อยากเตือนสติครับ อย่าสับสนเอาตำราเรียนพุทธศาสตร์
มาผสมปนเปกับพระธรรมวินัยหรือพระไตรปิฎกเป็นอันขาด
เพราะว่า เนื้อหาในตำราพุทธศาสตร์ ไม่ใช่เป็นสิ่งที่เรียนแล้วไปปฏิบัติเพื่อมรรคผล
พุทธศาสตร์ที่นักศึกษาตามมหาลัยสงฆ์ เป็นวิชาการในส่วนของโลกียะ
ซึ่งเนื้อหาส่วนใหญ่เน้นหนักเรื่องจริยธรรม โดยสรุปก็คือ
ศึกษาเพื่อเอาเนื้อหามาเป็นกุศโลบายไว้ชี้นำสังคมอีกต่อหนึ่ง

ซึ่งมันแตกต่างจากพุทธพจน์ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติไว้อย่างสิ้นเชิง
พุทธวจนเป็นคำสอนเพื่อการปล่อยวางทุกสิ่งอย่าง
คำสอนของพุทธองค์ไม่ใช่ให้ปล่อยความชั่วและเก็บความดีไว้
แต่พระพุทธองค์ทรงให้ปล่อยวางทั้งดีและชั่ว

นี่เป็นหลักใหญ่ที่ชี้ให้เห็นความแตกต่างระหว่างพุทธศาสตร์กับพุทธพจน์
เมื่อเป็นเช่นนี้เราจะเอาพุทธพจน์ไปแปลความตามหลักการแปลภาษาไม่ได้
พุทธพจน์ถ้าที่เป็นปรมัตถบัญญัติยิ่งไม่มีคำแปล
พุทธพจน์เป็นภาษากลาง บัญญัติใดที่พระพุทธองค์ทรงกำหนดไว้แล้ว
เราต้องทำความเข้าใจกับบัญญัตินั้น ด้วยการไปดูสภาพที่เป็นจริงของบัญญัตินั้นๆ
ไม่ใช่ไปเปิดดูพจนานุกรม นี้มันหลงศึกษาพระธรรมแบบ
ไม่มีแก่นสารของความเป็นพุทธบริษัทแท้ๆ

การอธิบายความในพุทธบัญญัติ ด้วยความเข้าใจของตนเอง
ผิดบ้างถูกบ้าง มันยังน่านับถือ แต่กับบางคนที่วางตนเป็นผู้รู้
พอเวลาแสดงความเห็นที่ไร ก็อปเนื้อหาบทความในตำราเรียนมาโพส
หรือไม่ก็กางพจนานุกรมมาตอบทั้งดุ้น
แบบนี้ต้องขอโทษที่จะบอกว่า....คุณเป็นตัวตลกในสายตาผมจริงๆ

โฮฮับเอ้ย คุณไม่ไ้ด้เข้าใจพระพุทธศาสนาอะไรเลย เพ้อเจ้อ นี่พูดจากใจจริงนะขอรับเนี่ย

โฮฮับเป็นตัวตลกเหมือนเนี่ย

http://www.youtube.com/watch?v=9QgHSOjERlw#t=22

พาพระพุททธศาสนาไปกันใหญ่แล้วชาวพุทธเอ๋ย

อย่านอกเรื่อง เรื่องของเรื่องมันอยู่ตรงนี้




ไหนอธิบายมาซิ..........

คงไม่เสียหายอะไรนะขอรับ ที่จะขอยืมคำพูดของพระสุวิทย์มาใช้ตรงนี้หน่อย ตอนหนึ่งที่ว่า...เห็นกระสันอยากโต้วาทีนัก ให้หายอยากก่อน หายอยากเมื่อไรค่อยโต้กัน คิกๆๆ (แต่ต่างกันอยู่นะ คือ โฮฮับหายอยากแล้ว กรัชกายมิใช่ปล่อยเลยตามเลยน่า)

ตอนนี้โฮฮับกำลังอยาก เอาให้หายอยากก่อน (ถ้าจำไ้ด้ เคยลงแล้วที่กระทู้เกี่ยวกับสมมติบัญญิติ)

มามุกเดิมอีกแล้ว ท่าดีที่เหลว ไปไม่ถูกก็เกรียนส่งซะเลย
ไม่รู้จักขายขี้หน้าชาวบ้านหรือไง

