พูดมากไม่ทำ กับ พูดน้อยทำ

คนที่พูดถ้อยคำมีประโยขน์ แม้มาก
แต่เป็นผู้ประมาท ไม่ทำตามถ้อยคำนั้น
ผู้นั้นย่อมไม่ได้มีส่วนแห่งคุณธรรมที่ทำให้เป็นสมณะ
เหมือนคนเลี้ยงโค นับโคให้ผู้อื่น แต่ไม่มีส่วนแห่งน้ำนมโคนั้น
คนที่พูดถ้อยคำมีประโยชน์ แม้น้อย แต่ประพฤติตามธรรม
ละราคะ โทสะ และโมหะ ได้... .รู้อยู่โดยชอบ มีจิตหลุดพ้นแล้วด้วยดี ไม่ถือมั่นในโลกนี้
ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งคุณธรรมที่ทำให้เป็นสมณะ

สัปปุริสธรรม 7 ประกอบด้วย
ธัมมัญญุตา เป็นผู้รู้จักเหตุ
อัตถัญญุตา เป็นผู้รู้จักผล
อัตตัญญุตา เป็นผู้รู้จักตน
มัตตัญญุตา เป็นผู้รู้จักประมาณ
กาลัญญุตา เป็นผู้รู้จักกาล
ปริสัญญุตา เป็นผู้รู้จักบริษัท
ปุคคลัญญุตา หรือ ปุคคลปโรปรัญญุตา เป็นผู้รู้จักบุคคล
........
ภิกษุผู้ประกอบด้วยสัปปุริสธรรม 7 ข้อนี้ เป็นผู้ประกอบด้วยสังฆคุณเป็นผู้ควรแก่ของคำนับ คือ เป็นผู้ควรรับของที่เขานำมาถวาย

พูดมากไม่ทำ กับ พูดน้อยทำ

คนที่พูดถ้อยคำมีประโยขน์ แม้มาก
แต่เป็นผู้ประมาท ไม่ทำตามถ้อยคำนั้น
ผู้นั้นย่อมไม่ได้มีส่วนแห่งคุณธรรมที่ทำให้เป็นสมณะ
เหมือนคนเลี้ยงโค นับโคให้ผู้อื่น แต่ไม่มีส่วนแห่งน้ำนมโคนั้น
คนที่พูดถ้อยคำมีประโยชน์ แม้น้อย แต่ประพฤติตามธรรม
ละราคะ โทสะ และโมหะ ได้รู้อยู่โดยชอบ มีจิตหลุดพ้นแล้วด้วยดี ไม่ถือมั่นในโลกนี้
ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งคุณธรรมที่ทำให้เป็นสมณะ

มันผิด...ตรง...พูดมาก..มีคุณอนันต์..นี้แหละ...
อโศกะ....เป็นอรหันต์แล้ว...พูดอย่าหยุดนะ....จะได้มีคุณอนันต์..



เขาให้พูด...ให้มีประโยบช์...จะพูดมาก...พูดน้อย...จะใช้การกระทำแทนคำพูดก็ได้....ต้องดูกาละ..เทศะ...หรือมีสัปปุริสธรรม7 นั้นเอง....จึงจะเกิดประโยชน์....ไม่มีโทษ...

อิอิ..