ขณะจิต ฉันจึงกล่าวว่าความทุกข์คือมิตรแท้ผู้เอื้ออารี ผู้ชี้ความจริง จริงๆ

ไอ้ความทุกข์มันเป็นยังงัยคุนน้องเข้าใจเลย ในนิมิตที่ตัวเองกำลังวิ่งหนีอยู่นั่นแหละ หนียังงัยก็เหมือนหนีไม่พ้น ไอ้ที่ตอนหลงเข้าไปในอุโมงค์มืดๆคุนน้องยังจำความรู้สึกนั้นได้เลย ความกลัวมันเป็นยังงัยแล้วต้องสู้กับความกลัวนั้น แล้วก็หาทางหลุดออกมา ตอนที่ระดับน้ำในอุโมงค์มันเพิ่มขึ้นๆ ใจเสียเลยตอนนั้น แบบท่วมจนจะถึงคอ (คิดเลยนะกุตายแน่ฝันมันเหมือนจริงมาก ) จิตใจยิ่งกระวนกระวาย แต่พอตอนหาทางออกเจอนี่ ความรู้สึกที่กระวนกระวายมันหายไป เหมือนคนเห็นแสงสว่างแล้วรู้สึก โล่งอกความรู้สึกโล่งๆเลยล่ะ นิพพานมันก็คงจะเป็นสภาวะที่จิตเราโล่งๆปราศจากทุกข์มีแต่ความสบายใจ