๗. เรื่องอตุลอุบาสก [๑๘๐]

จึงลุกขึ้น ไปยังสำนักพระสารีบุตรเถระ ยืนอยู่ณ ส่วนข้างหนึ่ง. เมื่อพระเถระกล่าว

ว่า " พวกท่านมาด้วยต้องการอะไร ? "จึงกล่าวว่า " ท่านขอรับ ผมพาอุบาสกเหล่านี้

เข้าไปหาพระเรวตเถระ เพื่อต้องการฟังธรรม, พระเถระไม่กล่าวอะไรแก่ผมนั้นเลย,

ผมนั้นโกรธท่านจึงมาที่นี้, ขอท่านจงแสดงธรรมแก่ผมเถิด. "

ลำดับนั้น พระเถระกล่าวว่า " ถ้าอย่างนั้น พวกท่านจงนั่งเถิดอุบาสกทั้งหลาย "

แล้วแสดงอภิธรรมกถาอย่างมากมาย.

อตุละโกรธคนผู้พูดมาก

อุบาสกโกรธว่า " ชื่อว่าอภิธรรมกถา ละเอียดยิ่งนัก สุขุมยิ่งนัก,พระเถระแสดง

อภิธรรมอย่างเดียวมากมาย, พวกเราต้องการอะไรด้วยพระอภิธรรมนี้ " ดังนี้

แล้ว ได้พาบริษัทไปยังสำนักพระอานนทเถระ;

ท่านเห็นความงดงาม ในการสนทนาธรรม แล้วหรือยัง

ก็ช่วยไม่ได้...เกิดอยากรู้ตอนพระองค์ไม่อยู่ให้ถามแล้วนี้นา...

เธอทั้งสองนั้น ถามกันและกันแล้ว ย่อมแก้กันเอง ไม่หยุดพัก

ส่วนใหญ่ พอตกลงกันไม่ได้ ก็พากันไปเฝ้าพระพุทธเจ้า ครับ

ตอนนี้พระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว จะทำยังไงค่ะ พอยกตำรามาอ้าง ก็อ้างว่าต้องเอาสำนักนั้น
ไม่เอาสำนักนี้ แล้วก็ยึดเอาความเห็นของตนเป็นใหญ่ อย่างนี้จะตกลงกันได้หรือคะ?

"สวากขาโต ภควตา ธัมโม"

ธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนนั้น เป็นธรรมะที่บริบูรณ์ คือว่าไม่ต้องเติมเข้ามาอีก
เป็นธรรมที่บริสุทธิ์ คือไม่ผิดไม่ต้องแก้ไข ..

ธรรมที่บริสุทธิ์ จะดำรงอยู่ได้ก็คือ ไม่บัญญัติสิ่งที่พระพุทธเจ้าไม่ได้บัญญัติ
ไม่เพิกถอนบัญญัติ ที่พระพุทธเจ้าบัญญัติไว้ดีแล้ว ..

คัมภีร์พระพุทธศาสนาที่จารึกนั้นก็มีตามลำดับชั้น

ประกอบไปด้วย

1. พระไตรปิฎก เป็นหลักฐานชั้นที่ 1 เรียกว่า บาลี

2. คำอธิบายพระไตรปิฎก หลักฐานชั้นที่ 2 เรียกว่า อรรถกถา หรือวัณณนา

3. คำอธิบายอรรถกถา หลักฐานชั้นที่ 3 เรียกว่า ฎีกา

4. คำอธิบายฎีกา เป็นหลักฐานชั้นที่ 4 เรียกว่า อนุฎีกา

5. คำอธิบายของเกจิอาจารย์ หมายถึงผู้รู้คนใดคนหนึ่ง

คำว่า "อธิบาย" ข้างต้นนี้ หมายถึงอธิบายอะไร ตอบว่า หมายถึงอธิบายพระพุทธวจนะ

หรือพระธรรมวินัยนั่นเอง

พระพุทธองค์ปรินิพพานไปแล้ว
สิ่งที่เป็นมรดก คือธรรมะที่พระองค์ประกาศไว้ดีแล้ว
ปัจจุบันนี้เรียกว่า "พุทธวัจจนะ" มีบันทึกเป็นหลักฐาน ในพระบาลี และแปลออกมาเป็นภาษาต่างๆ"
ส่วนไหนที่เป็นพุทธวัจจนะ พระสูตรนั้นก็จะขึ้นต้นว่า "ข้าพเจ้าได้สดับมาเช่นนี้...."
เนื่องจากพุทธวัจจนะไม่ใช่ "ตำรา"
ผู้ที่เข้าใจว่าเป็นเพียงตำรา ย่อมไม่เข้าใจ ว่าพุทธวัจจนะนั้นเป็นสวากขาตธรรม"
หากสองท่านมีความเห็นแย้งไม่ตรงกัน
ก็ต้องดูในพุทธวัจจนะ เป็นหลักไว้ก่อน
อย่าเทียบเคียงจากตำราอาจารย์แต่ง หรือประพันธ์ออกมาในชั้นหลัง

