การบริจาคทานเป็นการขัดเกลาความตระหนี่ที่เป็นมลทิล และยังอุดมไปด้วยความสุขเพราะผู้ให้ย่อมมีความสุขมากกว่าผู้รับ และคุณสมบัติของพระโสดาบันนั้นจะต้องชุ่มไปด้วยการให้

เมื่อวานให้อะไรใครครับ

แล้วเช้านี้ให้อะไรใครไป

เมื่อวานตื่นเช้าตักบาตร เช้านี้ก็ตักบาตร แล้วคุณล่ะเป็นอย่างไรบ้าง

ผมกลับตาลปัตรกันเลย กับคุณ

คุณโชคดีแล้วครับ

ตื่นมาก็ล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำ ฯลฯ นั่งมองพระออกบิณฑบาต

คิดอยากเป็นพระใช่ป่าวครับ

ผมไม่เคยทำมาก่อน แต่ตรึกถึงการให้แล้วรู้สึกว่าการให้ทานทำได้ยาก ก็เลยลองฝีกดูก็เห็นความตระหนี่ความขี้เกลียด ฝึกไปนานๆจิตก็จะพัฒนาขึ้นได้เองการให้ทานโดยการเห็นกิเลสมิได้หวังผลในทานนั้นเป็นสิ่งดี

ไม่หวังผลแล้ว มาโฆษณาให้ชาวบ้านรู้ทำไมครับ
ยังพูดจาหลักลอยเหมือนเดิมน่ะ....อเมชิ่ง

ฉันวันนี้

http://www.youtube.com/watch?v=ZqiCnNeA6F4

ก็เำผื่อโฮฮับจะได้เข้าใจในเส้นทางธรรมที่แท้จริง

ทำให้มากเจริญให้มาก

อิจฉาจัง....เป็นพวกไกลพระไกลวัด...ไม่มีโอกาสได้ทำบุญตักบาตรกับใครเขา...ปีหนึ่งทำบุญไม่ถึง 5 ครั้ง
ยังดีที่ได้ทำหน้าที่หุงข้าว-ทำกับข้าวให้พ่อกับแม่กินทุกเช้า(แต่ไม่เป็นไร...ได้แค่นี้ก็สุขใจแล้ว)

ผมก็เหมือนกัน..อิอิ...
แต่ผมได้กลเม็ดจากครูอาจารย์....ทำให้เสมือนว่าได้ตักบาตทุกวัน..คือ...ผมหยอดเงินที่จะทำบุญทุกวัน...วันละหน่อย...แต่ทุกวัน...ก่อนหย่อด....ตั้งนะโม..เหมือนตักบาต...หยอดเสร็จก็อธิฐาน...จะอุทิศให้ใครก็ทำเหมือนตักบาตั้นแหละ...ทำอย่างนี้ผมถึงทำได้ทุกวัน....

พอได้จำนวนหนึ่งก็เอาเงินไปทำบุญครับ

โมทนากับผู้ฝึกหัดขัดเกลานิสัยทุกท่านค่ะ


ฮานาโกะจังเองแทบไม่มีโอกาสได้ไปทำบุญที่วัดกับเขาเลย นานมากจะได้ไปสักครั้ง
แต่อาศัยฝึกสละความตระหนี่กับเรื่องใกล้ๆตัวเอาเหมือนกัน
เช่น ซื้อของกินอะไร ก็จะแบ่งคนอื่นด้วยเสมอ
ไม่มีคนก็แบ่งสัตว์เดรัจฉานแถวๆนั้น ไม่มีสัตว์ใหญ่ก็แบ่งสัตว์เล็ก
(มด แมงสาป อิอิ รู้ว่ารูมันอยู่ตรงไหน เอาขนมไปหยอดรูไว้ แป๊บเดียวพวกขึ้นมากินเกลี้ยงเลย)
ทำใจให้ตรงต่อพระพุทธเจ้า อธิษฐานจิตไว้ในใจ
ว่าต้องการดัดนิสัยตระหนี่ แก้กิเลสในใจ ต้องการทำตามคำสอนของพระพุทธองค์
ทำแบบนี้ก็สนุกดีค่ะ เพราะของที่เราซื้อ..ย่อมเป็นของที่เราชอบ เราหวง
ทำให้บางครั้งก็ต้องเอาชนะความอยากได้ไว้เยอะๆ ความขี้เหนียวของตัวเองเยอะอยู่


อยู่ใกล้วัดก็ไม่ค่อยได้ไปวัด
ทำไงได้ เป็นผู้ครองเรือนที่มีต้องใช้เวลากับการทำงานมากเหลือเกิลล์

เหมือนใกล้เกลือกินด่าง ..
สิ่งใดอยู่ใกล้มักไม่ใส่ใจ ต่อเมื่อจากมาหรือสูญเสียไปจึงมองเห็นค่า

สมัยหนึ่งอยู่ใกล้หลวงตาฯ แต่ไม่ค่อยสนใจ
พอจากมาจึงเห็นคุณค่า เห็นความสำคัญ ..