พี่โฮช่วยขยายความประโยคนี้ให้เข้าใจง่ายๆแบบคนสามัญชนหน่อยได้ป่ะเจ้าค่ะ
คือคุณน้องไม่เข้าใจว่าปล่อยวางทั้งดีและชั่วมันทำยังไง เพื่อมีพวกหูหนวกตาบอด มิจฉาทิฐฐิมาอ่านจะเข้าใจไปว่า กุทำชั่วก็ปล่อยวางกุทำดีก็ปล่อยวาง กุไม่ต้องยึดอะไรเลยทั้งความดีความชั่ว ทำชั่วก็ปล่อยทำดีก็ปล่อยจิตใจโล่งเบาสบาย 55555+

ได้บอกว่า รอให้ความอยากของโฮฮับหมดก่อน แล้วค่อยเฉลย แต่ในขณะที่รอเนี่ยนะ มาทำความเข้าใจ "ความอยาก" ให้ถูกต้องก่อนน่าจะดี



ฉันทะมี ๓ ประเภท คือ

๑. ตัณหาฉันทะ ฉันทะคือตัณหา หรือฉันทะที่เป็นตัณหา เป็นฝ่ายชั่ว หรืออกุศล

๒. กัตตุกัมยตาฉันทะ ฉันทะคือความใคร่เพื่อจะทำ ได้แก่ ความต้องการทำ หรืออยากทำ บางทีถือเป็นคำกลางๆ เข้าได้ทั้งกุศลและอกุศล แต่ในที่ทั่วไป ท่านใช้ในความหมายที่เป็นกุศล เป็นฝ่ายดี

๓. กุศลธรรมฉันทะ ฉันทะในกุศลธรรม หรือธรรมฉันทะที่เป็นกุศล เป็นฝ่ายดีงามหรือกุศล มักเรียกสั้นๆว่า กุศลฉันทะ (ความรักดี ความใฝ่ดี) หรือธรรมฉันทะ (ความรักธรรม หรือความใฝ่ธรรม)

ในกรณีที่มีทิฏฐิแบบนี้

กูทำชั่วก็ปล่อยวางกูทำดีก็ปล่อยวาง กูไม่ต้องยึดอะไรเลยทั้งความดีความชั่ว
ทำชั่วก็ปล่อยทำดีก็ปล่อย จิตใจโล่งเบาสบาย

จะคล้ายๆกับคำกล่าวนี้

"การกระทำทุกอย่าง ล้วนเกิดจากการปรุงแต่งของจิต
ไม่มีผู้กระทำ เป็นเรื่องของจิต

พุทธศาสนามิได้ถือว่าจิตเป็นบุคคล
กระแสการปรุงแต่งทางจิตเป็นไปได้เองตามธรรมชาติ
ผลที่เกิดขึ้นเป็นความทุกข์จึงมิใช่การกระทำของบุคคลใด ;

ดังนั้น จึงมิใช่การกระทำของบุคคลผู้รู้สึกเป็นทุกข์
หรือการกระทำของบุคคลอื่นใด ที่ทำให้บุคคลอื่นเป็นทุกข์.

นี้เป็นหลักสำคัญของพุทธศาสนาที่สอนเรื่องอนัตตา
ไม่มีสัตว์บุคคลที่เป็นผู้กระทำหรือถูกกระทำ
มีแต่กระแสแห่งอิทัปปัจจยตา ซึ่งจิตรู้สึกได้เท่านั้น"


พระพุทธเจ้า ทรงมีคำตอบไว้ให้แล้ว

พ. ภิกษุทั้งหลาย เมื่อมีอะไร ถือมั่นอะไร เพราะยึดมั่นอะไร ทิฏฐิอย่างนี้ จึงเกิดขึ้นว่า
สภาวะจิตกองนี้ ไม่มีผู้สร้าง ไม่มีผู้บันดาล ไม่มีผู้เนรมิต ไม่มีผู้ให้เนรมิต

ยั่งยืน มั่นคงดุจยอดภูเขา ดุจเสาระเนียด ไม่หวั่นไหว ไม่แปรผัน ไม่กระทบ ไม่กระทั่งกัน
ไม่ก่อให้เกิดสุขหรือทุกข์ หรือทั้งสุขและทุกข์ แก่กันและกัน

สภาวะจิต กองอะไรบ้าง คือ

๑. กองแห่งธาตุดิน

๒. กองแห่งธาตุน้ำ

๓. กองแห่งธาตุไฟ

๔. กองแห่งธาตุลม

๕. กองสุข

๖. กองทุกข์

๗. กองชีวะ

สภาวะจิตกองนี้ ไม่มีผู้สร้าง ไม่มีผู้บันดาล ไม่มีผู้เนรมิต ไม่มีผู้ให้เนรมิต
ยั่งยืน มั่นคงดุจยอดภูเขา ดุจเสาระเนียด ไม่หวั่นไหว ไม่แปรผัน ไม่กระทบ ไม่กระทั่งกัน
ไม่ก่อให้เกิดสุขหรือทุกข์ หรือทั้งสุขและทุกข์ แก่กันและกัน

