อวิชชา เป็น คู่แท้

เพราะ เขานี่แหละ ที่ทำให้อะไร ๆ โผล่มาก็เป็น คู่เรา ไปเสียทั้งหมดเรย





"เราไม่จำเป็นต้องมีคู่(คน)ก็ได้นะ แต่การมีกัลยาณมิตร
เป็นสิ่งที่ดี และเป็นสิ่งจำเป็น... ...."

แล้วคนที่โดนตอน เช่นขันที เป็นต้น
ไม่ทราบยังมีอารมณ์ หรือไม่

อิอิ ... เคยอ่านผ่านกระทู้ท่านโอ๊บ ๆ กระทู้หนึ่ง ความว่า
"ได้พบว่าที่แม่ยาย .. " ประมาณนี้ หรือว่า .. เราจำผิดหว๋า ..

ดึ๋งดั๋ง ๆ ..

ฮิ้ววว ..

ท่านวิริยะ จำไม่ผิดหรอก เพราะคุนน้องก็จำได้ คิกคิก

กระทู้นี้ ดันๆ

กามคุณ กามราคะ เป็นของคู่กับสัตว์โลก
เช่นเดียวกับผู้หญิงและผู้ชาย ย่อมอยู่คู่กัน

พระสาวก พระอริยเจ้าทั้งหลาย ทั้งหญิงชาย
ล้วนต้องผ่าน กามราคะนี้ด้วยกันทั้งสิ้น ..

แม้พระโพธิสัตว์ ก็ต้องอาศัยเนื้อคู่หรือคู่ครองนี้
จนชาติสุดท้ายเช่นกัน จึงตรัสรู้ได้ ..

กามราคะนี้มีทั้งคุณและโทษ แล้วแต่ใครจะมองมุมไหน ..

ข้าน้อยก็ยังไปไม่พ้นดอก ..อิอิ

กิเลสกามจะดับไปตามเหตุปัจจัยตามมรรคจิตนั้นๆ อย่าไปพยายามกำจัดด้วยความไม่รู้เลย จะยิ่งเป็นการเพิ่มกิเลสด้วยความไม่รู้ตัว การปฎิบัติศิล(5) สมาธิ(ให้ได้ฌานยิ่งดี) ปัญญา(มีความรู้เท่าทันความเป็นจริง) การเสพกามนั้นเพศฆราวาสเสพได้ แต่ขอให้เห็นโทษมัน เปรียบพระสูตรอยู่สูตรหนึ่ง ที่ท่านปรียบว่า เหมือน อุปมาสมณพราหมณ์กับฝูงเนื้อ
[๓๒๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เหมือนอย่างว่า เนื้อป่าที่ติดบ่วงนอนทับกองบ่วง พึงทราบ
ว่า เป็นสัตว์ที่ถึงความเสื่อมความพินาศ ถูกพรานกระทำได้ตามต้องการ เมื่อพรานเดินเข้ามา
ก็หนีไปไม่ได้ ตามปรารถนา ฉันใด สมณพราหมณ์พวกใดพวกหนึ่ง ใฝ่ฝัน ลุ่มหลง ติดพัน
ไม่เห็นโทษ ไม่มีปัญญาที่จะคิดนำตนออก ย่อมบริโภคกามคุณ ๕ เหล่านี้ สมณพราหมณ์พวกนั้น.
บัณฑิตพึงทราบว่า เป็นผู้ถึงความเสื่อมความพินาศ ถูกมารผู้ใจบาปกระทำได้ตามต้องการ ฉันนั้น

สมณพราหมณ์พวกใดพวกหนึ่งไม่ใฝ่ฝัน ไม่ลุ่มหลง ไม่ติดพัน เห็นโทษ มีปัญญาที่จะคิดนำตน
ออก ย่อมบริโภคกามคุณ ๕ เหล่านี้ สมณพราหมณ์พวกนั้น บัณฑิตพึงทราบว่า เป็นผู้ไม่ถึงความ
เสื่อมความพินาศไม่ถูกมารผู้ใจบาปกระทำได้ตามต้องการ. เหมือนอย่างว่า เนื้อป่าที่ไม่ติดบ่วง นอน
ทับกองบ่วง พึงทราบว่า เป็นสัตว์ไม่ถึงความเสื่อมความพินาศ ไม่ถูกพรานกระทำได้ตามต้องการ
เมื่อพรานเดินเข้ามา ก็หนีไปตามปรารถนา ฉันใด สมณพราหมณ์พวกใดพวกหนึ่งไม่ใฝ่ฝัน
ไม่ลุ่มหลง ไม่ติดพัน เห็นโทษ มีปัญญาที่จะคิดนำตนออก ย่อมบริโภคกามคุณ ๕ เหล่านี้

