เบื้องต้น เราคิดอย่างว่า แล้วสบายใจ และรู้สึกเป็นสุข แต่ยังไม่เรียบร้อย เพราะเราไปคิดสงสัยว่า เขาจะไ้ด้รับผลไหม เห็นไหมครับ

คำตอบก็คือ คิดทำอย่างว่านั้นแหละ สบายใจเป็นสุขใจแล้ว ควรคิดเลยไปอีกหน่อยว่า เขาได้รับผลจากการแผ่เมตตาแล้ว และเขาก็พ้นจากทุกช์เป็นสุขแล้ว แค่นี้เราเองก็สบายใจ ตลอดวิถีจิต ไม่ติดตัน

อยู่ที่เรารู้จักคิด ภาษาทางธรรมเรียกว่า โยนิโสมนสิการ แปลว่า คิดโดยแยบคาย ถ้าพูดอย่างเข้าใจกันทั่วไป ก็แปลว่า รู้จักคิด คิดเป็น คิดถูกวิธี คิดมีเหตุผล คิดเร้ากุศล เรียกโยสิโสมนสิการ ...ทุกสิ่งอย่างที่่เรา เห็น ไ้ด้ยิน ฯลฯ ภาษาทางธรรมเรียก ปรโตโฆสะ ปรโตโฆสะมีทั้งดี ไม่ดี นี่เป็นปัจจัยภายนอก (ตัวเรา) ส่วนโยนิโสมนสิการ เป็นปัจจัยภายในตัวเรา ถ้ารู้จักคิดก็เรียกว่ามีปัญญา ถ้าไม่รู้จักคิดก็เป็นอัปปัญญา (ไม่มีปัญญา) เรียกตามศัพท์ว่า อโยนิโสมนสิการ

ตอบกว้างๆให้เห็นภาพรวมเลย

smiley
การแผ่เมตตา เป็นภาษานิยม เทียบเท่ากับการแผ่ส่วนบุญ

แต่ถ้าพิจารณาโดยละเอียด ตามความหมายโดยศัพท์

แผ่เมตตา.......แผ่ความปารถนาดีอยากให้ผู้อื่น สัตว์อื่น พ้นจากทุกข์ ถึงสุข

แผ่ส่วนบุญ......แผ่ความสุข ความปีติ อิ่มใจที่ได้รับจากการทำบุญให้ทาน แบ่งปันไปยังเพื่อนมนุษย์และสรรพสัตว์ทั้งหลาย

ทั้ง 2 แผ่ เปรียบไปก็คล้ายกับคนมีทรัพย์มากเกิดกุศลจิตกุศลเจตนาอยากจะแบ่งปันทรัพย์นั้นให้กับผู้อื่น

จึงพึงควรทำให้เกิดทรัพย์ คือบุญ หรือเมตตา ให้มีในใจมากๆจนถึงขนาดกินใช้ไม่หมดได้ยิ่งดี แล้วแบ่งปันออกไป หากผู้รับรู้ตัวและตั้งใจรับก็จะเกิดผลเต็มที่เป็นสิ่งดีทั้งผู้ให้และผู้รับ

อนุโมทนา