เค้าทำดีเราก็อนุโมทนา ชื่นชมครับ
แต่ตัณหาก็เป็นตัณหา มีความเร้าร้อน เป็นเครื่องผูกสัตว์ไว้อย่างเหนียวแน่นครับ
เมื่อไม่มีตัณหา ก็ไม่มีปัจจัยปรุงแต่งให้มีการเกิดอีก ก็ไม่ต้องเร่าร้อนเพราะความเกิด ความแก่ ความตายอีกครับ

ทำบุญแล้วไม่หวังผลจะทำไปทำไม.....

สรุปแล้วพระพุทธศาสนาสอนให้มนุษย์ไม่ต้องทำอะไร ให้อยู่เฉย ประเทศที่นับถือพระพุทธศาสนาถึงไม่เจริญอย่างไงละ นอกจากไใม่เจริญยังเสื่อมอีก นักการเมืองดูภาพโป้ในสภา นี้หรอเมืองพุทธ

ท่าน วิริยะ นี่เข้าใจธรรมลึกซึ้ง คุณน้องนับถือเลยเจ้าค่ะ

ผมว่านะ พระพุทธองค์สอนให้ทำ เหตุของสิ่งนั้น เพื่อผลของสิ่งนั้นครับ เช่น ให้เงินขอทาน เพื่อให้ขอทานใช้เงินนั้นเพื่อประโยชน์ตัวเอง หรือ ปล่อยสัตว์ ก็เพื่อให้สัตว์นั้น มีชีวิตที่เป็นอิสระตามธรรมชาติ ฯลฯ

ส่วนเรื่องความไม่เจริญนั้น หากเป็นด้านวัตถุ ไม่เจริญนั้นแหละดี เจริญทางธรรมชาติ ดีกว่า
ส่วนเรื่อง นับถือพุทธ ก็เพราะ นับถือกันแค่ปาก แต่ไม่เรียนรู้คำสอนที่แท้จริง ใช้งานได้จริงในชีวิตประจำวัน ทั้งที่มีทั้งหลักคำสอนของฆารวาส และ บรรพชิต แล้วแถมคนเสื่อมคนโลภ มาเป็นผู้นำชุมชนอีก ความเสื่อมก็ยิ่งเด่นมากขึ้น

อะไรเจริญ...

อะไรไม่เจริญ....

ความอยาก..บางที...ก็เป็นมรรค

แต่เราใช้คำต่างกันว่า..ฉันทะ...อย่างที่เพื่อนสมาชิกว่าใว้ช่วงต้น ๆ นั้นแหละ

ฉันทะ....ทำให้เกิดภพมั้ย?

อยากเป็นโสดาบัน...เป็นแล้วก็ยังมีภพอยู่...อยากเป็นตัณหาหรือเป็นมรรค?
เป็นโสดาบันแล้วก็อยากเป็นสกทาคามี....เป็นแล้วก็ยังมีภพอยู่..อยากเป็นตัณหาหรือเป็นมรรค?
เป็นแล้ว...ก็ยังอยากเป็นอนาคามีอีก..เป็นแล้วก็ยังมีภพอยู่....อยากเป็นตัณหาหรือเป็นมรรค?

ทีนี้....กลับมาดูปุถุชนคนของโลก...ปกติก็ไม่เชื่อเรื่องบาปบุญนรกสวรรค์...สนองสุขในคราวมีชีวิตอยู่ให้เต็มที่...ตายไปก็ไม่มีอะไร....พวกนี้ทุกข์ทั้งโลกนี้และโลกหน้า....ทุกข์หนัก

กับ....ปุถุชนอีกพวก...ที่เห็นทุกข์หวังสุข....พอทำความดีแล้วมีความสุข....ย่อมเชื่อว่าโลกหน้าก็ต้องสุขเช่นกัน....จึงทำบุญทำทาน....ทุกข์ของเขาย่อมบรรเทาเบาบาง.....

อยากของเขา....ทำให้ทุกข์น้อยลง....อยากของเขาเป็นตัณหา...หรือเป็น...มรรค?

