อยากทราบว่าถ้าทำบาปกับพระอรหันต์พระท่านอโหสิให้กรรมยังคงอยู่ไหม
ถ้าให้อภัยหรืออโหสิหรือทำท่านขุ่นใจกรรมมันจะใหญ่ไหมคะ

พระติสสะเถระนั้นฉันอาหารอยู่ในสกุลของนายมณีการผู้หนึ่งสิ้น ๑๒ ปี. ภรรยาและสามีในสกุลนั้นตั้งอยู่ในฐานะเพียงมารดาและบิดา ปฏิบัติพระเถระแล้ว.

อยู่มาวันหนึ่ง นายมณีการกำลังนั่งหั่นเนื้อข้างหน้าพระเถระ. ในขณะนั้น พระเจ้าปเสนทิโกศลทรงส่งแก้วมณีดวงหนึ่งไป ด้วยรับสั่งว่า "นายช่างจงขัดและเจียระไนแก้วมณีนี้แล้วส่งมา." นายมณีการรับแก้วนั้น ด้วยมือทั้งเปื้อนโลหิต วางไว้บนเขียงแล้ว ก็เข้าไปข้างในเพื่อล้างมือ.

ก็ในเรือนนั้น นกกะเรียนที่เขาเลี้ยงไว้มีอยู่ นกนั้นกลืนกินแก้วมณีนั้น ด้วยสำคัญว่าเนื้อ เพราะกลิ่นโลหิต เมื่อพระเถระกำลังเห็นอยู่เทียว. นายมณีการมาแล้ว เมื่อไม่เห็นแก้วมณีจึงถามภริยา ธิดาและบุตร โดยลำดับว่า "พวกเจ้าเอาแก้วมณีไปหรือ?"

เมื่อชนเหล่านั้นกล่าวว่า "มิได้เอาไป" จึงคิดว่า "(ชะรอย) พระเถระจักเอาไป" จึงปรึกษากับภริยาว่า "แก้วมณี (ชะรอย) พระเถระจักเอาไป"

ภริยาบอกว่า "แน่ะนาย นายอย่ากล่าวอย่างนั้น, ดิฉันไม่เคยเห็นโทษอะไรๆ ของพระเถระเลยตลอดกาลประมาณเท่านี้ ท่านย่อมไม่ถือเอาแก้วมณี (แน่นอน)."

นายมณีการถามพระเถระว่า "ท่านขอรับ ท่านเอาแก้วมณีในที่นี้ไปหรือ?"

พระเถระ. เราไม่ได้ถือเอาดอก อุบาสก.
นายมณีการ. ท่านขอรับ ในที่นี้ไม่มีคนอื่น ท่านต้องเอาไปเป็นแน่ ขอท่านจงให้แก้วมณีแก่ผมเถิด.

เมื่อพระเถระนั้นไม่รับ, เขาจึงพูดกะภริยาว่า "พระเถระเอาแก้วมณีไปแน่ เราจักบีบคั้นถามท่าน."
ภริยาตอบว่า "แน่ะนาย นายอย่าให้พวกเราฉิบหายเลย พวกเราเข้าถึงความเป็นทาสเสีย ยังประเสริฐกว่า ก็การกล่าวหาพระเถระผู้เห็นปานนี้ ไม่ประเสริฐเลย."

นายช่างแก้วนั้นกล่าวว่า "พวกเราทั้งหมดด้วยกันเข้าถึงความเป็นทาส ยังไม่เท่าค่าแก้วมณี" ดังนี้แล้ว จึงถือเอาเชือกพันศีรษะพระเถระ ขันด้วยท่อนไม้. โลหิตไหลออกจากศีรษะหูและจมูกของพระเถระ.

หน่วยตาทั้งสองได้ถึงอาการทะเล้นออก ท่านเจ็บปวดมาก ก็ล้มลง ณ ภาคพื้น. นกกะเรียนมาด้วยกลิ่นโลหิต ดื่มกินโลหิต.

ขณะนั้น นายมณีการจึงเตะมันด้วยเท้า แล้วเขี่ยไปพลางกล่าวว่า "มึงจะทำอะไรหรือ?" ด้วยกำลังความโกรธที่เกิดขึ้นในพระเถระ. นกกะเรียนนั้นล้มกลิ้งตายด้วยการเตะทีเดียวเท่านั้น.

พระเถระเห็นนกนั้น จึงกล่าวว่า "อุบาสก ท่านจงผ่อนเชือกพันศีรษะของเราให้หย่อนก่อนแล้ว จงพิจารณาดูนกกะเรียนนี้ (ว่า) มันตายแล้วหรือยัง?"

ลำดับนั้น นายช่างแก้วจึงกล่าวกะท่านว่า "แม้ท่านก็จักตายเช่นนกนั่น."
พระเถระตอบว่า "อุบาสก แก้วมณีนั้นอันนกนี้กลืนกินแล้ว หากนกนี้จักไม่ตายไซร้ ข้าพเจ้าแม้จะตาย ก็จักไม่บอกแก้วมณีแก่ท่าน."

