เรื่อง"ติดไม่ติด" มันเป็นเรื่องใจเขา ใจเรา อย่างเอาใจเราไม่ตัดสินเขา
หรือไปเอาแบบอย่างจากเขาแล้วมาตัดสินตัวเรา

เรื่อง"ติดหรือไม่ติด" มันเป็นเรื่องของสัมมาศีล อันประกอบด้วย
สัมมาอาชีวะและสัมมากัมมันตะ

การสูบบุหรี่หรือไม่สูบมันเป็นเรื่องของ สัมมากัมมันตะ โดยมีสัมมาอาชีวะเป็นส่วนประกอบ

การพิจารณาเรื่องนี้ง่ายมาก ถ้าเราแยกเรื่องกายกับจิตใจออกจากกัน

เคยได้ยินมั้ยว่าใจไม่อยาก แต่จำเป็นต้องทำ อย่างเช่นการกินอาหารเช้า
บางคนไม่ชอบกินข้าวเช้า แต่ทำไมต้องกิน ก็เพราะมันเป็นประโยช์ต่อร่างกาย
และถ้าเราต้องกินอาหารเช้าทุกวัน ด้วยเหตุผลอย่างนี้ จะเรียกว่าติดหรือเปล่า
ก็ใจมันไม่อยากแต่ทำไมต้องกินแบบนี้เขาเรียกสัมมาอาชีวะและสัมมากัมมันตะ

แล้วอย่างไรเรียกว่าติด นั้นก็คือ กินข้าวแกงทุกเช้า แต่วันนั้นมีแต่ก๊วยเตี๋ยว
เลยไม่อยากกินก๋วยเตี๋ยว แบบนี้เขาเรียกว่า ไม่มีสัมมาอาชีวะ และสัมมากัมมันตะ
ความไม่อยากกินก๊วยเตี๋ยว เกิดจาก"ติดข้าวแกง"

เรื่องบุหรี่ก็เช่นกัน เราต้องดูถ้ามันเกี่ยวข้องกับอิทธิบาท เช่นหมอผ่าตัด
หรือนักประพันธ์ เขาสูบเวลาที่เขาทำงานเพื่อคลายความกังวล มีสมาธิ
แต่ถ้าหมอหรือนักประพันธ์มีวิธีทำสมาธิ ที่ดีกว่าสูบบุหรี(มีโทษน้อยกว่า)
แต่ไม่เอายังเลือกที่จะสูบบุหรี่ แบบนี้เขาเรียก เสพติด

มีคนติดยาบ้าคนหนึ่ง (นี่พูดจริงๆ) เขาบอก ว่าเสพยาบ้าแล้วนั่งสมาธิเพลินเชียเขาว่างั้น

โฮฮับนี่ ไม่บ้าก็เมา หรือไม่ก็มีความคิดวิปริตผิดมนุษย์ คือเอาศัพท์ทางธรรมมาละเลงให้เข้ากับความคิดที่วิปริตของตัว อนาถครับ ชาวพุทธประเภทนี้มีเยอะครับ

ผมว่า คิดสูบบุหรี่ ยังไงก็ไม่น่าจะถึงอรหันต์ได้ครับ

แต่ถ้าตั้งแต่ ระดับ อรหันต์ลงมา ผมเชื่อว่า สามารถถึงได้ครับ อย่างโสดาบัน อนาคามี ประมาณนี้นะครับ

ขออภัยด้วยนะค่ะ คำถามกำกวมไปหน่อย แต่ก็ได้คำตอบที่ต้องการแล้วละค่ะ
ขอบคุณคะ

ไม่เห็นประเด็นที่คุณน้องค้านเลย...เห้นแต่ว่า...ส่วนทีส่งเสริมมากกว่า...

รึผมอ่านไม่ได้ศัพท์เองก็ไม่รู้...อิอิ

ศิษย์ตถาคตเราก็ต้องชักจูงกันเพื่อให้เกิดสัมมาปฏิบัติ

แสดงความเห็นแบบนี้เด่วได้เมาหมัดน้องคิงคองหรอก พี่โฮฮับ

เข้าใจผิดแล้ว ดูดบุหรี่เป็นพระอนาคาไม่ได้หรอก เหตุผลก็เพราะพระอนาคามีศีลพรหมจรรย์ ท่านเห็นโทษเห็นภัยของกายสังขารเห็นความไม่เที่ยง แล้วเรื่องอะไรท่านจะแกว่งเท้าหาเสี้ยน นำสิ่งที่เป็นโทษไร้ประโยชน์มาเบียดเบียนตนเองและผู้อื่น

แล้วถ้าติดหมากล่ะ

ของหวานของเค็มเป็นโทษหรือเปล่า ก่อนฉันอาหารต้องเติมเครื่องปรุงรส
แบบเขาเรียก เสพติดหรือเปล่า

บอกแล้วว่าให้มีสติพิจารณาใคร่ครวญธรรม หรือที่เรียกว่าโยนิโสมนสิการ

ถ้าติดในรสชาติ ก็ยังเป็นเครื่องกั้น ไม่ให้ถึง อรหันต์ แน่แท้ครับ ท่านโฮฮับ

มีสติพิจารณาใคร่ครวญธรรม เขาไม่เรียก โยนิโสมนสิการ
แต่เขาเรียก ธัมมวิจยะ

ส่วนโยนิโสนมสิการ หมายถีง การน้อมเอาปัญญา(สัมมาทิฐิ)มาเป็นหลักในการพิจารณาธรรม

สวัสดีชาวโลก
กำลังโหลดโปรแกรมตัวใหญ่ เลยมีเวลาเข้ามาป่วน

สังโยชน์ 10 ประการ ฉบับไฮเทค
สักกายทิฏฐิ (อัตตา, ตัวกูของกู), วิจิกิจฉา (ความงมงาย), สีลัพพตปรามาส (ยึดติดในรูปแบบ-ข้อห้าม-พิธี), กามราคะ, ปฏิฆะ (เห็นสิ่งใดแล้ว เกิดกระทบต่อใจ)

รูปราคะ (ยึดมั่นในรูป), อรูปราคะ (ยึดมั่นในความไม่มีรูป), มานะ (เห็นว่าเราเป็นนั่นเป็นนี่), อุทธัจจะ (จินตนาการฟุ้งซ่าน) และอวิชชา (แม่ง... โดนต้ม ก็... รู้จักพิจารณาในความเป็นจริงและไม่จริง)

รู้ดังนี้แล้ว ก็พิจารณาเอาเอง...

แถมว่า... เมาเหล้า เป็นศีล เพราะมันทำลายระบบประสาท หรือว่าอีกแบบ ทำให้อัตตาเราเปลี่ยนในทางที่แย่ลง. เป็นศีลข้อเดียวที่เบียดเบียนตนเอง

แบ่งปัน กัน ด้วยสิ ชาวโลก