สวัสดีครับ ท่านกบ

ความจริงผมก็ไม่อยากแสดงความคิดเห็นในเรื่องของวิญญาณธาตุ แต่พอดีเห็นว่ามีการพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวเรื่องนี้จึงออกแสดงความคิด และตัวเองก็ไม่ค่อยมีความรู้ในเรื่องของอภิธรรม เรื่องของพระไตรปิฏก แต่เห็นว่าเมื่อมีการพูดถึงเรื่องนี้ ผู้ที่จะเข้าใจได้ชัดเจนต้องเป็นผู้ที่ได้ฌาน ๔ ซึ่งบางตรั้งก็เป็นเร์่องที่บุคคลทั่วไป ไม่ได้ปฏิบัติธรรม หรือทำไปไม่ถึงก็ยากที่จะเข้าใจในเรื่องนี้ แต่เรื่องของวิญญาณธาตุนี้ก็มีความสัมพันธ์กับอารมณ์ หากเปรียบเทียบวิญญาณธาตนั้นเป็นวัตถุชิ้นหนึ่ง กระแสอารมณ์ที่เข้ามาเปรียบเหมือนคลื่น Microwave วัตถุชิ้นนั้นเมื่อถุกคลื่น วัตถุก็ร้อน จิตเราที่มีกรรมผูกติดยึดกับรูปที่ประกอบขึ้นด้วยธาตุ รูปก็เป็นเหมือนวัตถุชิ้นนั้นก็พลอยร้อนไปด้วยเมื่อมีอารมณ์กรรมเข้ามาปรุงแต่ง เป็นเหมือนใน อาทิตตปริยายสูตร

เรี่องของธาตุคุณลุงหมานคงอธิบายได้ชัดเจน

ลุงหมานคงเลอะๆเลือน
เลย งง
อ่านดูที่อธิบายดีๆ ครับ
จิต เป็นธรรมชาติที่รู้อารมณ์ เป็นธรรมชาติของจิต
จิต ปรุงแต่งได้ เป็นคุณสมบัติของจิต คุณสมบัติเช่นนี้ ไม่ใช่ตัวจิต แต่เป็นอาการของจิต ที่พวกสำนักอภิธรรมซึ่งลุงหมานเรียนมา เรียกว่าเจตสิก

สภาวะที่จิตปรุงสมุทัย ก็ที่จิตนี้เองจริงหรือไม่จริง
ลุงหมานจะกอดอภิธรรมก็กอดแน่นๆ นะครับ
หยุดพร่ำเพร้ออภิธรรม ว่า มีเจตสิกเพียง 52 อะไรนั่น พระพุทธเจ้าไม่เคยสอนหรอกครับ


ลุงหมาน คงบ้าตายแน่ครับ หากไม่รู้ว่า สมุทัยก็เป็นอาการของจิต จะละก็ละจากจิตนี่ล่ะครับ


พ่อครัว ไม่ทำครัว เรียกว่าพ่อครัวไหมครับ
ลุงหมาน หยุดพร่ำเพ้อ อภิธรรมเหมือนนิยายน้ำเน่าได้แล้วครับ

เข้าใจให้ตรงกับสำนักอภิธรรมละสิครับ

ธาตุ ในที่นี้ ไม่ได้มีความหมาย เป็นธาตุก้อนธาตุ
ธาตุ ในที่นี้ คือสภาวะธรรม ครับ

เรื่องของธาตุที่กล่าวถึงที่ประกอบกันขึ้นมาเป็นรูปรวบรวมไว้ด้วยกรรมที่จิตนี้อาศัยอยู่ก็ล้วนเป็นสภาวะอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ตั้งอยู่ด้วยมีเหตุมีปัจจัยให้ดำรงอยู่ ลึกลงไปถึงเรื่องอายตนะ ก็มีเรื่องของวิญญาณธาตุอยู่ ในวิญญาณธาตุก็ยังมีธาตุดินน้ำลมไฟอยู่ เหมือนจะออกไปแนวฟิสิกส์ควอนตัมทำนองนั้น ลึกลงไปก็เป็บสังขตะ ที่จิตผู้มีกรรม ต้องรับใช้กรรม อันเนื่องด้วยปัจจัยปรุงแต่งสังขารกรรม

