เห็นด้วยทุกทางครับ ทุกข์เกิดที่ใจนี้ ย่อมดับที่ใจนี้ ใจเป็นผู้รู้ทุกข์ จิตจึงต้องแสวงหาทางดับทุกข์ ไม่ว่าคนชาติใดก็ต้องทุกข์
เพราะเราเป็นผู้ไม่ปรารถนาความทุกข์ แม้เราเกิดในศาสนาอื่น ก็คงหาทางดับทุกข์ตามแนวทางของศาสนานั้นๆ
แต่เป็นความประเสริฐที่เราเกิดเป็นชาวพุทธ จึงขอดับตามวิถีพุทธ
ถ้าถามว่าจะดับเมื่อไรนั้น ก็ขอตอบว่า ดับในทุกข์ขณะที่ทุกข์เกิด ไม่ใช่ไปดับในวัดในวาหรืออนาคตกาลข้างหน้าโน้น เมื่อดับไปๆดูไป จึงรู้ว่าทุกข์มีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ย่อมมีความดับไปเป็นธรรมดา
คิดผิดเป็นทุกข์ คิดถูกจึงไม่ทุกข์ เมื่อไม่ทุกข์จึงเป็นสิ่งที่เราเรียกว่าสุข ที่จริงแล้วคือความไม่ทุกข์
แต่ความทุกข์ของกาย-ใจ รูปนาม ก็เป็นความทุกข์ของมัน เป็นสภาพธรรมธรรมดาตามกฏอิทัปปัจจยตาแห่งสังขาร เป็นสภาวะธรรมดาของสังขาร ที่อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา เมื่อยังเกิดอยู่ เกาะเกี่ยวกับสังขารอยู่ย่อมทุกข์อยู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สภาพนั้นคือสภาพธรรมดาแห่งสังขาร
จนกว่าจะละความเห็นผิดว่าสังขาร(กาย-ใจ)เป็นตนแล้ว ออกจากความยึดถือในสังขารแล้ว สลัดคืนแล้วซึ่งธรรมชาติแห่งความยึดถือนั้น ก็ถึงภาวะแห่งวิสังขาร ที่ปัจจัยปรุงแต่งไม่ได้อีกต่อไปนั่นแหละ จึงถึงที่สุดกัน
