อยากจะหาเรื่องคุย..ละซิ

เห็นใจบุญชอบช่วยเหลือสัตว์ตกยาก ตอนนี้ผมตกยากกบพอส่งเสียเลี้ยงดูได้ป่าว

ก็ช่วยไปแล้ว....นี้

ให้ธรรมะเป็นทาน..

เอาอีก เอาแบบวัตถุๆพวกแบบส่งเสริมเด็กยากจนแบบนี้

กระทู้นี้คุยกันไปถึงไหนๆกันเลยนี่

กบนอก.. ถามว่า "กินเนื้อสัตว์แล้วบาป....ตายไปตกนรกขุมไหนบ้างครับคัณ wakeup ??"
ผมไ่ม่ทราบ พระพุทธเจ้าไม่มีบอกว่ากินเนื้อสัตว์แล้วจะลงนรกขุมไหน กินเนื้อสัตว์บาปไม่บาปมันขึ้นกับปัจจัยต่างๆดังที่ผมกล่าวไปแล้ว

แต่จะยกคำสอนของพระพุทธเจ้าล่างนี้มาอีกรอบ
“ถ้าบุรุษพึงทำบาปไซร้ ไม่ควรทำบาปนั้นบ่อย ๆ ไม่ควรทำความพอใจในบาปนั้น เพราะว่า ความสั่งสมบาปเป็นเหตุให้เกิดทุกข์.”

นรกขุมไหน ไม่รู้ แต่มันก็จะทำให้ให้คนๆนั้นเป็นทุกข์ได้
หรือเกิดเป็นเปรตก็ได้มั๊ง!

น่าจะลองถามคุณ วไลพรดูนะแก่เคยกินเจอยู่หลายปีว่า บาปหรือไม่บาปอาจจะมีแง่มุมดีๆ

พระพุทธเจ้ามิได้ห้ามกินเนื้อสัตว์
ที่ทรงห้ามคือห้ามปาณาคือฆ่าสัตว์
ตอนกินไม่ได้ฆ่าก็ไม่ได้มีบาปอะไรแต่
เหตุแห่งที่มาของเนื้อที่กินก็ต่างๆกันไป
แม้ไม่ได้ฆ่าเองแต่เป็นเหตุให้เกิดการฆ่า
เช่นไปหาเพื่อนแล้วเพื่อนฆ่าไก่ที่เลี้ยงไว้
มาทำเป็นอาหารเลี้ยงหมู่คณะเพื่อนที่ไปนั้น
เป็นกรรมวิบากที่จะได้รับในอนาคตคือตายหมู่
การถวายอาหารที่ทำจากเนื้อสัตว์ที่ไม่ได้ฆ่าเอง
โทษจึงไม่มีทั้งแก่ผู้ถวายและแก่พระภิกษุทุกประการ

...พระพุทธพจน์เป็นการกล่าวของพระพุทธเจ้าเป็นคำตรงคำจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้...
...ไม่ว่าจะกล่าวในภาษาใดเป็นใครเอามากล่าวบอกต่อๆกันมาก็ตรง...แต่ปัญญาที่รู้...
...ของผู้กล่าวและผู้จำคำเหล่านั้น...ที่เอามากล่าวบอกต่อผู้อื่นนั้น...รู้ความจริงไหม...
...ในครั้งที่มีการสังคายนาพระไตรปิฏกโดยพระอรหันต์ขีณาสพและมีพระอานนท์นั้น...
...พระอานนท์เป็นผู้มีความจำเป็นเลิศจำพระพุทธพจน์ที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงได้ทุกครั้ง...
...พระไตรปิฎกที่ล้วนมีแต่พระอรหันต์พิจารณาในการสังคายนาในครั้งนั้นย่อมตรงความจริง...
...เพราะล้วนแต่พระอรหันต์ผู้รู้มีปัญญารู้ตรงความจริงในพระพุทธพจน์เหล่านั้นทั้งหมดทั้งมวล...
...เพราะฉะนั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดมาแล้วนั้นล้วนแต่เป็นธัมมะที่เป็นความจริงที่ไม่เปลี่ยนตามกาล...
...ผู้มีปัญญาเข้าใจคำตรงคำจริงเหล่านั้น...ย่อมสามารถเข้าถึงความจริงที่พระองค์ทรงแสดงด้วยปัญญา...

แบบนี้ถ้าไปร้านอาหารที่นำสัตว์มีชีวิตมาปรุงสดๆ เช่น กุ้งเผาปลาเป็น ที่เค้าเลี้ยงไว้ พอลูกค้าสั่งค่อยนำมาฆ่า...แบบนี้ก็มีวิบากร่วมกัน..คือคนนำมาปรุงอาหาร และผู้สั่งอาหาร..จริงๆคุนน้องก็กะไว้แล้วว่าต้องมีวิบากกรรมร่วมกัน...แต่ไม่กล้าพูดอะไร..เพราะบางทีการพูดเรื่องกรรม วิบาก มันละเอียดอ่อน ยิ่งพูดให้คนไม่เชื่อฟัง เราเองจะเป็นทุกข์แทน
ปล. บางทีก็แอบคิดในใจคือสงสัย กรรมวิบากใด ทำให้คนโดนไฟคลอกตายหมู่..รึจะเป็นเพราะชอบสั่งกุ้งเผาปลาเผา กินกัน5555 แล้วจังหวะกรรมให้ผลในคราวเดียวกัน เลยรับวิบากพร้อมกันทีเดียวมันก็น่าคิดนะ