กระผมก็ไม่มีความรู้เรื่องธาตุอะไรนักหรอกครับ...
แต่สงสัยว่า..ทำไม..ต้องได้ฌาน 4 ...จึงชัดเจน..ละครับ

จิตอยู่ในรูปปรมาณูมีแสงในตัวเอง

ส่วนวิญญานคือสภาวะรับรู้ทางอายตนะ6ตาหูจมูกปากลิ้นกายใจ

มโนธาตุก็คือจิต

มโนวิญญานธาตุก็คือจิตที่ทำงานพร้อมกับวิญญาน

น่าจะเกี่ยวกับมโนมยิทธิ กายที่แยกอีกกายหนึ่ง โดยเราไม่รู้อีกกายหนึ่งของเราทำอะไรอยู่
โดยกายที่เป็นมโนมยิทธิควรจะเรียกมโนมยิทธิธาตุ ธาตุที่อุปักจากฤทธิ์ทางใจ

แสงนั้นก็ไม่มีอยู่จริง....มันจึงไม่ใช่จิตของจริง

แสงของจิตเป็นปภัสสร

เรื่องของฌาน ๔ ที่ทำเพื่อให้มีสติปชัญญะ ตั้งมั่น เรื่องความผ่องใสในภายในจิต เรื่องของการทำให้มาก เพื่อเกิดเป็นญาณทัสสนะนั้นล้วนต้องอาศัยเรื่องของสมาธิภาวนา เรื่องรายละเอียดภาวะของอารมณ์ ภาวะเนื่องด้วยกรรม เรื่องของการทำจิตผ่านเวทนาอารมณ์ เรื่องการสะสางกรรมที่ซ้อนเร้นอยู่กับจิต เนื่องด้วยเรายังเป็นจิตของผู้มีกรรม เรื่องของกรรมที่ไหลออกมาจากธาตุทั้งสี่ที่เราอาศัยประกอบขึ้นมาเป็นรูป เรื่องของธรรมอนัตตา เรื่องโลก เรื่องกรรม เรื่องธรรม เรื่องจิต ล้วนต้องอาศัยสมาธิภาวนา เพื่อทำความเข้าใจ หาเหตุผลที่แท้จริงให้แก่จิต เมื่อเราปฏิบัติธรรมได้มาขึ้น ลดละกรรมได้มากขึ้น ไม่มีอารมณ์กวนจิต จิตนี้เหมือนมีแสงสว่างเหมือนมีแว่นขยายที่มีกำลังมากขึ้น ก็จะเห็นเรื่องของวิญญาณธาตุ เรื่องของสิ่่งที่สื่อเข้ามาในวิญญาณธาตุ เห็นความเปลี่ยนแปลงของวิญญาณธาตุ เห็นในเรื่องของเจตสิกที่วิ่งไปรับอารมณ์ รับภาพรับเสียงมาให้จิต เรื่องของเจตสิกที่ออกไปรับเวทนา เรื่องของอารมณ์ที่เข้ามาปรุงแต่งเนื่องด้วยสัมผัส ซึ่งเป็นการเรียนรู้เนื่องด้วยอาศัยกำลังของจิตที่เนื่องด้วยสมาธิภาวนา

