝึกเดินตามแบบท่านเลยทีเดียวและจากวันนั้นการเดินจงกลมเราก็เปลี่ยนแปลงมาได้เลยทันทีจนวันนี้
คือ..ประทับใจทุกอิริยาบทเลยทีเดียว..ท่านดูนิ่งเรียบร้อยสำรวมมากกกก

การสอบอารมณ์ไม่นาน..ท่านไม่พูดมาก
เราก็ไม่ค่อยมีอะไรมากแล้ว..เหมือนแค่หาเรื่องพูดมากว่า
สภาวะที่เล่าก็จะเป็นลักษณะอารมณ์..ความคิด..ความรู้สึก..
ทางกายนี้ไม่รู้จะเอาอะไรมาพูดเท่าไหร่
ก็ไม่มีอะไร..คือมี..แต่เริ่มไม่สำคัญ..

วันนี้ก็เจอท่านชี้แนะ..
เรื่องความโลภ..ความอยากในการปฏิบัติ
"หนูก็เข้าใจบ้างค่ะ..ว่าไม่ควรยึดควรถือ..แต่มันก็ไม่ยอมวาง"

ตอนเย็นตอนเทศรวมเป็นแนวทางปฏิบัติสั้นๆในศาลา
ท่านก็นำมาพูดอีก..ก็ฟัง ก็น้อมมาทบทวน

หลังทำวัตรเช้าปฏิบัติ..เดินง่วงมากมา3วันแล้ว
สายๆสอบอารมณ์
ก็บอกพระอ.ไป..ว่าใจมันก็อดคิดหวนมาเสียดาย..สมาธิ..
อยู่บ้างทั้งที่รู้ว่ามันไม่ควรเลย
พระอ.ถามคุยกันประมานว่า
สังเกตุตัวเองใหมว่าจะเห็นจิตใจตัวเองมากขึ้น
เพราะการปฏิบัติของเราเริ่มก้าวหน้าขึ้น..จึงเห็นมันชัดขึ้น
เรื่องความอยาก..ถึงแม้จะบอกว่าไม่อยากก็เถอะ..มันก็มี
ยิ่งจิตเราละเอียดขึ้น..กิเลสมันก็จะยิ่งละเอียดขึ้นเหมือนกัน..
วันนี้ดี..วันนี้ไม่ดี.......ท่านเองก็เคยเป็น
ตอนสอบอารมณ์กับพระอ.ของท่านๆก็เคยถามอย่างนี้
ไม่ใช่รู้แล้วจะเอามันลงได้ทันที...ท่านเองก็ประมาน2ปีกว่าจะยอมรับได้
ท่านเมตตาเล่าให้ฟัง..บอกว่านี่ไม่ใช่เอาแนวความรู้มาเล่าให้ฟัง
แต่เอาการปฏิบัติของตนเองมาเล่าให้ฟัง
ทั้งเรื่องปวดขานี่..ก็เป็นเหมือนกัน..เป็นปีกว่าจะยอมรับ

เราก็รู้สึกมีกำลังใจ
แต่นิดหนึ่ง...ขนาดท่านเองปฏิบัติเพียรต่อเนื่องยังต้องใช้เวลาเป็นปี
แล้วเรา..ทำเหมือนเล่นๆ..จะต้องใช้เวลาขนาดไหน

สมาธิที่เคยมีเหมือนมันจางไป
เวลาเดินค่อนข้างเป็นปัญหามากหน่อย..
คอยคิดฟุ้ง..แต่ก็เหมือนเห็นตัวเองเยอะขึ้น
แต่เวลานั่ง...รู้สึกนะว่า..สติมันเหมือนชัดเจนขึ้นกว่าเดิม

เช่นกำหนดท้องพอง-ยุบ.......ก็เหมือนเห็นต้น-กลาง-สุด
บางทีก็คิดว่าเข้าใจไปเองรึเปล่า เราหายใจกระตุกเป็น3จังหวะเหรอ
ก็เลยลองสูดลมหายใจแรงและเร็วขึ้นทีเดียว
แต่มันก็ยังเห็นที่ท้องเป็น..พองๆๆ..ยุุบๆๆ
ต้องทดลองก่อน..หลายๆรอบ..จึงจะปล่อยสภาวะ..ช่างมันได้

