สวัสดีครับพี่ๆทุกท่าน
>>วันนี้ผมขออนุญาติเอาประสบการณ์มาแบ่งบันสักหน่อยครับ....เมื่อปลายปีที่แล้วผมได้มีโอกาสอ่านเจอปริศนาธรรมข้อหนึ่งที่หลวงปู่ดูลย์ อตุโล ได้แสดงไว้ว่า "คิดเท่าไหร่ๆก็ไม่รู้ ต่อเมื่อหยุดคิดจึงรู้ แต่ต้องอาศัยความคิดนั่นแหละถึงรู้" จำได้ว่าตอนนั้นได้กำหนดจิตพิจารณาธรรมข้อนี้อยู่นานพอสมควร แต่ก็ยังไม่สามารถได้คำตอบที่ทำให้หมดสงสัยได้ ได้แต่คำตอบแบบเดาๆว่า...บางครั้งบางคราวพยายามคิดอะไรมากเกินไปก็หาคำตอบไม่ได้ แต่บางทีที่ไม่ได้สนใจจะคิดถึงมันมันกลับได้คำตอบดีๆ...ก็ประมาณนี้แหละครับ แต่ลึกๆผมรู้สึกว่ามันยังไม่ถูกต้อง
>>หลังจากนั้นมาผมก็ยังขบปริศนาธรรมข้อนี้อยู่เนืองๆ จนวันหนึ่งช่วงกลางเดือนกุมภาพันธ์ ตอนที่ว่างๆไม่ได้ทำงานอะไร ผมจะบริกรรมพุทโธเป็นประจำ แล้วจู่ๆก็มีความรู้หนึ่งปรากฏขึ้นมาในใจ เหมือนจิตมันแสดงธรรมออกมาให้ตัวมันเอง เป็นธรรมที่ไม่มีคำพูดอะไรแต่จิตตอนนั้นกลับรู้คำตอบของปริศนาธรรมที่หลวงปู่ดูลย์ได้กล่าวไว้ แล้วอุทานออกมาเองว่า "คิดเท่าไหร่ๆก็ไม่รู้..อ๋อ มันเป็นอย่างนี้เอง ต่อเมื่อหยุดคิดจึงรู้..อ๋อ มันเป็นอย่างนี้เอง แต่ต้องอาศัยความคิดนั่นแหละถึงรู้..อ๋อ มันเป็นอย่างนี้เอง" แล้วก็หายสงสัยอีกเลย และคำตอบที่ได้มันก็ต่างจากที่เดาเอาไว้ทีแรกมากๆเลยทีเดียว
**จุดสำคัญของปริศนาธรรมของหลวงปู่อันนี้อยู่ที่คำว่า "ไม่รู้กับรู้" นี่แหละครับ "ไม่รู้กับรู้" ที่หลวงปู่กล่าวไม่ใช่สมมติบัญญัติ...หากแต่เป็นสภาวะธรรมของจิต
หวังว่าคงจะเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อยนะครับ
ขอบคุณครับ