ใครก็ตาม แม้จะเอาศาสตราคม ตัดศรีษะใคร ก็ไม่ชื่อว่า ใครปลงชีวิตใครได้
เพราะเป็นเพียงศาสตรา แทรกผ่านไประหว่างสภาวะ จิตกองเท่านั้นเอง

อนึ่ง กำเนิดที่เป็นประธาน ๑ ล้าน ๔ แสน ๖ หมื่น ๖ ร้อยกรรม ๕๐๐ กรรม ๕ กรรม ๓ กรรมกึ่ง

ปฏิปทา ๖๒ อันตรกรรม ๖๒ อภิชาติ ๖ ปุริสภู ๘ อาชีวกะ ๔๙๐๐ ปริพาชก ๔๙๐๐ นาควาส ๔๙๐๐ อินทรีย์ ๒๐๐๐ นรก ๓๐๐๐ รโชธาตุ ๓๖ สัญญีครรภ์ ๗ อสัญญีครรภ์ ๗ นิครรภ์ทีครรภ์ ๘

เทวดา ๗ มนุษย์ ๗ ปีศาจ ๗ สละ ๗ ตาไม้ไผ่ ๗ ตาไม้ไผ่ ๗๐๐ เหวใหญ่ ๗ เหวน้อย ๗๐๐ มหาสุวิม ๗ สุวิม ๗๐๐ มหากัปป์

๘๔๐๐๐ เหล่านี้ ที่คนพาลและบัณฑิต พากันเที่ยวเวียนว่ายไปแล้ว จะทำที่สุดทุกข์ได้เอง ไม่มีความสมหวังใความปรารถนาว่า

เราจักอบรมกรรม ที่ยังไม่ให้ผล ให้อำนวยผล หรือสัมผัสกรรม ที่ให้ผลแล้ว
จะเป็นให้ผลสิ้นไปด้วย ศิลพรต ตบะหรือพรหมจรรย์นี้ ไม่มีสุขทุกข์ ทำให้สิ้นสุดลงได้

เหมือนตวงด้วยทะนาน สงสารที่จะทำให้สิ้นสุด ไม่มีเลย
ไม่มีความเสื่อมและความเจริญ ไม่มีการเลื่อนขึ้นสูง หรือเลื่อนลงต่ำ
พวกคนพาลและบัณฑิต พากันเที่ยวเวียนว่ายไปแล้ว เสวยสุขและทุกข์เอง
เหมือนกลุ่มด้าย ที่ถูกขว้างไป ย่อมคลี่หมดไปเอง ฉันนั้น

ภ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ธรรมของข้าพระองค์ทั้งหลาย มีพระผู้มีพระภาค เป็นหลัก

พ. ภิกษุทั้งหลาย เมื่อมีรูป เพราะถือมั่นรูป
ทิฏฐินี้จึงเกิดขึ้นว่า สภาวะจิต กองนี้ ไม่มีผู้สร้าง ไม่มีผู้บันดาล เสวยสุขและทุกข์เอง

เมื่อมีเวทนา เมื่อมีสัญญา เมื่อมีสังขาร เมื่อมีวิญญาณ เพราะถือมั่นวิญญาณ
ทิฏฐินี้จึงเกิดขึ้นว่า สภาวะจิต กองนี้ ไม่มีผู้สร้าง ไม่มีผู้บันดาล เสวยสุขและทุกข์เอง

ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลาย จะเข้าใจความข้อนั้น ว่าอย่างไร?
รูปเที่ยงหรือไม่เที่ยง?

ภ.ไม่เที่ยงพระพุทธเจ้าข้า

พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ มีความแปรผันป็นธรรมดา
เพราะถือมั่นสิ่งนั้น ทิฏฐิอย่างนี้ พึงเกิดขึ้นบ้างหรือว่า
สภาวะจิตกองนี้ ไม่มีผู้สร้าง ไม่มีผู้บันดาล เสวยสุขและทุกข์เอง

ภ. ไม่ใช่อย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า

พ. เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เที่ยงหรือไม่เที่ยง?