แบบนี้คุนน้องจะไม่กิน กุ้งเผาปลาเผา ตามร้านอาหารอีกแล้ว....เมื่อก่อนคุนน้องไปทำบุญที่วัด พอทำบุญเสร็จ เราจะแวะร้านอาหาร และแถวนั่นจะดังเรื่อง กุ้งแม่น้ำ สั่งกินประจำ และน้าพาแวะกินประจำ แม่เจ้า อโหสิกรรมให้เราด้วย เราไม่รู้จริงๆ
ตายๆ...ปล่อยกุ้ง ปล่อยหอย ปลอยปู ปล่อยปลา ขออโหสิกรรมด่วนๆๆๆๆ
บางครั้งการอยู่แบบคนรากหญ้าก็ดีอย่าง ไม่ค่อยได้กินของตามร้านอาหารหรูๆ มีส่วนหลีกเลี่ยงวิบากกรรม ฆ่าสัตว์โดยไม่เจตนา..ถึงแม้ไม่ใช่ผู้ฆ่า
แต่เราไปสั่งอาหารที่มีชีวิต เราก็มีวิบากกรรมอยู่ดี

มีตัวอย่างอดีตชาติของพระนางมัลลิกากับนางกำนัล500ถูกเผาไฟทั้งเป็น
เป็นผลจากอดีตชาติที่จุดไฟเผาฟางโดยไม่รู้ว่ามีพระปัจเจกนั่งเข้าฌานอยู่

เห็นหัวข้อกระทู้ก็ไม่อ่านแล้ว
ก็ลองถามตัวเองก่อนว่าถ้ากินเนื้อสัตว์แล้วบาป

มันผิดศีลข้อไหนอ่ะ

กินด้วยสติปัญญา และปฏิบัติเพื่อความสิ้นไปแห่งตัณหา กินสภาวะความเป็นสัตว์ของตนเอง

ไม่กินด้วยความมูมมามตะกละในรสชาด ไม่บาปหรอกค่ะ

พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ดูกรราธะ เพราะเหตุที่มี ความพอใจ ความกำหนัด
ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยากในรูปแล เป็นผู้ข้องในรูป เป็นผู้เกี่ยวข้องในรูปนั้น ฉะนั้น
จึงเรียกว่า สัตว์.

เข้าใจผิดแล้วละ..คุณโรส

เผาครั้งแรก...ต้องการไฟให้ไออุ่น...ไม่รู้เลยว่า..มีใครอยู่ในป่านั้น...อันนี้ไม่บาป

พอไฟม้อด...ก็เห็นพระเถระนั่งดำเป็นตอตะโก..คิดว่าตายแล้ว...กลัวอาญา...

เลย...จัดการ..เผาครั้งที่สอง...หวังทำลายซากศพ

กรรม..มันอยู่ที่การเผาครั้งที่ สอง...นี้แหละ..ยายโรส

จำใว้..

ตำราว่า..เพราะเข้าฌาณสมาบัติ...จึงไม่ได้รับอันตรายใดใด...แต่นางนาง...ไม่รู้..คิดว่าตายไปแล้ว..
เผาครั่งที่ สอง...ก็ไม่ได้เจตนาฆ่าซะด้วยนะ..เพราะคิดว่าตายไปแล้ว...แค่ต้องการทำลายหลักฐาน..นี้ยังบาปหนัก..บาปหนา..เพราะพระเถระเป็นผู้มีคุณธรรมสูง...นี้เอง

กินเนื้อสัตว์ไม่บาปจริงๆ หรือ?

คำว่าบาป..นี้..มีได้หลายแง่...หากเอาเฉพาะเรื่อง..ศีล..แม้ 227..ยังไม่บาปได้เลยหากทำตามพุทธานุญาติ

ดังนั้น..ไม่บาปในแง่ผิดศีล...

หากว่า..บาปในเรื่องกินเนื้อสัตว์..พูดในแง่..กุศล..หรืออกุศล...
นี้เป็นเรื่องอาการของจิตแล้ว...ไม่ได้ดูแค่วัตถุอาการภายนอก..การที่ผู้พูดว่า..กินเนื้อสัตว์แล้วเป็นบาปเป็นอกุศลเลย..นี้..เป็นความไม่รู้ของผู้พูด..คือ..สักแต่ว่าจำว่าพูดตามๆเขามา..ตัวเองไม่กินแต่มองคนที่กิน..ดูถูกเหยียดหย่ามไปทั่ว...นี้..บาปอกุศลเกิดกับจิตใจตนแล้วก็ยังไม่รู้อีก...

เห็นมั้ย..ไม่กินเนื้อก็บาป..เห็นๆ

ส่วน...การไม่กินเนื้อสัตว์..เพราะตนเจตนาเพื่อไม่เบียดเบียนสัตว์อื่น..เห็นการแก่งแย่งทึ้งกินซากศพสัตว์อื่นเป็นเรื่องน่าสลดสังเวช...อันนี้..เป็นการเจริญพรหมวิหาร...แต่จะเป็นพรหมวิหารหรือไม่..ก็ให้ดูที่..มีอาการไปตำนิติเตียนคนอื่นๆที่กินหรือไม่...ถ้ามีก็แสดงว่า...ไม่มีปัญญาเป็นพรหมวิหาร..ไม่เป็นกุศลด้วย...

ในผู้ปฏิบัติเพื่อออกจากทุกข์...ย่อมพิจารณาอาหารก่อนเป็นปกติอยู่แล้ว...ย่อมมีปัญญาญาณเห็นวัฏฏะสงสารตามความเป็นจริง..เห็นทุกข์เห็นโทษเห็นภัยในวัฏฏะสงสาร...ย่อมไม่ประมาทในการกิน...ไม่ประมาทในการเกิด...รักเพื่อนร่วมวัฏฏะสงสารเป็นปกติ...การจะเจตนาเบียดเบียนเพื่อนจึงไม่มี...บาปจากการกินจึงเกิดไม่ได้..

เป็นต้น..