เมื่อท่านทั้งหลายได้ดูตรงนี้แล้ว ท่านน่าจะเข้าใจอะไรบางอย่างเกี่ยวกับจักรวาล และรูปกับนามกายกับใจของเรานั้นก้ไม่ต่างกัน เราต้องเจาะลึกลงไปในความรู้สึกภายในขอบเขตรูปกับนามกายหรือใจ เราจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเรา เจาะลึกลงไปท่านก็จะพบกับความรู้สึกละเอียดจากหยาบๆและละเอียดขึ้นละเอียดขึ้นจึนถึงละเอียดที่สุดเมื่อเรารับรู้ถึงความละเอียดที่สุดนั้น เท่ากับจิตใจของเราก้จะได้รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นด้วย เพราะรูปกับนามเชื่อมโยงถึงกันตลอดเวลา
ในระหว่างนั้นท่านจะพบกับเจ็บ ถึบ แข็ง ตึง เบาสบายสักเท่าใด เพียงท่านทำใจให้เป็นกลางๆท่านก็จะพบกับความจริงที่อยู่เหนือความจริงที่เราท่านเพียงได้แต่คิดถึงสภาวะนั้น แต่ท่านไม่เคยได้สัมผัสด้วยความรู้สึกมาก่อน อย่างเช่นท่านทั้งหลายรู้ว่าร้อนเป็นอย่างไร แต่การจับความร้อนนั้นก็ต่างจากการคิดว่านั้นร้อน เช่นเดียวกันความว่าไม่มีตัวตนเป็นสูญญตาหรือความว่างเปล่าท่านก็พอนึกออก แต่แตกต่างจากความรู้สึกที่ว่าว่างเปล่า และเห็นว่าว่างเปล่าก็แตกต่างจากการคิดว่าว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง
ท่านทั้งหลายเราอย่าวนเวียนอยู่กับความคิดเลยความคิดมันก็เป็นเพียงความจริงขั้นสมมุติเท่านั้น ลงมือเดินทางนี้ด้วยตัวของท่านเองค้นคว้าลงไปในขอบเขตรูปกับนากายหรือใจ นี้ด้วยลมหายใจธรรมดาที่ธรรมชาติที่ได้ให้ท่านมา ลมหายใจจะเป็นสะพานเชื่อมโยงท่านไปพบกับความริงที่อยู่เหนือความจริง