ภ. ไม่เที่ยง พระพุทธเจ้าข้า

พ. เพราะถือมั่นสิ่งนั้น ทิฏฐิอย่างนี้ พึงเกิดขึ้นบ้างหรือว่า
สภาวะจิตกองนี้ ไม่มีผู้สร้าง ไม่มีผู้บันดาล เสวยสุขและทุกข์เอง

ภ. ไม่ใช่อย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า

พ. แม้สิ่งที่บุคคลได้เห็น ฟัง ทราบ รู้ ถึงแสวงหา มาใคร่ครวญด้วยใจเที่ยง หรือไม่เที่ยง

ภ. ไม่เที่ยง พระพุทธเจ้าข้า

พ. เพราะถือมั่นสิ่งนั้น ทิฏฐิอย่างนี้ พึงเกิดขึ้นบ้างหรือว่า
สภาวะจิตกองนี้ ไม่มีผู้สร้าง ไม่มีผู้บันดาล เสวยสุขและทุกข์เอง

ภ. ไม่ใช่อย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า

พ. ภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุอริยะสาวก ละความสงสัย ในฐานะ ๖ ประการนี้ได้
ฉะนั้น จึงละความสงสัยแม้ในทุกข์ ละความสงสัย แม้ในปฏิปทา ที่ให้ถึง ความดับแห่งทุกข์ได้

ภิกษุทั้งหลาย นี้เราเรียกว่า อริยะสาวก ผู้เป็นโสดาบัน
ไม่มีทางตกต่ำ มีความแน่นอน ที่จะสำเร็จ สัมโพธิ ในวันข้างหน้า

มาหทิฏฐิ โสตะที่ ๘

บางท่าน เห็นคำว่า "ฉันทะ" แล้วติดตาติดใจ แต่ฉันทะที่อิทธิบาท 4 ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา ว่าอยู่ฝ่ายดี ฝ่ายกุศลนี่ แต่พอไปเห็น กามฉันทะ (กาม+ฉันทะ) ที่นิวรณ์ 5 (ข้อแรก) ร้องไห้เลย เป็นไงมาไงกันละเนี่ย โฮฮับรูปหล่อพอรู้ไหม

ตอบแทนโฮฮับ

ความไม่ยึดมั่นถือมั่นที่แท้จริงนั้นต้องเกิดจากปัญญาที่มองเห็นสัจธรรมความจริง เห็นสภาวะที่แท้จริงแล้ว



ถ้าเพียงแต่พูดปากเปล่าเนี่ย เขาเรียกว่า "ยึดมั่นในความไม่ยึดมัน - ยึดในความไม่ยึด" พอเข้าใจมั้ยขอรับคุณน้อง (ที่รักของคนอื่น )

ดูเลยขึ้นไปอีกหน่อยเกี่ยวกับว่า ฉันทะ

ตอนนี้แยกกันให้ชัด ระหว่าง ความอยาก ความต้องการ ความปรารถนา...ที่เป็นฉันทะ กับ ที่เป็นตัณหา สังเกตดู





หวังว่าโฮฮับ คงจะแยกแยะความอยาก ที่เป็นแรงจูงใจคน 2 อย่าง คือ ตัณหา กับ ฉันทะได้แล้วไม่มากก็น้อย

ดังกล่าวข้างต้นว่า ความอยาก ความปรารถนา ความต้องการ ที่เป็นแรงจูงใจให้คน/มนุษย์กระทำการหรือทำกรรมต่างๆ มี 2 อย่าง คือ ตัณหา กับ ฉันทะ

ต่อไปพึงพิจารณาตัณหาด้านที่เป็นแรงจูงใจให้คนหยุดคือไม่กระทำบ้าง





งงมั้ยโฮฮับ พอมองออกมั้ย

เป็นเพราะขาดปัญญา จึงเอาพุทธพจน์ไปสร้างคำใหม่ขึ้นมา เช่นคำว่าฉันทะ
กรัชกายเอา"ฉันทะ"ไปปูยี่ปูย่ำแบบไม่น่าเชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติ

พุทธพจน์ที่ว่าด้วยฉันทะ พระพุทธองค์ทรงบัญญัติไว้ในส่วนที่เป็นปรมัตถ์บัญญัติ
พระพุทธองค์ทรงสื่อบัญญัตินี้เพื่อให้รู้ว่า....มันเป็นอาการของจิต(สังขารขันธ์)

ฉันทะเป็นอาการของจิตที่แสดงให้รู้ถึง....ความพอใจ
มันเป็นอาการอย่างเดียว ไม่ได้แบ่งเป็นอย่างโน้นอย่างนี้แบบที่กรัชกายบอก

พุทธพจน์ที่กล่าวถึงปรมัตถ์ธรรม พุทธพจน์จะมีความหมายในตัวของมันเอง
มันเป็นสภาวะธรรม สภาวะธรรมตัวไหนเกิดก่อน ย่อมเป็นเหตุแล้วก็ดับไป
ทำให้เกิดผลหรือสภาวะธรรมตัวใหม่ตามมา

จะอธิบายความเห็นผิดต่อพจน์พุทธในแต่ล่ะข้อ ในความเห็นต่อไป........(มีต่อ)