ตัณหาเป็นกิเลส โลภะเป็นอาการของจิตที่เป็นอกุศล
ฉันทะก็เป็นอาการของจิตเช่นกัน แต่จะเป็นกุศลหรืออกุศล ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เชื่อ
อีกตัวเป็นเหตุ อีกตัวเป็นผล อย่างเอามาปน ศึกษาพระธรรม
ต้องเอาธรรมเทียบเคียงปรมัตถ์ด้วย ไม่งั้นจะเป็นการพูดกันมาสามวาสองศอก

ความอยากไม่ว่าจะเป็นตัณหาหรือโลภะไม่ใช่มรรค
ฉันทะเท่านั้นที่เป็นมรรค แต่ต้องขึ้นอยู่กับสัมมัปปทาน(จิตที่เป็นกุศล)
ถ้ามีจิตที่มีอกุศลเป็นประธานก็ไม่ใช่มรรค

ฉันทะในอิทธิบาทสี่ถ้าเป็นเรื่องการทำงานธรรมดามันทำให้เกิดภพ
แต่ถ้าเป็นอิทธิบาทเพื่ออริยมรรคมีองค์แปด ไม่ทำให้เกิดภพ

การพูดในลักษณะนี้ มันเป็นการแสดงให้เห็นว่า ยังขาดความเข้าใจในอาการของจิต
อาการของจิตหรือการปรุงแต่งจิต จะแสดงออกไปตาม สัญญา
อาการของจิตจะแสดงออกมาในรูปใด ขึ้นอยู่กับความเชื่อในสัญญานั้นๆว่าเชื่อใน
ลักษณะใด ถ้าเชื่อว่าปฏิบัติแล้วไม่เกิดภพก็เป็นฉันทะ แต่ถ้าเชื่อแล้วปฏิบัติแล้วเกิดภพ
ก็เป็นตัณหาอันเป็นเหตุและโลภะอันเป็นอาการจิต

ดังนั้นความอยากหรือตัณหามันทำให้เกิดภพ เพราะมันเป็นเหตุปัจจัยแห่งภพ
ส่วนฉันทะความพอใจในสิ่งที่เชื่อ คือเชื่อว่า อริยะคือการดับภพดับชาติ
ฉะนั้นการปฏิบัติให้ได้ถึงอริยะ ไม่ใช่ความอยาก แต่เป็นมรรค

จิตของบุคคลยกเว้นพระอรหันต์ ย่อมประกอบด้วยตัณหาอยู่แล้ว
ตัณหามีทั้งกุศลจิตและอกุศลจิต

ตัณหาเป็นตัวกิเลส เป็นเหตุแห่งกุศลจิตและอกุศลจิต
อกุศลจิตหรือกุศลจิต เป็นอาการของจิต อันเกิดจากขันธ์ไปยึดเอาตัณหามาปรุงแต่ง

ตัณหาไม่ได้หมายถึงอยากได้ อยากมีหรืออยากเป็น

ตัณหา ไม่อยากได้ ไม่อยากมีหรือไม่อยากเป็นก็ได้

ความหมายของตัณหาที่แท้จริง มันเป็นตัวกิเลสเป็นตัวต้นเหตุ
ของอุปาทานขันธ์ นั้นก็คือการยึดมั่นในความดีและชั่ว ดังนั้นตัณหา
จึงเป็นต้นเหตุได้ทั้งดีและชั่ว

ฉันทะไม่ใช่ความทะยานอยาก ฉันทะมีเหตุมาจากความเชื่อ
ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เรียกฉันทะ

มันไม่เกี่ยวคนละเรื่อง ความอยากได้บุญในที่นี้ต้องดูว่า เขาเชื่อมั้ยว่าทำดีได้ดี
ถ้าเขาเชื่อมันถึงจะเป็นฉันทะ แต่ถ้าเขาไม่เชื่อว่าทำดีได้ดี สิ่งที่ทำก็ทำไปตามมรรยาท
นั้นไม่จัดอยู่ในเรื่องฉันทะ

อันนี้ถูก แต่เอามาใช้อธิบายความคนละเรื่อง อธิบายโดยไม่เข้าใจในปรมัตถ์
ความหมายคลาดเคลื่อน ดูแล้วเหมือนสุนทรภู่กำลังแร่พลักษณะม้านิลมังกร
ให้ฟัง

