ละสังขาร: ตายแบบขอลาตาย... กรูว่า ถึงเวลาอันควรแล้ว กรูตายดีก่า... คร่อก
มรณภาพ: ตายปกติทั่วไป แบบว่า... กรูก็ไม่ได้อยากตายหรอกนะ แต่มันตายอะ

พระที่มีชื่อเสียง เรามักจะใช้ว่า ละสังขาร เป็นการให้เกียรติยกย่องว่า ท่านเห็นว่าถึงเวลาตาย จึงตายเอง ซึ่งจริงๆ จะเป็นงั้นหรือเปล่า ท่านผู้ฉลาดทั้งหลายก็พึงพิจารณาเอาเอง
แต่ถ้าท่านผู้ฉลาดทั้งหลาย คิไม่ออก ข้าพเจ้าก็จะใบ้ให้พอเป็นกระสาย กรึ่มๆ
นั่งสมาธิตาย อันนี้น่าจะละสังขาร... อยู่ๆ ลุกขึ้นมาบอกว่า พรุ่งนี้กรูตายล่ะ แล้วหลับไม่ตื่น อันนี้ก็น่าจะละสังขาร แต่ป่วยตาย รถชนตาย โดนควายขวิดตาย อันนี้ก็น่าจะตายปกติ เป็นมรณภาพ....

พึงสังวรณ์ ท่านผู้เฉลิดทั้งหลาย... จะตายแบบใด ก็ไม่ได้เป็นเครื่องบ่งบอกถึงการบรรลุธรรม มันก็อาจสะท้อนถึงวิถีชีวิตที่ทำมาได้บ้าง เช่น เป็นผู้ฝึกสมถะฌาณจนแก่กล้า ตบะแน่นเปรี๊ยะ เข้าถึงอารัมมนูปนิชฌาณ (สมถะฌาณ) ก็มีแนวโน้มจะนั่งสมาธิตาย

เป็นผู้ฝึกวิปัสสนาสมาธิ จนเข้าถึงลักขณูปนิชฌาณ (วิปัสสนาฌาณ) ก็มีแนวโน้มจะหลับตาย อาจจะบอกลูกศิษย์ให้ตื่นเต้นไปพลางๆ ว่า พรุ่งนี้กรูตายแระ
ถ้าเข้าไม่ถึงฌาณใดๆ เลย ก็ตายปกติแบบคนทั่วไป

อนึ่ง ท่านผู้ฉลาดทั้งหลาย การเข้าถึงฌาณ ก็ไม่ได้เป็นเครื่องบ่งบอกถึงการบรรลุธรรม
รู้สึกว่า วิปัสสนาฌาณจะเป็นองค์ประกอบหนึ่งของการบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ แต่ไม่ได้เป็นองค์ประกอบ ที่ต้องมี ของอริยบุคคลชั้นอื่น คือไม่จำเป็นต้องมี แต่ถ้ามีจะช่วยให้การเข้าถึงธรรม ทำได้เร็วขึ้น และก็เป็นการเพิ่มคุณสมบัติให้กับเจ้าตัวด้วย

โจบ

ละสังขาร กับมรณภาพ
บางทีในภาษาไทยก็เอาคำบาลีมาใช้ผิดเพี้ยนค่ะชนิดเป็นความหมายตรงกันข้ามกับบาลีศัพท์เดิม
ดังนั้นคำว่าละสังขารอาจจะหมายถึงมรณะธรรมดาทั่วไปก็ได้ หรืออาจจะมีผู้หวังเงินทองจากการมรณภาพของพระ เอาคำละสังขารมาใช้ที่ฟังแล้วพิเศษออกไปอีก เพื่อเน้นว่าพระท่านไม่ธรรมดา เรียกว่าคนเป็นหากินจากงานมรณภาพของพระ

ดังนั้นจึงเอาแน่นอนไม่ได้ ก็อาจจะพูดแบบยกย่องพระท่าน หรืออาจจะหากินกับพระท่านก็ขึ้นอยู่กับองค์ประกอบอื่นด้วย เช่นผู้พูดต้องการสื่อว่าอะไรด้วย อย่างบางแห่งก็ออกแนวอรหันต์จัดตั้ง สัปเหร่อจัดได้ พระอาจารย์ที่สอนดิฉัน ท่านเคยเล่าว่าสัปเหร่อจัดได้หมดจะเอาสีอะไรแบบไหนค่ะ