เขาแหวะท้องนกนั้นพบแก้วมณีแล้ว งกงันอยู่ มีใจสลด หมอบลงใกล้เท้าของพระเถระ กล่าวว่า "ขอพระผู้เป็นเจ้าจงอดโทษแก่ผม ผมไม่รู้อยู่ ทำไปแล้ว."

พระเถระ. อุบาสก โทษของท่านไม่มี ของเราก็ไม่มี มีแต่โทษของวัฏฏะเท่านั้น เราอดโทษแก่ท่าน.

นายมณีการ. ท่านขอรับ หากท่านอดโทษแก่ผมไซร้ ท่านจงนั่งรับภิกษาในเรือนของผมตามทำนองเถิด.พระเถระกล่าวว่า "อุบาสก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจักไม่เข้าไปภายในชายคาเรือนของผู้อื่น เพราะว่านี้เป็นโทษแห่งการเข้าไปภายในเรือนโดยตรง ตั้งแต่นี้ไป เมื่อเท้าทั้งสองยังเดินไปได้ เราจักยืนที่ประตูเรือนเท่านั้น รับภิกษา"

นกกะเรียนได้ถือปฏิสนธิในท้องแห่งภริยาของนายช่างแก้ว. นายช่างแก้วทำกาละแล้ว ก็บังเกิดในนรก.

ภริยาของนายช่างแก้วทำกาละแล้ว เกิดในเทวโลก เพราะความเป็นผู้มีจิตอ่อนโยนในพระเถระ.

ภิกษุทั้งหลายทูลถามอภิสัมปรายภพของชนเหล่านั้นกะพระศาสดา.

พระศาสดาตรัสว่า

"ภิกษุทั้งหลาย สัตว์บางจำพวกในโลกนี้ ย่อมเกิดในครรภ์
บางจำพวกทำกรรมลามก ย่อมเกิดในนรก
บางจำพวกทำกรรมดีแล้ว ย่อมเกิดในเทวโลก
ส่วนผู้ไม่มีอาสวะ ย่อมปรินิพพาน"

http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=19&p=10

เป็นคำถามที่ดีมากครับ

ก่อนอื่นขอเรียนว่า ความขุ่นใจ หรือบาลีว่า ปฏิฆะ นั้น ไม่มีในพระอรหันต์แล้วครับ

อริยุวาตันตราย.....การประมาทจ้วงจาบพระอริยเจ้า มีพระโสดาบันเป็นต้น ไปจนถึงพระอรหันต์เจ้าเป็นที่สุด เป็นมโนกรรม วจีกรรม สามารถแก้ไขได้ด้วยการขอขมาด้วยความจริงใจต่อหน้าท่าน หรือต่อหน้าพระพุทธรูป ต่อหน้าสงฆ์องค์อื่นให้ท่านรับทราบ ย่อมจะผ่อนหนักเป็นเบา คือไม่ปิดกั้นมรรค ผล นิพพาน ปฏิบัติธรรมยังสำเร็จได้อยู่

แต่ถ้าประทุษร้ายพระอริยเจ้า ด้วยกายนั้น แก้ไม่ได้ ต้องไปเสวยผลในอเวจีมหานรกจนหมดกรรมหนักนั้นแล้วจึงจะสามารถมาปฏิบัติธรรมเข้าถึงธรรมได้

อันตรายที่ปิดกั้นคนเราไม่ให้เข้าถึงธรรมมี 5 อย่าง

1.กรรมอันตราย....ได้แก่อนันตริยกรรม กรรมหนัก ฆ่าพ่อ ฆ่าแม่ ประทุษร้ายพระอริยเจ้า แก้ไม่ได้ต้องเกิดในอเวจีมหานรกใช้กรรมจนหมด

2.วิบากอันตราย .....เกิดมาเสวยผลบาป ทำให้เป็นคนไม่สมประกอบ อาการไม่ครบ 32 บ้าใบ้ เสียจริต ต่างๆ แก้ไขไม่ได้ต้องเสวยกรรมไปจนหมด สร้างกุศลไปเท่าที่จะสามารถทำได้

3.อนาฏิกะมันตราย.....เป็นพระภิกษุ ผิดอาบัติปาราชิก สังฆาทิเสส.....ปฏิบัติธรรมไม่ขึ้น กั้นมรรคกั้นผล
แก้ได้ สำหรับปาราชิก ต้องสึกจากความเป็นพระมาปฏิบัติในรูปแบบของคฤหัสถ์ สำหรับสังฆาทิเสส ต้องไปเข้ากรรม เข้ามานัติตามวิธีชำระวินัยของสงฆ์ จนครบ

4.อริยุวาตันตราย ประมาทจ้วงจาบพระอริยเจ้า แก้ได้ด้วยการขอขมาอย่างจริงใจ

5.ทิฏฐันตราย ....มีความเห็นผิด รู้ผิดนอกทางพุทธศาสนา และคำสอนที่ถูกต้องของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แก้ได้ด้วยการ คบหาบัณฑิต กัลยาณมิตรผู้รู้จริง ทำจริง ถึงจริงในพระพุทธศาสนา ศึกษาธรรมจากท่านจนเปลี่ยนมาเป็นสัมมาทิฏฐิ

เจริญธรรมครับ