ความเห็นส่วนตัว
ธรรมกับกิเลส เป็นของแก้กัน อยู่ร่วมกันไม่ได้

...นอกตำราธรรมกับกิเลสแย่งกันอยู่ที่ไหนน๊า...
...ติ๊กตอก ติ๊กตอก ติ๊กตอก...คำตอบก็คือจิต...
...กิเลสเค้าอยู่ที่ใจมานาน...ธรรมมาทีหลัง...
...มาทีหลังดังกว่าถ้าเมื่อไหร่ธรรมครองใจได้...

“ภิกษุทั้งหลาย กามคุณเหล่านี้มี ๕ อย่าง ห้าอย่างเป็นอย่างไรเล่า ?
ห้าอย่างคือ รูปที่เห็นด้วยตา เสียงที่ฟังด้วยหู...กลิ่นที่ดมด้วยจมูก...
รสที่ลิ้มด้วยลิ้น...และโผฏฐัพพะที่สัมผัสด้วยผิวกาย อันเป็นสิ่งที่น่า
ปรารถนา น่ารักใคร่ น่าพอใจ มีลักษณะน่ารัก เป็นที่เข้าไปตั้งอาศัยอยู่
แห่งความใคร่ เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ภิกษุทั้งหลาย กามคุณมี ๕
อย่างเหล่านี้แล

ภิกษุทั้งหลาย ชนเหล่าใด จะเป็นสมณะหรือพราหมณ์ก็ตาม
ติดอกติดใจ สยบอยู่ เมาหมกอยู่ ในกามคุณ ๕ อย่าง เหล่านี้แล้ว
ไม่มองเห็นส่วนที่เป็นโทษ ไม่เป็นผู้รู้แจ่มแจ้งในอุบายเป็นเครื่อง
ออกจากทุกข์ ทำการบริโภคกามคุณทั้ง ๕ นั้นอยู่ ชนเหล่านั้น
อันคนทั้งหลายพึงเข้าใจเถิดว่า เป็นผู้ถึงความพินาศย่อยยับ แล้ว
แต่มารผู้มีบาปต้องการจะทำตามอำเภอใจอย่างใด ดังนี้

ภิกษุทั้งหลาย เปรียบได้ดั่ง เนื้อป่าที่ติดบ่วง นอนจมอยู่ในกองบ่วง
ในลักษณะที่ใครๆ พึงเข้าใจได้ว่า มันจะถึงซึ่งความพินาศย่อยยับ
เป็นไปตามประสงค์ของพรานทุกประการ เมื่อพรานมาถึงเข้า มันจะ
หนีไปไหนไม่พ้นเลย ดังนี้ ฉันใดก็ฉันนั้น

ภิกษุทั้งหลาย ส่วนชนเหล่าใด จะเป็นสมณะหรือพราหมณ์ก็
ตาม ไม่ติดใจ ไม่สยบอยู่ ไม่เมาหมกอยู่ ในกามคุณ ๕ เหล่านี้แล้ว
มองเห็นสิ่งที่เป็นโทษอยู่ เป็นผู้รู้แจ่มแจ้งในอุบายเป็นเครื่องออกไป
จากทุกข์ บริโภคกามคุณ ทั้ง ๕ นั้นอยู่ ชนเหล่านั้น อันคนทั้งหลายพึง
เข้าใจได้อย่างนี้ว่า เป็นผู้ไม่ถึงความพินาศย่อยยับ ตามความประสงค์
ของมารผู้มีบาปแต่อย่างใด ดังนี้ ภิกษุทั้งหลายเปรียบเหมือนเนื้อป่า
ตัวที่ไม่ติดบ่วง แม้นอนจมอยู่บนกองบ่วง มันก็เป็นสัตว์ที่ใครๆ พึงเข้าใจ
ได้ว่า เป็นสัตว์ที่ไม่ถึงความพินาศย่อยยับไปตามความประสงค์ของพราน
แต่อย่างใด เมื่อพรานมาถึงเข้า มันจะหลีกหนีไปได้ตามที่ต้องการ ดังนี้
ฉันใดก็ฉันนั้น

