เพื่อให้ประเด็นกระทู้อยู่ในวงจำกัดเท่าที่ตั้งหัวข้อธรรมสนทนา ผู้ตั้งควรจำกัดวงด้วยว่าต้องการสนทนาธรรมระดับไหน ระดับโลกียธรรม หรือโลกุตรธรรม ดังตัวอย่างที่แยกให้เห็นข้างบน อย่าให้ปนเปกัน น่าจะเกิดประโยชน์จากการสนทนา แล้วก็คุยให้อยู่ประเด็นของธรรมประเภทนั้นๆ อีกสมาชิกผู้ใหม่ก็น่าจะง่ายต่อการทำความเข้าใจหลักธรรม

ธรรมะนั้นมันไม่ได้อยู่แต่ในคัมภีร์หรอกครับพี่ ธรรมะอยู่ในชีวิตจริงตลอดอยู่ที่ประสบการณ์จริงๆประสบการณืจริงนั้นเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า วิปัสสนาแบบธรรมชาติคนที่ผ่านอะไรมามากๆแล้วนั้น ฟังธรรมะของพระพุทธองค์หน่อยเดียวก็เข้าใจได้แล้วสบายๆ บางคนเก่งเรื่องตามตำรา อันนี้เรื่องจริง แต่ก็ถืดว่าดีมากแล้ว เพราะสะสมไปเดี๋ยวก็จะเจอประสบการณ์เอง ผมเองระหว่างคำว่ารวยกับจน สูงหรือต่ำนั้นมันไม่มีความแตกต่างกันเลย จากอารมณ์จริงๆไม่ใช่คำนวนเอาด้วยการอุปมาอุปมัย

เพราะผมต่ำก็ต่ำติดดินนอนริมถนน สูงก็สูงเรียกว่าไม่มีสูงกว่านี้แล้ว(เปรียบเอาตามสังคมที่เขาสมมุติกำหนดว่าอะไรคือสถานที่ที่คนมีเกียรติเขาไปกัน นอกจากมีเงินเป็น100ล้านก็ใช่ว่าจะเข้าไปได้)นี่เรียกว่าสถานะการจริงไม่ใช่คิดเอา แต่สถานะการแบบนี้ก็ไม่ได้บอกว่า คนที่ไม่มีประสบการณ์อย่างนี้จะไม่เข้าใจธรรมะหรอกนะเล่าสู่กันฟังเป็นตัวอย่างว่าจริงต้องเกิดจากสภาวะ ไม่ใช่คิดเอาเอง ฉะนั้นประสบการณ์ต่างๆก็เป็นธรรมะ ผมเองบอกเลยว่าจนรวย สูงต่ำ สำหรับผมแล้วไม่มี มีแต่สภาพอย่างนั้นอย่างนั้น ไม่มีความหมาย

ผมถึงอยู่ในโลกนี้ไม่มีความหวั่นเรื่องพวกนี้เลย มีแต่ของเก่าที่จะต้องกำจัดเท่านั้น เรื่องทิฎฐิไม่ต้องห่วง สภาวะก็หมดห่วง รอวันเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น ที่บอกว่าหาทางกลับไม่เจอแล้วนั้นแหล่ะครับ แสวงหาโอกาสใหม่ ลงมือปฎิบัติจริงจัง หลับตาลงพิจารณาลมหายใจรับรู้ความรู้สึกภายในกายระหว่างลมหายใจสัมผัสได้ ก็จะรู้ความจริงที่เหนือความจริง นั้นแหละตรงที่สุด ปริยัติ 40ปฎิบัติ60ก็จะถึงเป้าหมายเร็ว

รำคาญ เป็นนิวรณ์ตัวหนึ่ง มีชื่อว่า อุทธัจจกุกกุกจะ แปลว่าฟุ้งซ่านรำคาญ ควรกำจัดเสีย

