คือช่วงนี้คุนน้องนั่งสมาธิและตามรู้ดูจิตของตน อธิบายสภาวะไม่ถูกแฮะ คือคุนน้องหลับตาและประสาทการรับรู้ของตนมันชัดขึ้น คือตามรู้ผัสสะที่เกิดขึ้นในร่างกาย รู้สึกหน้าตัวเองมีอาการชาสักพักก็หายไป แล้วต่อมาก็เริ่มรู้ว่าปวดหนึบๆตรงระหว่างคิ้วสักพักก็หายไป ต่อมาก็รู้สึกถึงแรงพัดลมที่มากระทบใบหน้าและเส้นผม ได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่เดินผ่านไปผ่านมา(หลับตาอยู่นะเจ้าค่ะ) สักพักจิตจะสะดุ้งเฮือกใหญ่เลยเมื่อได้ยินอะไรที่ดังขึ้นกว่าปกติ คือจิตเรามันสงบแล้วมาเจอเสียงทำให้เราสะดุ้งแต่ก็กำหนดรู้ไปว่าเราสะดุ้ง แต่รู้สึกไม่ค่อยดีเลย แบบนี้คุนน้องควรจะเลิกนั่งดีไหมเจ้าค่ะ ถ้าเราเข้าสมาธิระดับลึกแล้วมาเจอเสียงดังๆแล้วเราตกใจแบบนี้กลัวกรรมฐานแตก มีวิธีแก้ไขยังงัยดีเจ้าค่ะ

มื่อก่อนเคยเป็นบางครั้งเหมือนกันครับ แต่ถ้าทำสมาธิไปอีกจะสงบได้

แต่เดี๋ยวนี้เจริญสติแบบเคลื่อนไหวแทน เลยไม่เคยเป็นอีก

เดี๋ยวรอผู้รู้ชัดจริงๆ มาตอบ ระรอชมด้วยครับ

จิตมันอาจจะตกกะใจ กระโจนออกนอกร่างได้



พี่เอกอนเคยเจอ

กะลังนั่งสมาธิอยู่ในห้อง พี่ชายมาเรียกไปกินข้าว
คือ ตะโกนจากข้างล่างขึ้นมาข้างบน อย่างดั๊งงงงง
พี่เอกอนก็สะดุ้งจนรู้สึกตัว และก็เลยลุกเดินออกไปกินข้าว เดินไปได้ถึงทางลงบันได
มันก็รู้สึกเหมือนมีหนังกะติ๊กรัดอยู่ตรงสะดือ
ดึงวื๊ดกลับไปนั่งอยู่ที่เดิม
ซึ่งพี่เอกอนก็ลุกเดินออกไปอีก
ก็ถูกดึงวื๊ดกลับมานั่งที่เดิมอีก
เป็นอยู่อย่างนั้นประมาณสี่รอบ
ก็เลยเริ่มลืมตา หันหัวมองไปรอบ ๆ
พอความรู้สึกเริ่มกลับมามากขึ้น ก็ลุกไปกินข้าว

นั่งไปเถอะ อะไรจะเป็นก็เป็น
ประสบการณ์อะไรถ้าจะเจอ
พี่เอกอนว่า มันก็ตื่นเต้นดีน่ะนะ

กรรม ถึงกะจิตหลุดออกจากร่างเลยหรอ

แต่ตอนนั่งสมาธิรู้สึกเลยว่าประสาทตัวเองไวมาก คือเสียงเท้าแม่มันไม่ได้ดังนะเจ้าค่ะ แต่รู้ว่ามีบางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่บริเวณนั้นและกำลังเดินเข้ามาและผ่านไป แล้วก็เข้าสู่สภาวะสงบพอแม่เดินออกไป แต่ซักพักก็รู้สึกอีกถึงการเคลื่อนไหวนั้น แต่เจอเสียงดังแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยนี้จิตสะดุ้งเลย กรรมแท้ ช่วงนี้หยุดนั่งดีกว่า กำหนดลมหายใจให้เป็นสมาธิแทน

คุณน้องทำให้พี่เอกอนนึกขึ้นได้
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา รู้ป่าวว่าพี่เอกอนต้องเจอกับอะไร