เช่นนั้นขาดสมาธิในการพูดธรรม สิ่งที่เช่นนั้นพูดมันเป็นเรื่องของคนที่ไม่มีเหตุผล
ต้องอาศัยแต่คำอ้าง

ในความเป็นจริงที่ต้องยอมรับ คนสองคนมาเถียงกันในเรื่องของพระธรรม
ถ้าคนสองคนนั้นเป็นพุทธศาสนิกชน คนสองคนนั้นย่อมยึดเอาพระพุทธเจ้าเป็นหลัก
นั้นก็คือยึดเอาคำพูดของพระพุทธเจ้าถูกต้องที่สุด
ฉะนั้นคนสองคนย่อมต้องเข้าใจว่า ความเห็นของตนเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงสอน
การอ้างว่าเอาพุทธวจนะหรือพุทธพจน์ มันจึงเป็นเด็กที่ขาดเหตุผล สักแต่เอาสิ่งที่
กำลังเถียงกันมาเป็นพวกโดยขาดเหตุผล

ที่คนสองคนกำลังเถียงกัน ก็ด้วยเรื่องที่ว่า ความเห็นของตน
เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า
ถ้าเป็นกรณีที่อีกคนกำลังบอกว่า "สิ่งที่เขาพูดเขาคิดได้เอง"
แล้วก็บอกว่า ความคิดของเขาเหมือนที่พระพุทธเจ้าสอนทุกอย่าง

แบบนี้จึงจะอ้างพุทธพจน์ได้ นั้นหมายความว่า เอาพุทธพจน์มาอ้างแย้งความคิดเห็นส่วนตัว
แต่ถ้าเขาบอกว่า ความเห็นของเขาเอามาจากพุทธพจน์ จะไปเอาพุทธวจนะมาอ้างเป็นพวกไม่ได้
เพราะเขาก็กำลังอ้าง พุทธวจนะอยู่

ทั้งพระไตรปิฎกแปล อรรถกถา ฎีฎา เป็นหลักฐานเป็นตำราที่สืบทอดกันมา
ซึ่งผู้แปลหรือผู้แต่งเน้นบอกว่า แปลมาจากพุทธพจน์ นั้นก็คือเอาพุทธเจ้าเป็นหลัก
การที่ไปปรามาสสิ่งเหล่านี้ว่า ไม่ใช่พุทธวจนะมันเป็นสิ่งที่ไร้เหตุผล

[size=150]ปัญหาส่วนใหญ่ ที่เถียงกันไม่จบสิ้น เป็นเพราะการตีความพุทธพจน์
มันไม่ใช่ ใครกล่าวพุทธพจน์หรือไม่ใช่พุทธพจน์ [/size]

พระพุทธองค์ปรินิพพานไปแล้ว
สิ่งที่เป็นมรดก คือธรรมะที่พระองค์ประกาศไว้ดีแล้ว
ปัจจุบันนี้เรียกว่า "พุทธวัจจนะ" มีบันทึกเป็นหลักฐาน ในพระบาลี และแปลออกมาเป็นภาษาต่างๆ"
ส่วนไหนที่เป็นพุทธวัจจนะ พระสูตรนั้นก็จะขึ้นต้นว่า "ข้าพเจ้าได้สดับมาเช่นนี้...."

เนื่องจากพุทธวัจจนะไม่ใช่ "ตำรา"
ผู้ที่เข้าใจว่าเป็นเพียงตำรา ย่อมไม่เข้าใจ ว่าพุทธวัจจนะนั้นเป็นสวากขาตธรรม"

หากสองท่านมีความเห็นแย้งไม่ตรงกัน
ก็ต้องดูในพุทธวัจจนะ เป็นหลักไว้ก่อน
อย่าเทียบเคียงจากตำราอาจารย์แต่ง หรือประพันธ์ออกมาในชั้นหลัง