กบนอกกะลา เขียน:
toy1 เขียน:
สวัสดีท่านกบ
เรื่องการเรียนรู้เพื่อออกจากทุกข์ มันต้องมีความสนุกมีความเพลิดเพลิน แต่ไม่ใช่สนุกแบบหาเวรหากรรม สนุกเพลิดเพลินอยุ่การศึกษาธรรมปฏิบัติธรรม สนุกเพลิดเพลินในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน เหมือนอยู่กับอารมณ์ก็ไม่รู้จักอารมณ์ อยู่กับตาก็ไม่รู้จักตา อยู่กับหูก็ไม่รู้จักหู... อยู่กับกรรมก็ไม่รู้จักกรรม เป็นเหมือนมันโง่อยูุ่นานแล้วมันเป็นความสนุกที่หลีกหนีกรรมไม่เบียดเบียนใคร ใครจะคิดอย่างไรก็เป็นเรื่องของเหตุผลที่จิตเขาจะพิจารณากันเอง ไม่ใช่เรืองที่เราจะไปคิดวิตกแทนใคร เรื่องของนันทินี้มันคลุมทั้งกามาวจรและเราก็ยังอยู่ในกามคุณเต็มตัว เรื่องของภาษาที่ผมใช้ ผมว่าลุงหมานคงไม่ถือสา คงไม่ตำหนิกับคนที่ไม่รู้เรื่องอภิธรรม เมื่อเราไม่รู้เรื่องของอภิธรรม เราก็ไม่เอาภาษาในเรื่องของอภิธรรมมาใช้ ก็เหมือนเราพูดภาษาฝรั่งไม่ได้อย่างนั้นแหละ แต่เรื่องของอภิธรรมก็เป็นเรื่องดีที่มีรายละเอียดมาก ถ้าเรามีมานะทีฐิเห็นตัวเองดีรู้แล้วเราคงไม่มาถามลุงหมาน แต่เพราะว่าเห็นตัวเองยังโง่อยู่มาก จึงต้องถามผู้ที่รู้พออธิบายเหตุผลให้เราได้
เรื่องการเรียนรู้เพื่อออกจากทุกข์ มันต้องมีความสนุกมีความเพลิดเพลิน แต่ไม่ใช่สนุกแบบหาเวรหากรรม สนุกเพลิดเพลินอยุ่การศึกษาธรรมปฏิบัติธรรม สนุกเพลิดเพลินในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน เหมือนอยู่กับอารมณ์ก็ไม่รู้จักอารมณ์ อยู่กับตาก็ไม่รู้จักตา อยู่กับหูก็ไม่รู้จักหู... อยู่กับกรรมก็ไม่รู้จักกรรม เป็นเหมือนมันโง่อยูุ่นานแล้วมันเป็นความสนุกที่หลีกหนีกรรมไม่เบียดเบียนใคร ใครจะคิดอย่างไรก็เป็นเรื่องของเหตุผลที่จิตเขาจะพิจารณากันเอง ไม่ใช่เรืองที่เราจะไปคิดวิตกแทนใคร เรื่องของนันทินี้มันคลุมทั้งกามาวจรและเราก็ยังอยู่ในกามคุณเต็มตัว เรื่องของภาษาที่ผมใช้ ผมว่าลุงหมานคงไม่ถือสา คงไม่ตำหนิกับคนที่ไม่รู้เรื่องอภิธรรม เมื่อเราไม่รู้เรื่องของอภิธรรม เราก็ไม่เอาภาษาในเรื่องของอภิธรรมมาใช้ ก็เหมือนเราพูดภาษาฝรั่งไม่ได้อย่างนั้นแหละ แต่เรื่องของอภิธรรมก็เป็นเรื่องดีที่มีรายละเอียดมาก ถ้าเรามีมานะทีฐิเห็นตัวเองดีรู้แล้วเราคงไม่มาถามลุงหมาน แต่เพราะว่าเห็นตัวเองยังโง่อยู่มาก จึงต้องถามผู้ที่รู้พออธิบายเหตุผลให้เราได้
ผมแซว..ลุงหมาน...แกเล่น....ครับผม..