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓
ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค
posting.php?mode=reply&f=1&t=48991
[๒๓๒] ฌาน ๔ อย่าง
๑. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม สงัด
จากอกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตก มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่
๒. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ บรรลุทุติยฌาน มี-
*ความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มี
วิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่
๓. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ มีอุเบกขา มีสติ
มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยนามกาย เพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌาน ที่พระ-
*อริยทั้งหลายสรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติอยู่เป็นสุข
๔. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ บรรลุจตุตถฌาน ไม่
มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์ และดับโสมนัส โทมนัสก่อนๆ ได้
มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ ฯ
[๒๓๓] สมาธิภาวนา ๔ อย่าง
๑. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย สมาธิภาวนาที่ภิกษุอบรมแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมเป็นไปเพื่อความอยู่เป็นสุขในทิฏฐธรรมมีอยู่ ฯ
๒. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย สมาธิภาวนาที่ภิกษุอบรมแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมเป็นไปเพื่อความได้เฉพาะซึ่งญาณทัสสนะมีอยู่ ฯ
๓. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย สมาธิภาวนาที่ภิกษุอบรมแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมเป็นไปเพื่อสติและสัมปชัญญะมีอยู่ ฯ
๔. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย สมาธิภาวนาที่ภิกษุอบรมแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลายมีอยู่ ฯ
ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ก็สมาธิภาวนาอย่างไหนที่ภิกษุอบรมแล้ว ทำให้มาก
แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความอยู่เป็นสุขในทิฏฐธรรม ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุใน
พระธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตก
มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่ ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้
บรรลุทุติยฌานมีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตก
วิจารสงบ ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย
ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ มีอุเบกขา มีสติ มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยนามกาย
เพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌานที่พระอริยสรรเสริญว่า เป็นผู้มีอุเบกขา ที่สติอยู่
เป็นสุข ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ บรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์
ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์ และดับโสมนัสโทมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็น
เหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย สมาธิภาวนานี้ อันภิกษุอบรมแล้ว
ทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความอยู่เป็นสุขในทิฏฐธรรม ฯ
ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย สมาธิภาวนาที่ภิกษุอบรมแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อม
เป็นไปเพื่อความได้เฉพาะซึ่งญาณทัสสนะ เป็นไฉน ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุใน
พระธรรมวินัยนี้ มนสิการอาโลกสัญญา ตั้งสัญญาว่าเป็นเวลากลางวันไว้ กลางวัน
อย่างใด กลางคืนอย่างนั้น กลางคืนอย่างใด กลางวันอย่างนั้น มีใจเปิดเผยไม่
มีอะไรหุ้มห่ออบรมจิตให้มีแสงสว่าง ด้วยประการฉะนี้ ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย สมาธิ
ภาวนานี้ อันภิกษุอบรมแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความได้เฉพาะซึ่ง
ญาณทัสสนะ ฯ

มีแสง..ก็มีมืด...ซึ่งมีสอง...ยังเป็นโลกียะ..อยู่

แสง...จึงยังไม่ใช่จิต

จิตประภัสสร...เป็นการเปรียบเทียบให้คนในโลกพอจะนึกออก....แต่ไม่ใช่ว่า..มันจะมีแสง...มันไม่มีอะไร...ใส....อย่างกระจก..แต่ไม่ใช่ใสมีแสง

จิตจึงไม่ใช่มีอะไรในโลกวัฏฏะ...จะบอกว่าเป็นอะไร....แค่เทียบเคียง

ใครเห็นแสง...แล้วว่าเป็น..จิต...นั้นเข้าใจผิดเพราะมีอุปทานตามที่ได้รับรู้ๆมาก่อน..นั้นเอง

ผมพูดถึงจิตเดิมที่อยู่ในรูปปรมาณูที่เป็นประภัสสร สภาวะธรรมเดิมก็ปภัสสร แต่โลภโกรธหลงทำให้เรายึด
การบรรลุอรหันต์นามรูปวิญานตัดขาดกันไปเป็นห่วงโซ่ อาจจะจริงหลังจากบรรลุธรรมกล่าวคือไม่มีอะไรเลย ที่เรียกว่าจิตก็ตามที่เขาเรียกว่าจิตสักแต่ว่าจิต ไม่อาจสมมุติว่าจิต เพราะเลยสมมุตบัญญัตไปแล้ว

ผมเข้าใจว่าสภาวะธรรมเดิมไม่มีอะไรเลย จิตเข้าไปยึด โลภโกรธหลง
แล้วจิตพระพุทธเจ้าทำไมมีแสงครับ

คุณกบ ช่วยอธิบาย จิต ตามความเข้าใจของคุณ ให้ได้ไหมครับ

ฮ่อ..ฮ่อ....อารมณ์...คือสิ่งที่มากระทบทวาร...
อารมณ์ของลุงหมาน..คือ อายตนะภายนอก...นี้เอง...

ส่วน...โกรธ...เกลียด..ชอบ...ไม่ชอบ ฯลฯ...ของลุงหมาน...เรียกว่าอะไรครับ?