มีอีกสภาวะหนึ่ง..ที่ก็สงสัยนิดๆ555ก่อนเข้าปฏิบัติธรรมรอบนี้
เรื่องเวลาเดินฌานจิตนี่...จะมองเห็นการเกิด-ดับ
ของสภาวะธรรมในลักษณะไหนกันแน่
ส่วนตัวเข้าใจเองว่า..ที่เรากำหนดรู้สภาวะในองค์ประกอบของฌาน
มีสติรู้ทันตอนที่มันเปลื่อนตัวสภาวะ..มีตัวไหนเกิด-ดับ
จะถูกมั้ยหนอ
{คือที่พูดถึงฌาน..ไม่ใช่ว่าเก่งหรือเข้าถึงได้โดยสะดวก..
ตอนนี้แทบทำไม่เป็น..ก็แค่เหมือนอยากจะศึกษาหนทางๆนี้}

ส่วนใหญ่ สายพอง-ยุบ จะมาจากพม่า มักมีการสอบอารมณ์ แทบทุกอาจารย์เลย
ผมเคยปฎิบัติสายนี้ จับ พองยุบได้ยากมาก ไม่เข้าทางเลย
เพราะจิตต้องไปจับที่ท้อง ไม่ใช่ลมหายใจ จับจุดที่ท้องเริ่มต้นพอง สุดแค่ใหนก็จับให้ทัน แล้วท้องก็เริ่มยุบ เริ่มต้น และยุบถึงจุดสุดท้ายใหน ... ซึ่งยากกก

ยิ่งเวทนา เช่นการปวดขา มีมาก เขาบอกยิ่งดี เพราะได้เห็นเวทนา แต่ต้องจับอีกว่า จุดใหญ่ที่ทำให้เกิดเวทนามันอยู่ตรงไหน แล้วให้จิตไปจับตรงนั้น คือต้นเหตุให้เกิดอาการปวด นี่ก็จับยากอีก

ผมคงต้องไปสายพุทธ โธ อย่างเดียวถึงจะเข้าทาง

จริงๆไม่ได้เก็บมาวิตกกังวล..อยากรู้อยากเห็นเลยนะ
แต่มันพอดี..ตัวสภาวะมันไปเอง
กำหนดอยู่มันก็เกิดขึ้นมา
มันชัดเจนใสแจ๋วมาก..ไม่รู้จะอธิบายยังไง
มันเห็นตัวสภาวะชัดแจ๋วกว่าที่เคย
การเห็นครั้งนี้..มันเห็นแบบใสปิ๊ง
โดยตัวสภาวะเองมันเหมือนเดิม....วิตก,วิจาร,ปิติ,สุข,เอกัคตา
แต่การเห็นมันชัดเจนแจ่มใส
ไม่ได้เข้าใจเอาเองแน่ๆนะ..มันรู้สึกอย่างนี้จริงๆ..ก็แปลกดี^^

ระหว่างที่ทรงสภาวะนี้อยู่..นานพอควรหลายนาที
ซึ่งปกติปฏิบัติตามแบบที่นี่
โอกาสพลัดเข้าฌาน..ถ้าปฏิบัติต่อเนื่องมันมีเรื่อยๆ..แต่เข้าไม่นาน
แต่รอบนี้ก็ไม่รู้เป็นไง..เราเองก็ปล่อยให้มันทรงไว้ด้วย
เพราะอารมณ์มันแจ่มใสกว่าปกติด้วยมั้ง
ดูไปสักพัก..ดับไป..ในลักษณะเหมือนปิดเปิดไฟ..พรึ่บรวดเร็ว
สภาวะเปลี่ยนไป....ปิติ,สุข,เอกัคตา
ดูสักพัก..ดับไป..ในลักษณะเดิม
สภาวะเปลี่ยนไป....สุข,เอกัคตา
ดูสักพัก..ดับไป..ในลักษณะเดิม
สภาวะเปลี่ยนไป..ตรงนี้รู้แค่นิ่ง,ว่าง,สว่าง
แล้วก็ถอยย้อนคืนในลักษณะที่ดับพรึ่บเร็วๆคั่นในระหว่าง
เปลี่ยนสภาวะ

