ผู้ฟังรายที่ 2 "อ้าวท่านแคท.....ร่างกายนี้ไม่ใช่เรา แล้วเราคือใคร ท่านลองโดนตีดูบ้าง ถามว่าใครเจ็บ ท่านเจ็บไหมละ........."

คำถามนี้เรียกเสียงเฮฮา.....ขำขันกันทั่วห้องประชุม
แต่บางกลุ่มคนก็ไม่ได้ขำไปด้วย...ได้แต่ส่ายหน้าไปมากับบุคคลที่ถามเช่นนั้น.........

แคท"คำถามนี้ในสมัยพุทธกาลก็มีคนถามมาก พระพุทธองค์ก็ทรงตอบว่า ถ้าร่างกายนี้เป็นของท่าน ท่านบังคับไม่ให้แก่ เจ็บ หรือ ตายได้ไหมละ......"

ทุกคนเงียบ......................

ผู้ฟังรายที่ 2 "อ้าวมันเป็นธรรมชาติ เกิดมาก็แก่ เจ็บ ตาย นะท่าน บังคับไม่ได้อยู่แล้ว"

แคท "นั่นแหละสภาพที่บังคับไม่ได้นี่แหละ ท่านเรียกว่าทุกข์ "

ทุกขัง(ทุกฺขํ,ทุกขะ) หรือ ทุกข์ แปลว่า ทนอยู่ได้ยาก.

ท่านว่า...

สรรพชีวิตที่เวียนว่ายตายเกิด ล้วนตกอยู่ภายใต้ความบีบคั้นทั้งปวง
ทั้งปวงเหล่านั้นเป็นทุกข์ทั้งสิ้น ไม่ได้เป็นสุขเลย

เพียงแต่เรามักไม่รู้ตัว ก็มองว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาไป
ไม่ได้เห็นเป็นทุกข์อะไร เมื่อแก้ทุกข์ได้เป็นคราวๆ ไปก็สุข

เช่นเมื่อหิว แล้วได้อาหารเข้าไปก็เป็นสุข แต่แล้วมื้อหน้า
เดี๋ยวก็ทุกข์อีก เป็นอย่างนี้ร่ำไปไม่รู้จบ

รบกวนขยายความตัวแดงให้ทีนะครับ

รบกวนขยายความตัวแดงให้ทีนะครับ

เพราะมีสิ่งปิดบังไม่ให้เห็น สามัญญลักษณะ

สันตติ ความสืบเนื่องกัน บังอนิจจัง
อิริยาบท คือการเปลี่ยนอิริยาบท บังทุกขัง
ฆานสัญญา ความเป็นแท่งหรือความเป็นก้อน บังอนัตตา

ดังนั้น ผู้ใดเห็นว่าสังขารทั้งปวงตกอยู่ภายใต้ สามัญญลักษณะ (พระไตรลักษณ์) คือ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และไม่มีอะไรเป็นของๆเราอย่างแท้จริง ได้ชื่อว่า มีปัญญา ได้ สัมมสนญาณ (วิปัสสนาญาณ)

ที่มา วิปัสสนาภาวนา โดย ฐิตวณโณ ภิกขุ

การมีชีวิตอยู่มีร่างกายอยู่มันเป็นทุกข์ทางกาย มันเป็นสิ่งเที่ยงแท้แน่นอน
เราไม่สามารถไปแก้ได้ การจะแก้ต้องไปแก้ที่ใจ

ส่วนความไม่สบายใจเรียกว่าทุกข์ทางใจ มันเป็นสังขาร เกิดจากการปรุงแต่ง
มันเป็นอนิจจังความไม่เที่ยง ดังนั้นเราสามารถแก้หรือดับทุกข์ใจได้

ความหิวมันเป็นความทุกข์ทางกาย มันส่งผลให้เกิดทุกข์ทางใจ
ถ้าจะพูดในเชิงกรรมฐานแล้ว ความหิวเป็นเหตุให้เกิดนิวรณ์ ฟุ้งซ่าน
จะดับนิวรณ์ก็ต้องไปดับที่เหตุ เหตุก็คือความหิว นั้นก็คือไปดับทุกข์ทางกาย
ก็แค่ทำให้ความหิวหายไป การหายไปต้องทำตามความเป็นจริง
ไม่ใช่ไปบังคับกายไม่ให้หิว มันเป็นไปไม่ได้ หิวทำให้หายหิวก็ต้องกินข้าวแค่นั้น

คุณ student ครับ งั้นก็แสดงว่าคนที่เห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมชาติก็เห็นถูกต้องแล้วใช่หรือเปล่าครับ

เห็น....แล้วมันต้องมีผลตามมา...

เห็นแล้วก็ทำอย่างเดิม...จมอยู่เหมือนเดิม...พอใจที่จะอยู่แค่นั้น...อันนี้ไม่เรียกว่า...เห็น

ถ้าเห็น...แล้วมันเศร้าจับจิต...คิดแล้วเศร้าจับใจ...เห็นเป็นเสนียดจัญไร...อยากกระโด่ดหนีให้ไว...อันนี้น่าคิดหน่อย

คุณ student ครับ งั้นก็แสดงว่าคนที่เห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมชาติก็เห็นถูกต้องแล้วใช่หรือเปล่าครับ

สรรพชีวิตที่เวียนว่ายตายเกิด ล้วนตกอยู่ภายใต้ความบีบคั้นทั้งปวง
ทั้งปวงเหล่านั้นเป็นทุกข์ทั้งสิ้น ไม่ได้เป็นสุขเลย

เพียงแต่เรามักไม่รู้ตัว ก็มองว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาไป
ไม่ได้เห็นเป็นทุกข์อะไร เมื่อแก้ทุกข์ได้เป็นคราวๆ ไปก็สุข

เช่นเมื่อหิว แล้วได้อาหารเข้าไปก็เป็นสุข แต่แล้วมื้อหน้า
เดี๋ยวก็ทุกข์อีก เป็นอย่างนี้ร่ำไปไม่รู้จบ

รบกวนขยายความตัวแดงให้ทีนะครับ

:b20:


ทำไมถึงไม่รู้ตัว?

ทำไมถึงไม่เห็นทุกข์และความบีบคั้นทั้งปวง?

ทำไมจึงเห็นทุกข์จนเคยชินกลายเป็นเรื่องธรรมดา

ทำไมถึงเดี๋ยว สุกข์ เดี๋ยวทุกข์ ไม่รู้จบ?




พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสบอกแก่ภิกษุทั้งหลายว่า

"ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย

เพราะ นันทิ....ความเพลิดเพลิน....นั่นเลยทีเดียวที่เป็นสิ่งร้อยรัดใจสัตว์โลกทั้งหลาย ให้หลงวนเวียนอยู่ ไม่รู้ทางออก"

(ท่านใดเก่งคัมภีร์กรุณาค้นพระสูตรที่เกี่ยวกับเรื่อง นันทิ นี้มา เล่าสู่กันฟังหน่อยนะครับ ผมค้นไม่เป็นครับ แต่เคยอ่านผ่านตา)