ธรรมะนั้นมันไม่ได้อยู่แต่ในคัมภีร์หรอกครับพี่ ธรรมะอยู่ในชีวิตจริงตลอดอยู่ที่ประสบการณ์จริงๆประสบการณืจริงนั้นเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า วิปัสสนาแบบธรรมชาติคนที่ผ่านอะไรมามากๆแล้วนั้น ฟังธรรมะของพระพุทธองค์หน่อยเดียวก็เข้าใจได้แล้วสบายๆ บางคนเก่งเรื่องตามตำรา อันนี้เรื่องจริง แต่ก็ถืดว่าดีมากแล้ว เพราะสะสมไปเดี๋ยวก็จะเจอประสบการณ์เอง ผมเองระหว่างคำว่ารวยกับจน สูงหรือต่ำนั้นมันไม่มีความแตกต่างกันเลย จากอารมณ์จริงๆไม่ใช่คำนวนเอาด้วยการอุปมาอุปมัย
เพราะผมต่ำก็ต่ำติดดินนอนริมถนน สูงก็สูงเรียกว่าไม่มีสูงกว่านี้แล้ว(เปรียบเอาตามสังคมที่เขาสมมุติกำหนดว่าอะไรคือสถานที่ที่คนมีเกียรติเขาไปกัน นอกจากมีเงินเป็น100ล้านก็ใช่ว่าจะเข้าไปได้)นี่เรียกว่าสถานะการจริงไม่ใช่คิดเอา แต่สถานะการแบบนี้ก็ไม่ได้บอกว่า คนที่ไม่มีประสบการณ์อย่างนี้จะไม่เข้าใจธรรมะหรอกนะเล่าสู่กันฟังเป็นตัวอย่างว่าจริงต้องเกิดจากสภาวะ ไม่ใช่คิดเอาเอง ฉะนั้นประสบการณ์ต่างๆก็เป็นธรรมะ ผมเองบอกเลยว่าจนรวย สูงต่ำ สำหรับผมแล้วไม่มี มีแต่สภาพอย่างนั้นอย่างนั้น ไม่มีความหมาย

ผมถึงอยู่ในโลกนี้ไม่มีความหวั่นเรื่องพวกนี้เลย มีแต่ของเก่าที่จะต้องกำจัดเท่านั้น เรื่องทิฎฐิไม่ต้องห่วง สภาวะก็หมดห่วง รอวันเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น ที่บอกว่าหาทางกลับไม่เจอแล้วนั้นแหล่ะครับ แสวงหาโอกาสใหม่ ลงมือปฎิบัติจริงจัง หลับตาลงพิจารณาลมหายใจรับรู้ความรู้สึกภายในกายระหว่างลมหายใจสัมผัสได้ ก็จะรู้ความจริงที่เหนือความจริง นั้นแหละตรงที่สุด ปริยัติ 40ปฎิบัติ60ก็จะถึงเป้าหมายเร็ว

พอเริ่มก็มั้วแล้ว แค่นจะมาพูดโลกุตตระ อุทธัจจกุกกุกจะ แปลว่าฟุ้งซ่านน่ะใช่
แต่ไอ้รำคาญเอามาจากไหน ปากพูดฉอดว่าให้แยกธรรม แยกโลกีย์แยกโลกุตตระ

อีตานี่เอามาปนกันมัวเลย ไปดูใหม่ซิว่า.....รำคาญมันเป็นอะไรในปรมัตถ์

มันยังมีความจริงที่หนือความจริงอีกหรอ อะไรหรา

หาทางกลับให้เจอน้อง น้องbigฟุ้งซ่านค่อนข้องแรงนะเนี่ย พี่ถามว่าจะไปไหน ไปจนกระทั่งหาทางกลับไม่เจอเนี่ย ไปไหน แล้วจะกลับมาไหน อ้าว ไหนบอกชัดๆสิ

สิ่งที่เรารู้อยู่นั้นมันเป็นความจริงขั้นนึก เราก็นึกว่าสิ่งที่เราคิดนั้นเป็นความจริง ความจริงขั้นประจักษ์จึงเรียกว่าความจริงเหนือความจริง

ผมถึงอยู่ในโลกนี้ไม่มีความหวั่นเรื่องพวกนี้เลย มีแต่ของเก่าที่จะต้องกำจัดเท่านั้น เรื่องทิฎฐิไม่ต้องห่วง สภาวะก็หมดห่วง รอวันเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น ที่บอกว่าหาทางกลับไม่เจอแล้วนั้นแหล่ะครับ แสวงหาโอกาสใหม่