พี่ก็ติดพุทโธ....กับจับลมหายใจนะดีคับ^^

สายไหน..จะมาจากไหนไม่สำคัญ..ต้องทดลองเอาจริงก่อนค่อยสรุป
หมั่นตรวจวัดดูที่ใจตัวเองเป็นสำคัญ
แต่เอาให้จริงก่อน..อย่าเชื่อจนกว่าจะพิสูจน์
และอย่าบอกว่า..ไม่เชื่อจนกว่าจะได้พิสูจน์เช่นกัน
ไม่เอาไม่ลองก็ไม่ต้องไปพูดจะดีกว่า..จะเป็นผลตามมา
ที่สำคัญต้องเปิดใจให้กว้างก่อนเข้าไป

ใหม่ๆเข้าไปพี่ก็สับสนมากกกก..ยากสสส์..เรื่องลมหายใจกับพองยุบ
จนถึงตอนนี้พี่กลับมาบ้านก็ยังเลือกใช้กำหนดลมอยู่เลย
จริงๆไปที่วัดก็จะใช้ลมหายใจก็ได้...
เพราะพองยุบมันก็ต่อเนื่องมาจากลมหายใจอยู่ดี
เราต้องฉลาดในการปรับเปลี่ยนแปลงด้วยตัวเอง
แต่ถ้าเข้าวัดพี่ก็จะกลับไปใช้พองยุบนะ
เพราะเข้าสำนักเขาก็ไม่อยากทำตัวแตกต่าง
เป็นที่ลำบากใจเวลาสอบอารมณ์กับพระอ.ด้วย..เกรงใจท่าน

อยากฝากหน่อยนะว่า
เวลาเจอคำภาวนาที่ไม่ถนัด
ให้สังเกตุดูมัน..ว่ายากกกกเพราะอะไร
เข้ามาดูที่ใจ..มันยึด,มันอยาก,มันเคร่ง,มันหย่อนไปรึไง
ค่อยปรับไป..รู้ให้ทันอาการของจิต..
รู้ไม่ทันมัน..ก็จะทำให้เราปฏิเสธหรือยอมแพ้มันไปเรื่อย
แต่หมั่นรู้ทัน...ต่อไปไม่ว่าจะสภาวะไหน...ก็จะมีความไปต่อได้
นี่แทนที่เราจะรู้..แค่ว่ามันยากกกก..จนเผลอถอยออกมาแล้ว
ก็จะกลายเป็นว่าเราได้ปฏิบัติอยู่เกือบทุกเวลา

แต่ถ้าไม่ไหวสุดๆ...ก็เอาดีคับว่าเถอะเนาะ

จากที่ว่าสมาธิเหมือนกำลังมันอ่อนลง..ถัดจากนั้นตอนนี้เข้าคืนที่3
ระหว่างเดินอยู่รอบหนึ่ง..รู้สึกไม่ไหว
ไม่ไหวกับความคิด..ที่ผ่านมา3วันแล้ว
พยายามยกจิต,ข่มจิต,ประคองจิต..ดูจิตมันก็คอยแต่จะฟุ้ง
ฟุ้งถึงเหตุการณ์คืนนั้น..ไม่ใช่ได้อะไร?เป็นอะไร?
แต่คำถามที่เกิดขึ้นมันค้างคาใจ
มันพยายามจะแทรกเข้ามาตลอด
ถ้ามองเป็นแค่..ความคิด..ก็เห็นเหมือนรู้ทันมันก็ดับไป
แต่มันก็จะคอยเกิดขึ้นตลอด..
จะเตือนด้วยอาการที่กลับมารู้สึกกลวงๆกลางอกซะด้วย
แทรกเข้ามาคิด..ว่า..เราอยู่ตรงไหน?..นี่แหละ..
บางทีมองมันคิดไป..มันก็ค้างแค่นี้..ไม่ได้คำตอบ
เปลี่ยนไปกำหนดอย่างอื่น..ก็เอาอีก..เริ่มรำคาญ
มันจะอะไรกันนักกันหนา..มากวนใจอยู่ได้
ปล่อยดูเฉยๆมันก็ดับไป..ก็เกิดใหม่
ข่มมันไว้..ก็เหมือนมันดิ้นยุกยิกๆจะออกมาให้ได้
เอากะมัน..พยายามคิดไปก็ติดอยู่แค่นั้น

