วันนี้ผมได้นั่งสมาธิ เป็นเวลาประมาณ เกือบ๑ชั่วโมง ก็สงบดีอยู่หรอก จนกระทั่งตอนออกจากสมาธิ รู้สึกหงุดหงิดใจเป็นบ้าเลย อะไรก็ไม่ถูกใจ อึดอัดใจ กระวนกระวายใจ ทำอะไรไม่ถูก จนมาเขียน กระทู้นี้แหละ ใครพอรู้ว่าผมเป็นอะไร ช่วยแนะนำผมด้วยนะ

โทสะก็เป็นสิ่งที่ประกอบกับจิต จิตมีโทสะ
ก็ตกอยู่ภายใต้สามัญลักษณะ ซึ่งเป็นลักษณะที่มีเสมอกันแก่สังขารทั้งปวง
คือ อนิจจลักษณะ ทุกขลักษณะ อนัตตลักษณะ
อันนี้คือความจริงนะครับ ดังนั้นขอให้มีความมั่งคงในธรรม
เมื่อยังมีปัจจัยให้โทสะเกิด ก็ต้องเกิด นะครับ เราจะห้ามไม่ให้มันไม่เกิดก็ไม่ได้ เกิดแล้วก็ดับไป
ดูเอาเถิดขณะนี้กับขณะนั้น ต่างกันรึเปล่า ขณะนี้ยังมีโทสะรึเปล่า รับรองได้เลยว่าขณะนี้กับขณะนั้นไม่เหมือนกันแน่นอน ดังนั้นแม้โืทสะ ก็ไม่ได้มีแก่นสารสาระอันใด ปรากฎเป็นของว่างเปล่าเหมือนกัน

ธรรมทั้งปวงจึงไม่ควรถือมั่น ไม่เว้นแม้กิเลสที่ประกอบกับจิต

มันสงบไม่จริง..นะ

หลังจากกินข้าวอิ่มนะ.....มันจะอิ่มไปสักพัก....

แต่หากอิ่มไม่จริงนะ...กินเสร็จมันก็ยังหิวอยู่นั้นแหละ

เหอๆ กระผมนั่งสมาธิยังไม่ถึงขั้นสงบแบบจริงๆ เลย
ความทุกข์ทางใจที่เกิดขึ้น ถ้ามีสติและกำลังผมจะดูมัน พูดง่ายๆ ก็คือไม่หนีมันถ้ายังไหว อาจเป็นเพราะผมนั่งสมาธิไม่ค่อยได้สงบก็ด้วยมั้ง ผมก็เลยปล่อย นั่งสมาธิก็นั่งไป ส่วนเวลาอื่นก็อาศัยกำลังสติดูทุกข์ เพราะมันทุบเราได้ไม่เลือกเวลา รู้ว่าไม่มากกว่าผู้อื่นแต่ผมก็จำเป็นต้องใช้งานจิต จึงจำต้องทุบดิบนอกเวลาสมาธิ ให้มันอ่อนพอที่ผมจะใช้งานได้

ลองหาเวลากลับมานั่งวิเคราะห์วิจัยธรรมดูว่า "อะไรหนอเป็นเหตุปัจจัยทำให้ฉันเกิดความหงุดหงิด อึดอัด ขัดเคือง กระวนกระวายใจ"
สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณทางธรรมเรียกว่าเกิดกุกุจจะนิวรณ์ กุกุจจะ ความหงุดหงิดงุ่นง่านลำคาญ เกิดจาก
ความไม่พอใจในการกระทบสัมผัสของ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

วิธีกำหราบหรือขุดถอนกุกุจจะนิวรณ์มี 2 วิธี

1.โดยสมถะภาวนา คือหลบไปบังคับจิตให้สนใจแต่กรรมฐานที่เจริญอยู่ (เป็นวิธีกำหราบ)

2.โดยวิปัสสนาภาวนา คือ นิ่งรู้นิ่งสังเกตความหงุดหงิดงุ่นง่านนั้นไปโดยไม่ให้มีปฏิกิริยาตอบโต้อันใด จนความหงุดหงิดงุ่นง่านนั้นดับไปต่อหน้าต่อตา (เป็นวิธีขุดถอน)

ลองดูนะครับถ้าเจอกับอารมณ์แบบนี้อีก

ยังไม่ได้ญาณในสมาธิครับ ไม่บอกวิธีปฎิบัติ เลยไม่รู้ว่าจิตเกิดความฟุ่งซ่านหรือปล่าว

สงสัยผมยังไม่อิ่มจริง งั้นผมขอไปทำให้อื่มก่อนนะ

สำหรับเราน่ะค่ะ เราจะใช้วิธีกำหนดลมหายใจพุธ-โธซักพักหนึ่ง
แล้วก็นึกถึงคำสอนเหตุแห่งทุกข์ อารมณ์หงุดหงิดใจอะไรต่างๆจะหายไปเองค่ะ

อารมณ์หงุดหงิดใจ หรือกระวนกระวายใจ เลยไม่ค่อยจะกล้ามาหาเราค่ะ

**สวัสดีครับ
เพราะสตินั้นยังไม่ทันอารมณ์ที่เป็นปัจจุบัน สิ่งที่รู้สึกนั้นเป็นสัญญาที่เป็นอดีตที่จิตเราดึงออกมาปรุงแต่งไปเรื่อยๆจนเกิดเป็นอารมณ์หงุดหงิด ต่อเมื่อสตินั้นตามทันสังขารที่เกิดขึ้นย่อมดับไปครับ
ขอบคุณครับ

อนุโมทนาครับ

โถๆๆ น่าฉงฉานนิ คิดได้ไงอ่ะ เลิกนั่งแล้วหงุดหงิด สงสัยเหน็บกินป่าว
วิธีแก้คือ คุณ ปิดหูปิตา ต้องออกมายืดเส้นบ้างนะ เส้นก๋วยเตี๋ยวก๋วยจั๊บก็ยืดไป

ฮ๊ากล้ง ปิ้งหมูนะจ๊ะนายยยยย โห่ หิ๊วววววววววววววววววววววววววววว

สมาธิ ไม่ประกอบด้วยปัญญาเรียกว่า มิจฉาสมาธิ เป็นการหลบจากความทุกข์ หรือ กดความโลภ โกรธ หลง ไว้ชั่วคราวเท่านั้น ตอนทำก็สุข สุขจนไม่อยากทำอะไร แม้กระทั้งไม่อยากกินข้าว กินน้ำ หลังจากเลิกทำทุกข์เหมือนเดิม อันนี้เรียกว่าขยะจากความสุข (ทุกข์)
เหมือนไปกินเหล้า เมายา ตอนกินก็สุข ตอนเลิกกินทุกข์ตามมา เช่น ปวดหัว ไม่มีเงิน คิดอะไรไม่ออก หลงๆ ลืมๆ เป็นต้น การทำสมาธิต้องประกอบด้วยปัญญา (สัมมาสมาธิ) แล้วปัญญามาจากไหนก็มาจากความจริงของธรรมชาติ ตามกฎไตรลักษณ์ ปัญญานี้ใช้ดับต้นเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวงได้

ฮาดีนะเคอะ ฮูเล่