ผมเข้าใจ ความเชื่อ ว่าดังนี้
เมื่อมีใครซักคนมาเล่าบอกเราซักเรื่องหนึ่ง หากเป็นเรื่องที่เราไม่รู้มาก่อน พอเล่าจบเราก็พากันพิจารณาว่า
สมควรเชื่อหรือไม่ ก็แน่นอนว่ามีบางคนเชื่อบางคนไม่เชื่อ นั่นหมายถึง หากเรายังเชื่อหรือไม่เชื่ออยู่
แสดงว่าความจริงยังไม่ปรากฎแก่เรา
มาถึงจุดนี้ผมว่าใครจะเชื่อหรือไม่ ไม่สำคัญ หากเราสนใจในเรื่องเล่าการพิสูจน์ความจริงสำคัญกว่า
ดังนั้น เมื่อเราอ่านธรรมะ ฟังธรรมะ สนใจในธรรมะ เราก็พยามปฏิบัติตามเพื่อพิสูจน์ว่าจริงหรือไม่

สำหรับผมแล้ว เมื่อพิจารณาความจริงที่ปรากฎแก่จิตในปัจจุบันขณะ
การเข้าใจในสิ่งนั้น กลับไม่ได้อาศัยความเชื่อใด ๆ เลย

ผมเชื่อในหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า เชื่อว่าดับทุกข์ได้สิ้น
ก่อนจะเชื่อพระพุทธเจ้า ต้องเชื่อในกฎไตรลักษณ์ก่อน กฎนี้มีก่อนพระพุทธเจ้าเกิด
แต่ไม่มีใครเห็น มีแต่พระพุทธเ้ท่านั้นที่เห็นเป็นคนแรก ท่านเห็นว่าสรรพสิ่งไม่เที่ยง มีเกิด มีดับ ไม่คงทน
ไม่ยั่งยืน มีการเปลี่ยนแปลง ไม่มีตัวตนของมัน ทำให้เกิด ปัญญา รู้เห็นความจริงของโลกและชีวิต แล้วเอาปัญญาที่ได้มาดับต้นเหตุแห่งทุกข์ของตนเอง คือ ความโลภ โกรธ หลง ทำให้เกิดความเห็นชอบ/ไม่เห็นผิด คิดดี ทำดี สติและสมาธิก็ตั้งมั่น เกิดความสงบทางใจ หรือสุขถาวรขึ้น