3 กระดานด้านด้านบนนี้ ผมยกให้คุณโฮ เลยครับ สุดยอด
หากเป็นธรรมที่สมบูรณ์บนทางมรรค จะลงที่ [color=#00FFFF]ทางสายกลางคือความพอดี ไม่ตึงไม่หย่อน เช่น อยากดีมากเกิน จะกลายเป็น ตัณหา จนกลายเป็นบ้าดีไป หรือ แม้แต่ คำว่า ไม่ยึดมั่น หาก คิดว่า อะไรๆจะเกิด ก็ช่างมัน ฉันไม่ยึดมั่นอยู่แล้ว ก็จะกลาย เป็น คนไร ปัญญา ไป ครูบาร์อาจารณ์ จึงสอนว่า จงไม่ยึดมั่น ในความไม่ยึดมั่นเสียด้วย จึงจะเป็นการใช้ ปัญญา ที่ถูกต้อง [/color]

โมทนาครับ

ฉันทะแปลว่าความพอใจ ฉันทะที่เป็นตัณหานั้นไม่ใช่มรรค เป็นมูลของทุกข์ครับ
ฉันทะในอิทธิบาท ไม่ใช่ตัณหาครับ



อริยมรรคกับตัณหาไม่ใช่อย่างเดียวกันครับคุณกบ ปฏิปทาที่เป็นไปเพื่อความดับของตัณหาคืออริยมรรคมีองค์แปดครับ พระผู้มีพระภาคเจ้าไม่ได้ให้เจริญตัณหา แต่ให้เจริญอริยมรรคครับ




ปุถุชนผู้มิได้สดับ ไม่รู้ทุกข์ ไม่รู้เหตุแห่งทุกข์ ไม่รู้ความดับทกข์ ไม่รู้ปฏิปทาให้ถึงความดับแห่งทุกข์ตามที่เป็นจริง
เป็นไปตามอำนาจของอวิชชาและตัณหา ท่องเที่ยวไป แล่นไป ด้วยความเร่าร้อน เมื่อจากโลกนี้ไปสู่ปรโลก ในกำเนิดสัตว์นรกบ้าง เปรตบ้าง สัตว์ดิรัจฉานบ้าง หรือเทวโลกบ้าง บางคราวก็กลับมาสู่โลกนี้อีก
เร้าร้อนวนเวียนไปในสังสารวัฏฏ์ ตามอำนาจของกรรม บางคราวกุศลกรรมก็พาไปสุคติ บางคราวอกุศลกรรมก็พาไปทุคติ เสวยสุขบ้าง ทุกข์บ้าง ไม่ได้เงยหน้าออกมาจากวัฏฏะเลย เพราะฉะนั้นก็พึงทำความเพียรเพื่อให้รู้อริยสัจจ์สี่ ตามที่เป็นจริง

ขอร่วมสนทนาด้วยครับ

กุศลเจริญ
อกุศลไม่เจริญ

ถ้าคนในประเทศเป็นคนมีศีลธรรม ประเทศนั้นก็เจริญ สงบร่มเย็น

เป็นคำถามที่ดูเข้าท่าถ้าไม่พิจารณาให้ซึ้งๆ

ตัณหา ถ้าแปลตามความหมายเต็มๆ แปลว่า "ความทะยานอยาก"ซึ่งอาการที่พอนึกภาพออกได้คือ "พุ่งหรือโลดแล่นไปข้างหน้าเพื่อจะให้ได้มาซึ่งสิ่งที่อยาก" อาการเช่นนี้คงพอบอกได้ว่าอาจขาดสติสัมปชัญญะ หรือเหตุผลกำกับ อย่างนี้บาปแน่ๆ เพราะเกิดความเร่าร้อนใจอยากได้บุญ ถ้าไม่ประกอบด้วยสติปัญญาและเหตุผลที่ถูกต้อง ก็เป็นบาปแน่นอน

แต่อยากได้บุญด้วยความมีสติปัญญาและเหตุผลกำกับ รู้ว่า บุญที่ถูกต้องควรทำอย่างไร บุญเป็นสิ่งที่ทำให้อิ่มเอิบกายใจ สงบ เป็นสุข และเป็นฐานสำหรับการทำความดีที่สูงยิ่งๆขึ้นไป เป็นกิจที่ควรทำควรขวันขวาย จึงทำไปด้วยเหตุผล ด้วยฉันทะ ด้วยวิริยะ จิตตะและวิมังสา อย่างนี้เป็นบุญเต็มร้อย