ลุงหมาน เขียน:
อารมณ์ต้องเรียกอารมณ์ ถ้าเรียกอายตนะมันก็มั่วกันไปใหญ่จับต้นชนปลายไม่ถูก
เราชวนกันคุยเรื่องนี้กลับเอาเรื่องโน้นมาพูดอีก เขาเรียกว่าปนเป เลอะเทอะ
ส่วนเรื่อง...โกรธ...เกลียด...ชอบ...ไม่ชอบ ฯลฯ
ถ้ามีสติเราก็สามารถที่จะน้อมเอามาเป็นอารมณ์ได้ เช่นขณะที่โกรธก็รู้โกรธ
ขณะที่เกลียดก็รู้เกลียดเพราะธรรมชาติของจิตเขาสามารถน้อมเอา "นาม" มาเป็นอารมณ์ก็ได้
จิตเขาเอาได้ทั้งรูปทั้งนามมาเป็นอารมณ์ได้ ถ้าหากว่าโกรธแล้วขาดสติก็ไม่สามารถ
เอาโกรธมาเป็นอารมณ์ได้ เช่นว่า ขณะที่เราโกรธใครสักคน เราก็จะเอาคนๆนั้นแหละมาเป็นอารมณ์
เราชวนกันคุยเรื่องนี้กลับเอาเรื่องโน้นมาพูดอีก เขาเรียกว่าปนเป เลอะเทอะ
ส่วนเรื่อง...โกรธ...เกลียด...ชอบ...ไม่ชอบ ฯลฯ
ถ้ามีสติเราก็สามารถที่จะน้อมเอามาเป็นอารมณ์ได้ เช่นขณะที่โกรธก็รู้โกรธ
ขณะที่เกลียดก็รู้เกลียดเพราะธรรมชาติของจิตเขาสามารถน้อมเอา "นาม" มาเป็นอารมณ์ก็ได้
จิตเขาเอาได้ทั้งรูปทั้งนามมาเป็นอารมณ์ได้ ถ้าหากว่าโกรธแล้วขาดสติก็ไม่สามารถ
เอาโกรธมาเป็นอารมณ์ได้ เช่นว่า ขณะที่เราโกรธใครสักคน เราก็จะเอาคนๆนั้นแหละมาเป็นอารมณ์
สว้สดีท่านกบ
ที่ผมเขียนเพราะเกรงว่าท่านกบจะมีกรรมต่างหาก กรรมมันล้วนดึงจิตไปอยู่กับรูปกรรม เหมือนทำยังไงก็ได้แบบนั้น ท่านกบอย่าถือสากับผมนะ เรื่องสนธนาธรรมนั้นที่มักเสียก็เพราะเรื่องอารมณ์นี่แหละยิ่งเป็นกระกระทู้อารมณ์ ไม่ใช่ จิตด้วย คุยกันไปคุยกันมาอารมณ์มันจะเข้าสิงสถิตย์ ในสิ่งที่มีความคิดเห็นไม่เหมือนกัน อารมณ์จึงสอดแทรก สนธนาธรรมเพื่อแก้ไข จับผิดอารมณ์ที่เกิดขึ้นที่ใจเรา ไม่ได้ไปจับผิดใคร แต่เมื่อมาสนทนากัน เราก็ว่าความคิดเห็นเราเป็นแบบนี้ ของเราผิดถูกเราก็ไม่รู้ แต่ที่สำคัญก็เป็นเรื่องของการปฏิบัติธรรมอยู่ในวงทานบุญบารมีศีลสมาธิปัญญา ซึ่งพอมาจุดของคลึ่คลายเรื่องอารมณ์ เรื่องกรรม เรื่องธรรม เรื่องจิต ก็ม้กหลงเดินกันผิดแนวทาง ท้าทายสติปัญญา เหมือนจะเดินออกจากป่าของอารมณ์ของสิงสาราสัตว์ ใครเล่าจะรอดพ้นออกมาโดยไม่ถูกอารมณ์ที่เป็นสัตว์ร้ายขบกัดเอา
และตามที่ไอเดียจะเข้าใจได้นะ...
จิตรับรู้ถึงอดีตได้