พอเข้าใจแล้ว ว่าทำไมท่านเน้นสอนธรรมระดับพื้นๆแก่คฤหัสถ์นุ่งห่มขาว ทั้งที่เกิดร่วมสมัย ดูบทความต่อไปนี้ แล้วจะเข้าใจ...ยุคปัจจุบัน บลาๆ
ครั้งพุทธกาล พระพุทธเจ้าและพระสาวกทั้งหลาย ตามปกติจะไม่ได้สอนข้อธรรมลึกๆ แก่คฤหัสถ์ทั่วไป เหมือนอย่างที่สอนแก่พระสงฆ์ที่มุ่งมาศึกษาโดยตรง แต่ในหมู่มหาชนนอกภิกขุสังฆะนั้น ก็มีบางคนบางส่วนที่สนใจและก้าวไปมากในการศึกษาอย่่างเ็ป็นเรื่องเฉพาะกลุ่มที่จะแสวงหา
ดังที่บางท่าน อย่างจิตรคฤหบดีผู้เป็นอนาคามี ก็มีภูมิธรรมสูง ได้รับยกย่องเป็นเอตทัคคะด้านอุบาสกธรรมกถึก สามารถอธิบายช่วยแก้ความติดขัดในธรรมแก่ภิกษุทั้งหลายแม้แต่ที่เป็นเถระได้ (องฺ.เอก.20/151....) หรืออย่างอุบาสิกาขุชชุตรา พระพุทธเจ้าก็ทรงยกย่องเป็นเอตทัคคะด้านพหูสูต (องฺ.เอก.20/152)
แต่เมื่อพูดกว้างๆ ทั่วๆไป ในสังคมคฤหัสถ์โดยรวม ธรรมที่สอนตามปกติก็อย่างทิศ ๖ อันแสดงธรรมหรือหน้าที่ที่ที่พึงปฏิบัติต่อกัน ระหว่าง มารดาบิดา - บุตรธิดา อาจารย์ - ศิษย์ สามี - ภรรยา มิตร - มิตร นายงาน - คนงาน สมณพราหมณ์ - กุลบุตร พระสงฆ์ -ชาวบ้าน ในสิงคาลสูตรนี้ ตลอดทั้งหมด ไม่กล่าวถึงหลักธรรม สำคัญอย่าง อริยสัจ ปฏิจจสมุปบาท ฌาน นิพพาน ใดๆ
หลักฐานยืนยันที่ชัดเจนมาก ไม่ต้องหาที่ไหนไกล ขนาดอนาถบิณฑิกเศรษฐีที่ใกล้ชิดพระพุทธเจ้าและภิกษุสงฆ์ ได้อุปถัมภ์พระศาสนา กล่าวไ้ด้ว่ามากที่สุด และเป็นโสดาบัน กว่าจะได้ฟังธรรมหลักใหญ่ ก็ตอนเจ็บหนักนอนอยู่บนเตียงจวนจะสิ้นชีพ
เรื่องมีว่า คราวนั้น พระสารีบุตร พร้อมด้วยพระอานนท์ที่ติดตาม ได้ไปเยี่ยมอนาถบิณฑิกเศรษฐี และได้ให้โอวาทแก่ท่านเศรษฐี โดยมีสาระสำคัญว่าไม่ควรเอาอุปาทานไปยึดติดถือมั่นต่อสิ่งทั้งหลาย ดังคำสรุปท้ายโอวาทว่า
ดูกรคฤหบดี เพราะฉะนั้นแล ท่านพึงศึกษาอย่างนี้ว่า อารมณ์ใดก็ตาม ที่เราได้เห็น ได้ยิน ได้ทราบ ได้แจ้งแก่ใจ ได้แสวงหา ได้คุ้นใจ เราจักไม่ยึดติดถือมั่นอารมณ์นั้น และวิญญาณที่อาศัยอารมณ์นั้น จักไม่มีแก่เรา ดูกรคฤหบดี ท่านพึงศึกษาอย่างนี้เถิด
อนาถบิณฑิกเศรษฐี ฟังโอวาทจบแล้ว ถึงกับร้องไห้ และได้กล่าวว่า
...กระผมได้เข้ามาใกล้ชิดองค์พระศาสดา และพระภิกษุทั้งหลาย ผู้เป็นที่เจริญใจมาเป็นเวลายาวนาน แต่กระนั้นก็ไม่เคยได้สดับธรรมีกถาอย่างนี้เลย
พระอานนท์ ตอบชี้แจงว่า
ดูกรคฤบดี ธรรมีกถาอย่างนี้ ไม่แสดงแก่คนนุ่งขาวชาวคฤหัสถ์ จะแสดงแต่แก่บรรพชิต
อนาถบิณฑิกเศรษฐี รู้อย่างนั้นแล้ว ได้กล่าวขอร้องว่า
ข้าแต่พระสารีบุตรผู้เจริญ ถ้าอย่างนั้น ขอธรรมีกถาอย่างนี้ จงแสดงแก่คนนุ่งขาวชาวคฤหัสถ์บ้างเถิด เพราะว่า กุลบุตรจำพวกมีกิเลสธุลีในดวงตาน้อยที่มีอยู่ แต่เพราะมิได้สดับธรรม ก็จะเสื่อมไป คนที่จะรู้เข้าใจธรรม จักมี
(ม.อุ.14/720-740)