ไปเจออะไรมาหรา เล่าเรื่องตื่นเต้นให้คุนน้องฟังหน่อยจิ

ใกล้แตกแล้ว

ตอบให้มันตรงคำถามได้ป่ะ จะได้เป็นกุศลกับนักปฏิบัติธรรม เป็นอย่างพี่โฮว่ามะละ เกรียนแบบไม่มีธรรมมะเลย ชิส์

เห็นว่ากลัวกรรมฐานแตก เราก็บอกว่าใกล้แตกแล้ว มาว่าเราอีกนะ ก็มันใกล้แตกไง

ถามความเข้าใจหน่อย ที่ว่า กรรมฐานๆ ได้แก่ อะไร ตอบตามความเข้าใจของตัวเองสิครับ

แล้วลุงไม่เคยเป็นหรองัย เวลาจิตสงบๆแล้วมีเสียงดังไม่เคยสะดุ้งเลยหรอ ไม่เคยรู้สึกจิตมันกระเพื่อมเลยหรอ

ถ้าจะเอาสมาธิแบบดูจิต เริ่มต้นอย่าส่งจิตออกนอก หาฐานให้อยู่ เช่น ลมหายใจ หรือ เปิดตาใน จะเห็นจิตไหลออก ก็ดึงกลับมา ไหลไปอีก ก็ดึงกลับมา อันนั้นแหละ บังคับบัญชาไม่ได้ ยิ่งออกยิ่งเห็น ๆ

แล้วก็ว่า เฮ้อ มันจริงอย่างพุทธองค์ กล่าว จริงๆเลย


ฟังๆเขามา พิจารณา เอาเองเด่อครับ

เมื่อวันศุกร์พี่เอกอนเข้าไปนอนบ้านป่า

ตอนจะนอนเปิดห้องนอนเข้าไป

.. อิอิ ช่วงที่เราไม่อยู่ ได้มีตุ๊กแกเข้ามายึดพื้นที่

.. อิอิ ก็เลยเป็นครั้งแรกที่พี่เอกอน

เรียนรู้ที่นอน โดยที่มีตุ๊กแกซุกตัวอยู่ในซอกข้าง ๆ



ฝึกไว้ ฝึกไว้ ถ้าใจรักที่จะอยู่ป่า ก็ต้องยอมรับกับอะไร ๆ ให้ได้

สติ เขาทำงานร่วมกันและสนับสนุนกันไปกับ สัมปชัญญะ

สติ เป็นเหตุ สมาธิ

สติเป็นปัจจัยให้เกิดสัมปชัญญะ

สัมปชัญญะ เป็นตัว ปัญญาสัมมาทิฏฐิและสัมมาสังกัปปะ ที่ทำงานร่วมกัน

ตอนที่หน้าชา หนึบระหว่างคิ้ว นั่นจิตกำลังดิ่งเข้าสมาธิ เมื่อจิตดิ่งเข้าสมาธิโดยขาดสัมปชัญญะ สติจะขาด สัมปชัญญะจะหาย

ตอนที่ประสาทหูดีขึ้นนั้นเป็นด้วยอำนาจของสมาธิที่มีสัปชัญญะครองจึงทำให้รู้เสียงที่ละเอียดอ่อน เสียงค่อยจะรู้สึกว่าดังกว่าที่เคยเป็น

แต่ตอนที่ตกใจเพราะเสียงดังกระทบหูนั้น จิตดิ่งเข้าสมาธิมากจนสติสัมปชัญญะขาด จึงตกใจ

วิธีแก้ไข
ต้องเจริญสติให้ได้สัดส่วนพอดีไปกับสัมปชัญญะ ไปตลอดทางแห่งการนั่งภาวนา
ซึ่งก็คือการทำตามตัวหัวใจของสติปัฏฐาน 4 ที่กล่าวไว้ว่า

อาตาปี(มีความเพียรจดจ่อต่อเนื่องไม่ลดละ) สัมปชาโน (สัมปชัญญะ) สติมา (สติ)

วิเนยยะ (เอาออกเสียให้ได้ซึ่ง) โลเก (สัมผัสทั้ง 6) อภิชฌา (ความยินดี) โทมนัสสัง (ความยินร้าย)