ภิกษุทั้งหลาย (อีกอย่างหนึ่ง) เปรียบเหมือนเนื้อป่า เที่ยวไปในป่ากว้าง
เดินอยู่ก็สง่างาม ยืนอยู่ก็สง่างาม หมอบอยู่ก็สง่างาม นอนอยู่ก็สง่างาม
เพราะเหตุไรเล่า ? ภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุว่า เนื้อป่านั้นยัง ไม่มาสู่คลอง
แห่งจักษุของพราน ข้อนี้ฉันใดภิกษุทั้งหลายเข้าถึงซึ่งปฐมฌาน อันมี
วิตกวิจาร มีปิติและสุขอันเกิดแต่วิเวก แล้วแลอยู่ ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุนี้
เรากล่าวว่า ได้ทำมารให้เป็นผู้ตาบอดไม่มีร่องรอย กำจัดเสียแล้วซึ่งจักษุ
แห่งมาร ไปแล้วสู่ที่ที่มารผู้มีบาปมองไม่เห็น

(ต่อไปนี้ได้ตรัสถึงการบรรลุ ทุติยฌาน – ตติยฌาน – จตุตถฌาน – อากา
สานัญจายตนะ – วิญญาณัญจายตนะ – อากิญจัญญายตนะ - เนวสัญญา
นา สัญญายตนะ โดยนัยเดียวกันกับการบรรลุปฐมฌาน เป็นลำดับไป จน
กระทั่งถึงสัญญาเวทยิตนิโรธ โดยข้อความสืบต่อไปว่า)

ภิกษุทั้งหลาย ยิ่งไปกว่านั้นอีกภิกษุก้าวล่วงเนวสัญญานา สัญญายตนะ
โดยประการทั้งปวง เข้าถึงซึ่งสัญญาเวทยิตนิโรธแล้วแล อยู่อนึ่งเพราะ
เห็นแล้วด้วยปัญญา อาสวะทั้งหลายของเธอก็สิ้นไปรอบ ภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุนี้เรากล่าวว่าได้ทำมารให้เป็นผู้ตาบอดไม่มีร่องรอย กำจัดเสียแล้ว
ซึ่งจักษุแห่งมารไปแล้วสู่ที่ซึ่งมารผู้มีบาปมองไม่เห็น ได้ข้ามแล้วซึ่ง
ตัณหาในโลก ภิกษุนั้นยืนอยู่ก็สง่างาม เดินอยู่ก็สง่างาม นั่งอยู่ก็สง่างาม
นอนอยู่ก็สง่างาม เพราะเหตุใดเล่า ภิกษุทั้งหลายเพราะเหตุว่าภิกษุนั้น
ไม่ได้มาสู่คลองแห่งอำนาจของมารผู้มีบาปดังนี้แล”



ผู้ใด รู้สำรวมจิตที่ไปไกล เที่ยวไปดวงเดียวไม่มีรูปร่าง
มีถ้ำคือกายเป็นที่อาศัย ผู้นั้นจะพ้นจากเครื่องผูกของมารได้



ผู้เป็นทาสวิตกจริต มีจิตกำหนัดยินดี ติดอยู่ในสิ่งที่สวยงาม
มีแต่จะพอกความอยากหนา กระชับเครื่องพันธนาการให้แน่นเข้า



เหล่าสัตว์ ติดกับตัณหา กระเสือกกระสน ดุจกระต่ายติดบ่วง
ฉะนั้น ภิกษุเมื่อหวังให้กิเลสจางคลาย ก็พึงทำลายตัณหาเสีย

อารมณ์ทางเพศ ตั้งอยู่บนตัญหา โลภะ โทสะ และโมหะ .....และการปฎิบัติธรรม ทำไปเพื่อ อะไร? ถ้าคำตอบคือ ทำไปเพื่อ ลด ละ เิลิก ตัญหา โลภะ โทสะ และโมหะ... คำตอบมันก็บ่งบอกอยู่แล้ว ครับ .....

การปฎิบัติธรรม ในนิยามของผม คือ การแยก จิตวิญญาณ ออกจากจิตใจ แยกจิตใจ ออกจากความรู้สึก แยกความรู้สึกออกจากกาย ....การแยก ใช้ปัญญาธรรมในการแยก ครับ ....

ผมคิดว่า สัญชาติญาณในทางเพศนั้นไม่หมดไปทันทีที่สิ้นกามราคะ
แต่ความต้องการทางเพศนั้นหมดสิ้นไปได้ในทันที

ส่วนสัญชาติญาณในทางเพศที่ยังคงมี จะค่อยๆเย็นลงไป ตามวันเวลาโดยไม่ต้องละ
เป็นการคงอยู่ที่เยือกเย็น ที่ไม่นึกถึง และคิดถึงมันอีกเลย เมื่อผ่านช่วงเวลามาสักช่วง

อันนี้แค่ความคิด ส่วนตัว