ทนมาเกือบช.ม..เดินจงกลมไปสุดทาง..หยุดเลย..
ตั้งใจทำเสียงดุใส่มันดังๆ..ในใจนะ
อยากคิดนักเหรอ..
จะอะไรกันนักกันหนา..
อยากจะคิดนักใช่ใหม..
รอก่อนๆเดี๋ยวถ้าได้นั่งค่อยคิด..จะให้คิด..แต่รอเดี๋ยว
จะเดินก่อน..รอก่อน..ใกล้หมดเวลาเดินแล้ว
เดี๋ยวถ้านั่งจะไม่เอาอะไรหละ..ไม่อธิษฐานอะไรแล้วด้วย
จะให้คิดๆทั้งช.มเลยก็ได้..แต่รอก่อนนะ..

..ประมานนี้จริงๆเลยนะ..ตอนนั้นรำคาญมันจริงๆ..

มันก็เหมือนยอมจริงๆอีกนะ คิดว่ามันคงรอ
พอหมดชั่วโมงก็ไปนั่ง..
ตอนนั้นรู้สึกอารมณ์มันแบบเอาจริงเอาจัง..เป็นไงเป็นกันนะ
เพราะสมาธิก็ยิ่งจะต้องฟื้นกำลัง..
มาตัดใจปล่อยให้มันคิดนี้..ถือว่ายอมเสี่ยงนะ
แต่อนุญาติมันแล้ว..ก็ตาต้องยอมมันบ้าง
มันจะพาไปทางไหนก็เอา
ตั้งใจยอมมันแค่ช.มนี้หละ

นิสัยห้าวๆลักษณะนี้..รู้สึกหายไปนาน

พอนั่งหลับตาปุ๊บ..เงียบนะ..
ถ้าให้เป็นคำกำหนดคง..นิ่งหนอ..
มันสว่าง..นิ่ง..สงบเลยนะ
ก็พยายามคิด!!!
เคยเป็นใหม?.....พยายามจะคิดในสิ่งที่ไม่รู้จะคิดอะไร
รู้แต่พยายามจะคิดอะไรสักอย่าง..แต่มันก็ไม่มีความคิดอะไร

ก็จัดการมันอีก
..คิดสิ_คิด........................มันก็นิ่ง
..คิดสิ_คิดๆทำไมไม่คิด.....มันก็นิ่ง
ก็รอมันแป็บ.....................มันก็ยังนิ่ง
ก็บ่นมันอีกสัก2-3รอบ
คิดสิคิด

เหมือนจิตมันสว่างแว๊บ..ความรู้สึกนะ..
..ในชั่วขณะนั้นเลยนะ..
อ้าว...ก็ไอ้ที่เข้าไปรู้..คิดๆๆๆๆนี่ไงเรา
อึ้งแป๊ป..น้ำตาจิไหล 5555

คือ......ประโยคแค่สั้นๆที่ว่า
"อ้าว..ก็ไอ้ที่เข้าไปรู้..ความคิดๆๆๆๆนี่ไงเรา"
มันเป็นลักษณะที่เห็นขณะนั้นไปด้วย..ว่ามันวับๆๆๆๆๆๆไประหว่างคำ
มันก็มหัศจรรย์อีกแหละ..รู้ขึ้นมา..ในขณะเดียวแต่ถ้าต้องอธิบาย..ยาว
จะแปลความหมายตามที่เข้าใจเองในขณะนั้นก็คือ

เราอยู่ตรงไหน?
..เรา..ก็อยู่ตรงตัวที่ไปรู้คิดๆๆๆๆที่มันก็ดับไปแต่ละขณะนั่นไง
แล้วจะเอาตรงไหนมาเป็นเราจริงๆ