แกงได เขียน:
พระไตรปิฏกเสมือนยาขมหม้อใหญ่สำหรับผู้เริ่มตน
อ่านทำความเข้าใจได้ยาก ติดขัดด้วยศัพท์ภาษาที่ไม่เข้าใจ
แต่เมื่อสอบถามผู้รู้ท่านกลับยกข้อความในพระไตรปิฏกมาตอบ
เท่ากับหนีเสือมาปะเสืออีก
พอบอกว่าไม่เข้าใจท่านก็ว่าไม่รู้จักศึกษาเอาเองบ้าง
ถ้าศึกษาเองเข้าใจจะถามทำไม
การจะสอนใครผู้สอนต้องเข้าใจเรื่องที่สอนอย่างดี
เพียงท่องได้จำได้คงไม่พอ
เข้าใจระดัษความรู้ของผู้ที่จะสอน
อธิบายให้เห็นภาพที่ผู้ถามคุ้นเคย
เหมือนกับสอนการบ้านคณิตศาสตร์ให้บุตรหลาน
การบวก ลบ คูณ หาร ถ้าคุณยกนิยามมาอ่านแล้วให้เด็กทำคงไม่ได้ผล ต้องหาสิ่งใกล้ตัวมาสร้างภาพให้เด็กเห็นจึงจะเข้าใจ
หลายๆคนสอนการบ้านเด็กจะจบด้วยการ ด่า ตี แล้วก็ทำการบ้านแทนเด็ก
อ่านทำความเข้าใจได้ยาก ติดขัดด้วยศัพท์ภาษาที่ไม่เข้าใจ
แต่เมื่อสอบถามผู้รู้ท่านกลับยกข้อความในพระไตรปิฏกมาตอบ
เท่ากับหนีเสือมาปะเสืออีก
พอบอกว่าไม่เข้าใจท่านก็ว่าไม่รู้จักศึกษาเอาเองบ้าง
ถ้าศึกษาเองเข้าใจจะถามทำไม
การจะสอนใครผู้สอนต้องเข้าใจเรื่องที่สอนอย่างดี
เพียงท่องได้จำได้คงไม่พอ
เข้าใจระดัษความรู้ของผู้ที่จะสอน
อธิบายให้เห็นภาพที่ผู้ถามคุ้นเคย
เหมือนกับสอนการบ้านคณิตศาสตร์ให้บุตรหลาน
การบวก ลบ คูณ หาร ถ้าคุณยกนิยามมาอ่านแล้วให้เด็กทำคงไม่ได้ผล ต้องหาสิ่งใกล้ตัวมาสร้างภาพให้เด็กเห็นจึงจะเข้าใจ
หลายๆคนสอนการบ้านเด็กจะจบด้วยการ ด่า ตี แล้วก็ทำการบ้านแทนเด็ก
ผู้สอบถามควรสอบถามตามภาวะที่ติดขัดแล้วค่อยๆเพียรทำความเข้าใจ เทียบเคียงหาความรู้เพิ่มเติมเพราะคำตอบย่อมกระจ่างแจ้งอยู่แล้วในตัวมัน ถ้าผู้ถามเข้าถึงย่อมรู้ว่าคำตอบนั้นถูกหรือผิด แต่ติดที่ผู้ถามยังเข้าไม่ถึงจึงไม่เข้าใจ การถามที่ถูกควรเลือกเฟ้นคำถามระบุสภาวะของตนให้ชัดเจน เมื่อเข้าใจหรือไม่ควรตอบกลับ เพื่อผู้ตอบจะได้อนุเคราะคำตอบให้เหมาะสมที่สำคัญคำถามบางอย่างเป็นคำถามไกลเกินสภาวะของผู้ถามแต่ถามเพราะความคิดปรุงแต่งที่ฟุ้งเกินไปแม้นได้คำตอบที่ถูกต้องมาก็ยังไม่อาจเข้าใจ
แต่เห็นด้วยว่าผู้ตอบควรเป็นผู้เข้าใจในคำถามนั้นหรือตอบด้วยเมตตาเพื่อประโยชน์เกื้อกูลผู้ถามเพราะการตอบด้วยความไม่รู้หรือเจตนาร้ายย่อมเป็นวิบากทั้งผู้ถามและผู้ตอบ
คำถามย่อมมีคำตอบ ขอให้เพียรพอกพูน ศีล สมาธิ ปัญญา เข้าถึงคำตอบสูงสุด ก็หมดคำถาม
